Eir - 01.07.1900, Blaðsíða 57

169
hverju orði sannara. þetta þarf að gera og œtti ekki að
dragast þangað til botnvörpuskipin hafa flutt vinum sinum
heim kóleru, bólusótt, eða svarta dauða.
Hér hefir verið rætt um varnir gegn því, að sóttir berist
til landsins frá öðrum löndum.
Nú er að ræða um varnir gegn þvi, að sótt sem á land
er komin, eða i landinu á heiina, borist af einum á annan —
breiðist út meðal almennings.
Margir naemir sjúkdómar eru stundum svo vægir að menn
geta verið á fótum og farið ferða sinna. F’et.t.a á einkmn heima
um þá næma sjúkdóma, sem langvinnir eru, eins og holdsveiki,
berklasótt og sárasótt. Ýinsar bráðar sóltir, t. d. influenza,
skarlatssótt, mislingar, harnaveiki og enda taugaveiki íara einnig
oft og tíðum svo vægt með menn, að þeir þurfa aldrei að
leggjast, geta einlægt verið á fótum, gengið út og inn á heim-
ili sínu, og jafnvel farið bæja á milli.
Ef einhver tekur sótt og er mjög þungt haldinn, þá hleypur
skelkur í heimilismenn, pá fara þeir að hugsa um, hvort voik-
in muni ekki geta verið smittandi, og þá er oftast læknis
vitjað.
En ef veikin er væg og sjúklingurinn enda á fótum, þá
verður oftast minna um varúðina, þá hirðir sjúk'ingurinn ekki
um læknishjálp, og þó að hann viti sjálfur að iiann gengur
með næman sjúkdóm, þá skeytir hann lítt að varast að hera
veiki sína á aðra, enda þótt honum só ekki ókunnugt um, að
hún muni geta orðið öðrum að bana, þó að hann hafi sjalfur
sloppið vel.
I’etta almenna hirðuleysi kemur ekki af þvj, að menn séu
illa innrættir, vilji öðrum illa. Sjúklingarnir gera sig seka í
þessu gáleysi alveg hugsunarlaust, gera sér enga grein fyrir
því, hvað hlotist geti af ógætni þeirra. Og ef aðrir taka veik-
ina af þeim, þá er þeim sjaldnast ljóst að það sé þeirn að
kenna, að þeir hafi með ógætni sinni valdið sjúkleik, eða dauða
annara, ef til vill nánnstu ástvina sinna, foreldra, systkina oða
barna.
Ofan á hugsunarleysið og skeytingarleysið bætist fróðleiks-