Lögfræðingur - 01.01.1899, Blaðsíða 59
Ágangur búfjár.
59
því að fyrst og fremst má reglugjörðin eigi fara út fyrir
það verksvið, sem markað er í sveitarstjórnartilskipuninni,
39. gr. 2, og í öðru lagi má reglugjörðin eigi raska frið-
helgi eignarrjettarins. ‘j
í reglugjörðir sýslunefndanna má eigi setja neinar
fyrirskipanir, sem eru gagnstæðar lögum, en allt það, sem
getur samrýmst við lög, má setja í þær.
pannig' má ákveða í reglugjörðum sýslunefnda, að
hreppsnefnd megi skipa almenna smölun á fje, er gengur
úr afrjetti, að fjáreigendur sjeu skyldir að reka eða láta
reka fjeð í afrjett, eða að slíkt megi gjöra á kostnað
þeirra, ennfremur má ákveða, að kostnað við rekstur fjár-
ins megi greiða af sveitarsjóði. Aptur á móti er það
gagnstætt lögum, að skylda afrjettareigendur til þess að
verja afrjettarfje að gera ágang á lönd annara, skylda hann til
þess að reka fje, er gengur úr afrjetti, aptur í afrjettinn,
leggja á hann kostnað við varnir gegn afrjettarfjenu eða
rekstur á því til afrjettar, eða í einu orði, að leggja á
hann ábyrgð af ágangi afrjettarfjár. Ennfremur er það
gagnstætt lögum, að skylda þann eða þá, sem næstir búa
afrjetti, sjerstaklega til þess að verja afrjettarfje að ganga
úr afrjetti, reka fje aptur í afrjettinn, eða að banna þeim að
reka afrjettarfjeúr landi sínu til eiganda, án þess að neinar
ráðstafanir sjeu gerðar til þess, að verja hann áganginum.
pessir menn hafa jafnan rjett, sem aðrir hreppsmenn,
og ef hægt væri að leggja á þá þessar skyklur, þá væri
hægt, að skylda hvern annan hreppsmann til þess, hvort
sem hann væri nær eða fjær afrettinum.
1) Sbr. landshöfðingjabrjef 23. mars 1891 (Stj. tíð. 1891. B.
bls. 66).