Lögfræðingur - 01.01.1899, Qupperneq 78

78
Páll Priem.
eða gjörir skemmdir á túni, engi, liaga, sáðgörðum, lieyio. s.
frv. og þar sem þetta er svo, þá hlýtur hið sama að eiga
sjer stað, þar sem annaðhvort þriðji maður eða fjáreig-
andi sjálfur hefur vanrækt garðiagsskyldu sína.
J>á er í þriðja lagi ákveðið, að ef tjóðurhestar og
tjóðurkýr og allur sá fjenaður, er bændur setja innan
garða verði laus, þá skuli setja þennan fjenað inn til usla-
gjalda. Hjer er gjört ráð fyrir, að fjáreigandi hafi tjóðrað
skepnur sínar innan garða, og svo verði þær lausar, en úr
því að innsetning er heimil hjer, þá hlýtur og að gilda
hið sama, ef eigandinn alls ekkert tjóðrar fjenað sinn,
heldur lætur hann ganga lausan, því að það er engin á-
stæða til að láta hann sleppa betur fyrir, að liann van-
rækir að tjóðra fjenaðinn. J>á er og sagt, að fjenaður sje
innan garða, og verður það að gilda, hvort sem er um
túngarða að ræða eða varnargarða í merkjum, sem er
líkara, því að valla er gjörandi ráð fyrir, að menn tjóðri
hesta sína og fjenað í túnum.
þ>á er innsetningin bundin við það, að fjenaðurinn
gjöri mönnum skaða, og þar sem áður hefur verið talað
um skaða almennt að görðum gildum og þar sem garð-
lagsskylda hefur verið vanrækt, verður að álíta að eink-
um sje átt við skaða, er fjenaðurinn gjörir öðrum, er land
eiga innan garðs, sem sje sambýlismönnum, hjáleigumönn-
um o. s. frv., en þar sem þetta á sjer stað, verður að á-
iíta, að hið sama verði að gilda, ef fjenaðurinn gjörir skaða
í landi nágranna, sem eigi liafa girt land sitt, af því að
garðlagsskylda hvíldi eigi á þeim.
Innsetning er lieimiluð með berum orðum, þar sem
annar en eigandinn hefur vanrækt garðlagsskyldu sína, og
ennfremur þar sem eigandinn liefur tjóðrað fjenað sinn;