Goðasteinn - 01.09.1998, Blaðsíða 75

Goðasteinn 1998
Margrét Jónsdóttir, Sauðhúsvelli
langaði Ólaf gamla ógn til að komast
til kirkju út að Hólum. t>á var veður-
stilla og nokkurt frost. Ekki var nema
einn hestur á járnum. Stúlkurnar fengu
messuleyfi og hestinn að láni. Þær
teymdu hann svo undir Ólafi til
kirkjunnar og fyrir aftan hann sat tví-
menning Þórunn sem lengi var fyrir
framan hjá Oddi Sveinssyni í vestur-
bænum í Skógum eftir að kona hans,
Gyðríður Guðmundsdóttir, missti heils-
una. Klárinn var jafngóður eftir messu-
ferðina sem entist í minningum Þor-
bjargar umfram flestar messuferðir frá
Skógum.
Þorbjörg og Þórfinna Bárðardóttir
ráku kvfaær og kýr til skiptis í hagann
á morgna. Kýrnar voru reknar inn um
Steinbogatorfu við Skógaá. Ærnar voru
byrgðar í færikvíum fram um lágnætti.
Farið var á fætur á fjórða tíma að
morgni til að reka þær í hagann. I góðu
veðri voru þær reknar suður með Öldu
og suður með Skógaá, en á Fitjunum
við hana þótti mjög smjörgott land. I
vondu veðri voru þær reknar upp í
Krosshóla ofan við Föngutorfu, austur
frá bæ. Eftir morgunmjaltir voru þær
reknar inn í Skógaheiði og setnar þar af
drengjunum.
Einu sinni kom Þorbjörg út snemma
morguns til að láta út kýrnar. Þórunn
eldakona í vesturbænum kom þá til
hennar og sagði: „Þú hefur farið
snentma á fætur í morgun, Tobba mín.“
„Nei,“ svaraði Þorbjörg, „ég var að
korna á fætur.“ „Hvernig stendur á
því?“ kvað Þórunn. „Eg sá þig og hann
hvutta hlaupa niður Löngutorfu með
kindahóp þegar ég kom út.“ A tlestra
vitorði var að huldufólk bjó í Réttargili
austan við Löngutorfu.
Niður við Skógaá, austanverðu, var
stór grasflöt rétt í ferðamannaleið,
nefnd Ferðafit. Við vegargerð og brúar-
smíði á Skógaá var hún með öllu eyði-
lögð. Einu sinni blundaði Þorbjörg
stundarkorn á fitinni áður en hún átti að
reka ærnar heim til morgunmjalta. Hún
var vakin þar af fjarskyldum frænda
sínum, Stefáni Hannessyni á Hnausum
í Meðallandi, og Eyjólfi Eyjólfssyni
bónda í Botnum sem voru á heimleið
úr ferðunum. Eyjólfur hafði verið við-
liggjari í Eyjarhólum þegar Þorbjörg
átti ársdvöl þar og þegið hafði hún
-73-