Úrval - 01.11.1973, Qupperneq 66

64
hægt að koma næringu ofan í barn-
ið. Barnið gat dáið úr lungnabólgu,
lungu þess voru full af mjólk. Það
þurfti að gera skjóta og flókna
skurðaðgerð. 36 stunda gamall lítill
maður var lagður á skurðarborðið.
Við það stóð Vjatsjeslaf Frantséf.
Örlög þessa manns eru bæði sér-
kennileg og venjuleg, erfið og far-
sæl.
Vjatsjéslaf var níunda barn í fjöl
skyldu járnbrautarstarfsmanns. 3ja
ára gamall fékk hann berkla. Nú
hófst margra ára ferð hans á milli
sjúkrarúma. Læknar urðu fyrstu
vinir hans.
Það var ekki fyrr en hann var
ellefu ára að hann hóf skólagöngu.
Hann byrjaði í fjórða bekk. Þetta
voru hin erfiðu styrjaldarár. Árið
1947 hóf Vjatsjéslaf nám við Annan
Læknaskólann í Moskvu. En lækna
próf hans varð honum aðeins upp-
haf að meira námi. Hann var tekinn
í framhaldsnám hjá hinum þekkta
skurðlækni Alexandr Bakúléf. Að
nokkrum tíma liðnum bauð próf.
Évgení Mésjalkín, þekktur skurð-
læknir, hópi hæfra ungra manna til
sín, og var Frantséf meðal þeirra.
Vjatsjéslaf varð aðstoðarmaður
hans og varði innan skamms kandí-
datsritgerð sína. (Kandídatspróf
taka menn í Sovétríkjunum að
loknu þriggja ára framhaldsnámi
eftir venjulegt háskólanám).
Einmitt þessi hópur varð síðan
„skurðlæknamiðstöð“ Stofnunar til
raunalíffræði og læknisfræði sem
Síberíudeild akademíunnar starfræk
ir í Novosíbírsk. Frantséf sérhæfði
sig í brjóstholsaðgerðum, og þá
fyrst og fremst í hjartaskurðlækn-
ÚRVAL
ingum. Um eitt svið þeirra skrifaði
hann doktorsritgerð sína.
Sjúklingar hans voru oftast börn.
Hann veitir litlum drengjum og
stúlkum aftur gleði leikja, hlátur,
lífsgleði.
En snúum okkur aftur að syni
múrarans Tarasofs. Að vísu telur
Vjatsjéslaf Frantséf að ekkert sér-
stakt hafi verið við þessa aðgerð.
Hann þekkir alvarlegri tilfelli, en
þetta varð þekkt vegna þess hve ung
ur sjúklingurinn var.
I tímariti einu var birt mynd-
skreytt frásögn um Vjatsjéslaf Fra-
tjéf. Ein myndin festist mér í minni
— karlmannshönd teygir sig í átt
til barns, og lítil hönd þess hefur
gripið um vísifingur læknisins,
sleppir henni ekki, ákallar hana í
von. Frantséf talar mjög sjaldan um
ást á börnum. Ég skil reyndar vel
af hverju það stafar —• börnin eru
honum of mikið alvörumál. Ein-
hverju sinni sagði hann:
„Heldur þú, að þau skilji ekkert?
Þegar þau eru 2—3 mánaða skilja
þau þegar allt og skynja. Ég veit
alveg að þau skilja mig þegar ég
reyni að hjálpa þeim. Ég sé það í
augum þeirra. Þau geta bara ekki
látið það í ljós með ráðum sem við
erum vön.“
Barnaskurðlæknar fást ekki að-
eins við sjúklinga sem ekki geta
sagt frá því hvernig þeim líður. Þeir
fást við nýja sjúkdóma, sem full-
orðnir þekkja ekki og nýjar lækn-
ingaaðferðir. Þær beita nýjum svæf
ingaraðferðum, nýjum og fíngerð-
ari tækjum, nýjum aðferðum við
að láta sjúklinginn ná sér eftir að-
gerð. Með öðrum orðum — hér eru