Lögfræðingur - 01.01.1899, Blaðsíða 80
80
Páll Bricm.
gildandi í öllum aðalatriðum hinar sömu reglur, enda voru
fyrirmæli Landslaganna tekin nær óbreytt upp í Norsku
lög1). Hjer er því eigi að ræða um neina nýjung, heldur
um vafalausa skýringu á gömlum lögum, sem sett voru í
stað miklu harðari lagaákvæða, þar sem ágangur í Norvegi
varðaði rjettdræpi fjárins og á íslandi jafnvel skóggangi
ágangsveitis.
í>ví næst viljum vjer athuga skilyrðin fyrir innsetn-
ingunni.
Hið fyrsta skilyrði fyrir rjettmæti innsetningarinnar
er, að búfje, er annar á að hirða, sje komið í land manns,
í öðru lagi, að fjenaðurinn haíi gjört skaða, og í þriðja lagi,
að sá skaði varði við lög. Aptur á móti er eigi liægt að
heimta, að ágangsþolir hafi látið meta skaðann, áður en
hann setur búfjeð inn, þó að svo sje að orði komist í Lands-
leigub. 33. kap., að ágangsþolir skuli láta »meta usla
þann, er gjörr er, ok setja síðan inn fjenað þann«, því að
alls staðar annars staðar er einungis miðað við, að búfjeð
hafi gjört skaða, eins og eðlilegt er.
Ennfremur er það skilyrði fyrir innsetningunni, að
fjáreigandi hafi eigi sett' veð eða ábyrgðarmann fyrir usla-
gjöldum sínum.
í Llb. 34. kap, er svo ákveðið, að ef fjáreigandi hef-
ur eigi vaðmál, til að leysa út fjenað sinn innsettan, þá
skuli innsetjandi sleppa fjenaðinum, ef fjáreigandi leggur
veð eða setur ábyrgðarmann fyrir, en fyrst innsetjandi er
skyldur til að sleppa fjenaði hins í þessu ástæði, þá er
honum og óheimilt að setja fjenaðinn inn, ef fjáreigandi
hefur fyrirfram lagt veð eða sett ábyrgðarmann fyrir öll-
1) N. L. 3—12—21, 22 og 23.