Eir - 01.07.1900, Qupperneq 41

153
landið getur veitt, með litlum kostnaði, í ríkulegum mæli, en að
sælast eftir ætisveppum.
Það þætti ef til vill undarlegt að nefna ekki fjallagrös á
nafn, fæðu sem landsmenn hafa neytt að mun öldum saman.
Það er tvent til þess, fyrst og fremst er efnasamsetning þeirra
ókunn, og því ekki unt að segja með neinni vissu um nær-
ingargildi þeirra. Hitt er annað, að víðast hvar mun grasa-
tekja lögð niður að mestu, og mun það að miklu stafa af
eklu á vinnukrafti. Ég hygg það skynsamlega gert. I’að or
engin ýkja uppskera, sem rnenn koma með af fjallagrösum, að
minsta kosti þar, sem langt verður að fara á fjall til að sækja.
Það mun hagvænlegra að leggja fremur stund á að rækta'rót-
arávexti en. að stunda „grasatekju". En sannmælis mega
fjallagrösin vel njóta með það, að langvinn reynsla heflr sýnt
að þau eru hollur matur, og má vel nota til ýmissa hú-
drýginda.
En enda þótt hór sé slept að minnast frekar á þessar
fæðutegundir og ávexti, sem varla eru til hér nema eiustöku
tegundir af berjum, sem hafa lítið sem ekkert næringargildi o.fl.,
þá hlýðir ekki að leiða alveg hjá sór munaðarvömvit, sem
árlega léttir svo pyngjur landsmanna, að það er bersýnilegt,
að þoim þykir hún mikils virði.
Monn eru vanir að kalla sykur, kaffl, te, chocolade og
vinanda munaðarvöru, og fer fjærri því, að þessar tegundir eigi
allar óskilið mál.
Sumar þeirra hafa næringargildi, og getur því verið álita-
mál, hvort réttara sé að kalla þær fæðu eða munaðarvöru;
svo er um sykur og chocolade. Aðrar hafa ails ekkert nær-
ingargildi eða lítið sem ekkert, en monn sækjast þó eftir þeim
vegna þeirra áhrifa, sem þær hafa á taugakerflð; svo er um
kaffl, te og vínanda.
Um siðustu tegundina hefir verið svo rækilega ritað oftar
en einu sinni í riti þessu, að ég sleppi því, enda þótt ég ekki
geri alt það að mínum orðum. Á hinar tegundirnar vil ég
minnast lítið eitt.
Sykur er í ýmsum ávöxtum, t. d. vínberjum (þrúgum),