Eir - 01.07.1900, Blaðsíða 60

172
varnir gegn útbreiðslu næmra sjúkdóma. Þessi lög ættu að vera
til á hverju einasta heimili, svo mjög varða þau alþýðu manna.
Stjórnartíðindin hafa fæstir miili handa og ekki er við þvi að
búast, að menn muni lögin, þó að þeir heyri þau einu sinni.
Siík lög og sjálfsagt önnur fleiri, sem mestu varða, þyrfti að
sérprenta og útbýta þeim í hverjum hreppi, á hvert heimili,
ókeypis. Þessi sóttvarnarlög eru fráleitt gallalaus; sum ákvæðin
gætu verið fyllii og glöggvari, eins og Páll Briem hefir sýnt
fram á, en yfirleitt eru þau mjög mikils virði, og naumast
munu líða langir tímar áður en það verður ljóst, hvílíkt gagn
getur af þeim leitt.
Þessi lög verða ekki hér gerð að umtalsefni. Hér ei' það
ekki tilgangurinn að skýra fyrir almenningi öll hin lögboðnu
ráð til varna gegn út.breiðslu næmra sjúkdóma, heldur að lýsa
því, sem mest er um vert í vörnunum, benda á gamla ósiði
og skeytingarleysi, og vísa á rétta leið.
Það er afar-mikils vert, að sóttvoikir menn gæti sín sjálfir,
að svo miklu leyti, sem í þoirra valdi stendur, gæti þess, að
þeir færi ekki veiki sína í aðra; þess vegna hefir nú verið
farið mörgum orðum um það atriði.
En þá er um bráðar farsóttir er að ræða, fer oftar svo,
að sjúklingurinn legst í rúmið hjálparþurfi, og þá ber hann
ekki sjálfur lengur neina ábyrgð; ábyrgðin lendir þá fyi-st og
fromst. á þeim, sem næst eru staddir, þá er það þeirra sið-
feiðis-skylda, að sjá sjúklingunum fyrir hjúkrun og annast,
hver eftir sínu megni og sinni þekkingu, alt, það, er gera þarf
til varnar því, að sóttkveikjan berist úr sjúklingnum i aðrar
manneskjur.
Það er eðlilegt, að menn séu oft í vafa, þá er einhver
legst, hvort veiki hans muni vera næm, eða ekki. Aldrei
verður til ætlast, að alþýða manna beri kensl á hvern þann
sjúkdóm, sem á heimilið kann að koma. Læknunum sjálfum
veitir það oft full-erfitt, verða oft að bíða, sjá hverju fram vindur,
áður þeir geta sagt hvers kyns sjúkdómurinn er. Og stund-
um getur það við borið, að sjúklingurinn deyi svo, að enginn
hafi getað séð hvað að honum gekk, ekki læknirinn heldur-