Goðasteinn - 01.09.1998, Blaðsíða 167

Goðasteinn 1998
að orga. Þá breyttist tónninn í þeim
gamla, hann beygir sig yfir Þórarin og
segir með mjúkri móðurrödd: „Viltu
ekki sykunnola, Tóti minn.“
Aflraunasteinn
Á Helliskvíslarbakkanum milli
Hellis og kofans var stór steinn, sem
sterkir menn reyndu stundum afl sitt á.
Einu sinni var ég á gangi með Hinriki
fram hjá steininum og spurði ég hann
þá, hvern hann vissi um, sem best hefði
lyft þessum steini. Svar hans var í
upphafi á lægri nótunum. Hann sagði:
„Engan hef ég séð taka hann betur en
Brynjólf bróður minn. Þó hafði hann
ekki hálfa krafta á við mig.“ Þetta
síðasta var sagt með þrumurómi og
áherslu. Brynjólfur þessi var hálfgerð
þjóðsagnapersóna í mínu ungdæmi.
Hann var um tíma togarasjómaður og
sigldi þá stundum til útlendra hafnar-
bæja, en þar var nú á þeim árum talið
sukksamt og hægara að komast í róstur
en komast hjá þeim. Brynjólfur lenti
stundum í slagsmálum, og lýsingarnar
af þeim voru mjög líkar slagsmála-
sögum Péturs Hoffmanns, en Péturs-
sögurnar eru yngri. Einhvern tíma var
hann handtekinn af bresku lögreglunni.
Það minnir mig að 8 menn eða fleiri
hefði þurft til að yfirbuga hann og
handjárna, en handjárnin braut hann af
sér jafnóðum, sagði sagan.
Skúli var búinn að vera á Hauka-
dalsskóla, þar var meðal annars kennd
glíma. Skúli var sterkur og góður
glímumaður, varð enda einu sinni
glímukóngur Islands. Hann hefur alltaf
verið málhress og minnimáttarkennd
fyrirfannst engin frekar en hjá Hinriki.
Þeir höfðu því margt að segja hvor
öðrum - allt í gamni. Einhvern tíma
stóðu þeir saman utan við kofann,
þegar Skúla datt allt í einu í hug að
skella Hinriki með einhverju bragði
honum að óvörum. Hinrik hafði fylgst
með Skúla. Eldsnöggt snýr hann sér að
honum, hefur hann á loft og skellir
honum niður og þrumar: „Ég felldi
hann ekki á neinum lærðum brögðum."
Drísildjöflatannpína
I þessari ferð varð Hinrik fyrir því
óláni að fá tannpfnu. Og auðvitað var
það að hans dómi ekki nein venjulegra
manna tannpína. Eins og skrattinn úr
sauðarleggnum koma hópar af ein-
hverjum smádjöflum hver með sinn
rauðglóandi prjón að pikka í veiku
tönnina. Þessi ósköp stóðu yfir í
nokkrar mínútur í einu en hurfu þá jafn
snögglega og þau hófust, en á meðan
var hann með opinn vasahnífinn og
flesta fingur beggja handa uppi í sér.
Við héldum að hann væri að reyna að
ná tangarhaldi á drísildjöflum þeim
sem að honum sóttu.
Kaffi á fótinn
Eins og áður segir var lítið sofið en
mikið drukkið af kaffi. Hitað var á
prímus í flautukatli. Eingöngu var að
sjálfsögðu lagað ketilkaffi. Flestir vildu
sem minnst fá af korgi í sín ílát og fóru
því gætilega með ketilinn. Það fannst
Hinriki hégómi, í það minnsta þegar
hann var búinn að fylla sinn dall. Hann
-165-