Mímir - 01.07.1987, Síða 88

um, takið á handriðinu losnar og hann hálf-ber
mig niður stigann og segir: Ef þetta er eina leið-
in til að kenna þér mamma, þá verðurðu líka
að gera það. Þú ferð út í búð með þetta þó ég
verði að bera þig alla leið sjálfur.
Ekki pabbi, ekki gera þetta pabbi. Ég skal
lofa — aldrei aftur.
Ég lít upp í eldhúsgluggann, mamma er þar
ekki. Hún skammast sín svo. Því hún veit. . .
En ég veit að andlit Nonna og Hebba eru
meðal hinna í gluggunum. Það blæðir ekki úr
strákum. En nú sjá þeir . .. og vilja aldrei leika
við mig aftur.
Pabbi er búinn að losa buxnastrenginn. Ég
reyni að smeygja mér úr höndum hans. Pabbi
gerðu það ekki, elsku pabbi minn.
Nú skaltu fá það sem þú átt skilið, hrækir
hann út úr sér. Þetta ætti að kenna þér. Og
hann rífur niður um mig buxurnar og lætur
höggin dynja á afturendanum á mér.
Gluggarnir halda niðri í sér andanum og trúa
ekki sínum köldu augum. Nú vita allir allt, líka
Hebbi og Nonni.
En pabbi er svo reiður að hann sér ekki neitt.
Eða þykist ekki sjá það.
En blóðið heidur áfram að renna.
Snæbjörg Sigurgeirsdóttir:
Flótti Hvers dags
Þú læöist hljóölega Aö grilla hvert íannaö
aö baki mér gegnum hrákalt myrkriö
læöist meö spenntan klakabaröar vöröur
bogann þú ertskyttan á eyöislóö
ég bráöin vita samt af heitum lindum undir frosnum mosanum.
Þú ríst upp hægt þú ert skyttan ég erbráöin
þú miöar þú ertskyttan og ég bráöin á yndislegum flótta
þú skýtur — ég blindast blóöi þínu blóöi
88