Skírnir - 01.01.1846, Page 44

46
berdreymar, en það eru'einstakir menn ekki, nema
endruin og sinnura. —
fiessar eru nú [>ær hreifingar hinna síSustu
tíma, sem mér, og ekki mér einura, heldur einnig
mörgum mikilsháttar rithöfundum vorra daga jiykja
til mestra tíbinda horfa. Allt sem par aö lýtur
er sögulegt, í orðsins eigiulegum skilningi. —
Margt mætti fleira tiltýna, sem í sambaudi stendur
viÖ þpssi aöalinál, en af því það jröi á þessum
stað of lángl afe telja, og sú er forn veuja, að
taka upp í Skírni stutt ágrip af lielstu nýúng-
um, sérílagi þeim, sem í Danmörku hafa gjörst,
en það sem talið er, er það helsta í sinni veru,
þá verður ekki fleiri orðum farið um þau mál að
sinni, en hins getið, sem fremur er nýúngar enn
söguviðburfcir, sérilagi þó þess, sem eitthvað á
skyllt við þessi þrjú aðalmál, og löndum á að geta
þykir gainan að heyra.
A Saxiandi varfe þann tólfta dag ágústmáu-
aðar ófriður inikill, sein vér verðum afe leita að-
dragandan afe í trúarstriðunum á þýskalandi. Svo
stendur á, að konúngaættin og stjórnin á Saxlandi
hefir ætífe hnfgið að pápiskri trú. þegar nú Ronge
og hans áhángendur fóru að kenna trú sina hér
og hvar á þýskalandi, og iika komu til Saxlands,
bjnggust Saxar við, að stjórnin muiidi verða kenn-
íngu þeirra mefcmælt, því menn eru jafnan fúsir
á að vænta þess, sein menn óska; en það brást,
því samkomur liinna nýkatólsku voru bannaðar,
og stjórnin bauð afe rammar skorður skjldi reisa