Mímir - 01.07.1987, Blaðsíða 15

Matthías: Þessi spurning tengist þeirri fyrstu,
finnst mér — hvað er þroski? Er það ekki að
virkja einhverja sköpunarmöguleika í
manneskjunni? Mér finnst mörg nýbreytnin í
sjálfu sér til góðs og ekki síst þessi. Það er verið
að víkka út svið íslenskunámsins. Verið að
kenna fólki meðferð ritaðs máls og þá jafn-
framt að auka næmi þess fyrir listrænum texta.
Þó ekki annað verði úr þessu námskeiði þá tel
ég það mjög til framfara, mjög til góðs. Svona
námskeið í „Creative Writing“ eru líka mjög
öflug víða, t.d. í bandarískum háskólum. Þar
hafa þau stöðu sérstakra greina innan bók-
menntadeilda.
Höskuldur: Ég átti reyndar ekki við að ekki
væri gott að hafa svona námskeið, ég var bara
að velta því fyrir mér hvort þetta væri þess
eðlis að það hentaði sem einhvers konar yfir-
bygging á námið.
Eins og það er í vetur þá gildir náinskeiðið
sem 10 einingar af t.d. 60 eininga námi.
Matthías: Það voru ákveðin mistök gerð í
þessu í vetur í sambandi við einingamat, og ég
er ekki að mæla því bót. En mér finnst mjög
eðlilegt að bókmenntadeild íslenskunnar auki
sitt svið, m.a. með því að taka inn ritlist.
Ef við lítum á íslenska rithöfunda þá er alveg
Ijóst að meiri hluti þeirra yngri eru bókmennta-
fræðingar. Styður það kannski að við ættum að
auka kennslu í þessu?
Matthías: Það gerir það ekki endilega en ég
held að við ættum að halda þessu áfram þótt
það væri ekki til annars en að skerpa skilning
fólks á því hvernig listrænn texti er samsettur.
Þjálfa það í að skrifa.
Bjarni: Eins og Matthías benti á er hug-
myndin aðallega sótt til Bandaríkjanna, þar
sem eru sérstakar greinar sem heita „Creative
Writing“. Þetta er dálítið merkileg og athyglis-
verð tilraun, en eins og Matthías tók fram urðu
fyrir misskilning gerðar 10 einingar úr þessu
sem er í sjálfu sér ekki nógu gott vegna þess að
þannig þrengir hún að öðrum greinum. En
þetta er reynslunámskeið, og framtíð þess er
alveg óráðin. Hins vegar eru ýmsar aðrar grein-
ar farnar að njóta meiri vinsælda eins og stíl-
fræði, sem hefur orðið útundan hjá okkur. En
hér hefur miklu ráðið að kennarinn hefur haft
mikinn áhuga á að kenna „creative writing“ og
þess vegna óx þetta dálítið.
. óverjandi að nemendur fái engin
viðbrögð .. “
Við skulum að lokum snúa okkur aðeins að
námsmati. Finnst ykkur eðlilegt að kennarar
skili nemendum ritgerðum þeirra án athuga-
semda?“
Bjarni: Sækja nemendur nokkuð til kenn-
arans að fá gagnrýni? Biðja þeir nokkuð um
gagnrýni? Það verður að vera einhver vilji af
hálfu nemenda. Stundum kemur það fyrir að
menn sækja ekki ritgerðirnar sínar og tala
ekkert við kennarann og hverfa út í lífið. Auð-
vitað er óverjandi að kennarinn geri ekki grein
fyrir kostum og göllum ritgerðarinnar. En
nemandinn verður a.m.k. að hafa samband við
kennarann og fara fram á það.
Eiríkur: Þetta er náttúrulega óskaplega mis-
jafnt. Þegar maður er með verkefni 30—40
manna og veit að kannski 10—20 af þeim
sækja ekki ritgerðirnar sínar, þá getur verið
dálítið blóðugt að eyða mjög miklum tíma í að
gera athugasemdir.
Já, en við skulum miða við þá nemendur sem
ná í ritgerðirnar. Þetta virðist vera meira áber-
andi í bókmenntunum, og málfræðingarnir
duglegri við að gefa athugasemdir. A.m.k. hafa
nemendur oft kvartað yfir því að fá til baka
bókmenntaritgerðir, með einkunn, en ekki orði
til rökstuðnings þeirri einkunn.
Bjarni: Það er ekki lofsvert.
Mallhías: Það er alveg óverjandi að nemend-
ur fái engin viðbrögð. En þeir verða að skilja af
hverju kennarar sem eru kannski með stóra
kúrsa skrifa ekki ítarlega gagnrýni á hverja rit-
gerð. Þar komum við enn að vinnuálaginu.
Þetta fer líka dálítið eftir aðstæðum. í nám-
skeiðum sem krefjast stórra fræðilegra ritgerða
ætti kennari skilyrðislaust að rökstyðja eink-
unnargjöf sína. Það er kannski svolítið annað
mál í námskeiðum þar sem nemendur ljúka
með örstuttum „esseyum".
15