Mímir - 01.07.1987, Síða 83

Öll samskipti þeirra eru í gegnum orðin en
einmitt þar er samþandsleysið augljósast, þau
þekkjast alls ekki neitt. Það er eins og þau séu
að hittast í fyrsta skipti eftir langan aðskilnað en
samt er eins og þau hafi alltaf verið þarna og
saman.
Árni: Hvernig þú breyttist og breyttist.
Matthildur: Maður getur ekki alltaf verið eins“.
(bls. 13)
Jafnvei þó þeim myndi takast að nálgast
hvort annað með orðunum væri það þlekking,
því þau eru síþreytileg. Þau hljóta því að vera
og verða hvort öðru ókunnug, sambandsleysi
þeirra er eilíft.
Árni: Veistu að við tvö konan og ég getum ekki
elskað.
Piltur: Akkuru?
Árni: Kannski af því að það er svo kalt hérna.
Piltur: En farið þið ekki bráðum?
Árni: Jú . .. heim. En þar er líka kalt.
Piltur: Getið þið þá ekkert gert?
Árni: Nei. (bls. 20)
Allt er kalt í Draumar á hvolfi, meira að
segja kaffið. Ef ást er tilfinningalegt samband
tveggja persóna, hlýtur sambandsleysi þeirra að
vera ástleysi.
Matthildur: Nú er mér svo kalt að hjartað mitt
hlýturað vera ískaldur steinn. (bls. 12)
Tilfinningakuldi á milli Matthildar og Árna er
algjör. Því geta þau heldur ekki sært hvort
annað.
Árni: Það voru engar nætur eins tómar og næt-
urnar með þér.
Matthildur: Þú svafst eins og hrútur ... (bls.
35)
Það er ekki neitt sem heitir ást, tilfinningalegt
samband tveggja persóna, það er blekking, um
það eru Árni og Matta meðvituð. Það er álíka
blekking og þegar karl og kona reyna að sam-
einast í kossafaðmlögum en finna þess í stað
höfuðleður sín kremjast á milli höfuðkúpanna.
Sameiningin er óhugsandi, draumur um ástar-
samband er á hvolfi, martröð sambandsleysis
og tilfinningakulda. Fólk sýnir ekki hvert öðru
sínardýpstu tilfinningar.
Matthildur: Ég vil sjá þig gráta . . . Gráttu! (bls.
15)
Þá má reyna að renna saman líkamlega í kyn-
ferðislegri fullnægju.
Matthildur: Ég er brjáluð í bringu þína, alveg
kolbrjáluð, en ... en ...
Árni: Mérerlíka kalt. (bls. 15)
Þegar það mistekst einnig og fólki verður sam-
bandsleysið meðvitað, leggur það á flótta und-
an köldum sannleika tilveru sinnar, óskar sér
jafnvel dauða.
Árni: Ég er dauður.
Matthildur: Þú ert ekkert dauður...
Árni: Ég er farinn . .. hókus pókus ... Ég er
farinn.
Matthildur: Þú getur ekki farið“. (bls. 9)
Sannleikann er ekki hægt að flýja. Ef æðsta tak-
markið, ástarsambandið, er blekking, er stutt í
að allt annað sé einnig blekking, jafnvel tilvist-
in sjálf.
Matthildur: Ég sést... Ég er til...
Árni: Nei þú ert ósýnileg, pant vera vitnið“.
(bls. 12)
Þannig tengist ástleysið tilvistarkreppunni
beint.
Það er ekki skrýtið að þegar þriðja persónan
bætist í samræðuna, óharðnaði piltunginn á
mjallhvítu strigaskónum, að hann skuli vera
krafinn um skýringu á ástarhugtakinu. Hann
lýsir sambandi sínu við stúlku.
Piltur: Oft hlakkar maður til að sjá hana,
stundum ekki neitt og þá ... þá verður maður
að svíkja hana ... því annars er svo mikil hætta
á að .. . að ástin verði venjuleg ...
Piltur: Það er gott að tala við hana. Það versta
við hana er að hún vill ekki dansa. Ég vil að
hún dansi.
Árni: Hún á að vera stúlkan þín sem dansar?
Piltur: Já. (bls. 19)
83