Eir - 01.07.1900, Qupperneq 70

182
2) Heimamenn skulu varast að koma á önnur heimili.
Ef þess gerist brýn þörf, að einhver fari á næsta bæ eða að
næsta húsi, til þess að leita heimilinu einhverrar hjálpar, þá
skal hann ekki ganga inn, heldur berja og bíða þess, að gengið
sé til dyra; hann skal varpa kveðju á menn, en ekki heilsa
með kossi eða handabandi, og lúka erindi sínu úti og engar
góðgerðir þiggja og engan lilut skilja eftir af farangri sínum,
hvorki bréf né böggla né neitt það, er nöfnum tjáir að
nefna.
3) Húsráðandi á sóttarheimilinu verður að leita hjálpar
hjá nágrönnum sínum nm aila aðflutninga að heimilinu, læknis-
vitjan og aðrar ferðir, er hann þarf að láta fara. Er það ná-
grönnum hans sjáifum 1 hag, að láta þessa hjálp í té. [Ef
yfiivöld hafa sett varnir gegn sjúkdóminum, þá annast þau
alt þetta, skipa mann til þess að vitja um heimilið og draga
heim ailar nauðsynjarj.
4) Nú hefir einhver tekið að sér að annast aðflutninga
að sóttarlieimili, og skal hann gæta alira þeirra fyrirmæla,
sem að framan eru greind, (1.). Hann skal varast að fara
inn í bæinn, ekki þiggja góðgerðir og ekki dvelja næturlangt,
ef annars er kostur. Hann skal engan hlut hafa með sér af
sóttarheimilinu, sem þar hefir verið í húsum iuni, eða heima-
menn hafa liandleikið. Starfsemi hans er hætt.ulaus, ef hann
gætir sín.1
1 Síðasti kaíli þessarar ritgerðar — um sótthreinsun (sóttkveykju-
dráp) — getur ekki komið sökum rúinleysis. Hin lögskipuðu sótthreins-
unarfyrirmœli eru prentuð í Eir 1. árg., bls. 72—76; þau eru fremur
ætluð læknum en alþýðu manna; hafði ég liugsað mér að skrifa ýtar-
legar um sótthreinsunaraðferðirnar, svo að öll alþýða gæti skilið þær
og fært sér þær í nyt.
-o-o->—