Skírnir - 01.01.1846, Side 51

53
þegar hann lireinsaÖi sig fyrir ölluin ákjærnm
óvina sinna, og sem annars er engin vinur hans,
kemst svo ab orðum um hann: „þessi mælsku-
maður á sér eingan líka; ræðustóllin gjörir hann
eins höfbínglegann, einsog liann gerir hina, þa8
er ab skilja mótstöbumenn hans, auÖvirðilega”.
Gísó er þaunig lýst af þeim sem þekkja hann:
„Hann er lítill maður vexti, lotinn í herbum og
hallur á hægri hliö, þunnhærður og gráhærður,
gagnfölur og kinnfiskasoginn. Er ekki kyn þótt
hann líti vanheilsulega út, því bæði er hann heilsu-
linur af náttúru, og verður þó að leggja meira á
sig, enn flestir menn; þessutan er hann óvinsælli,
enn nokknrr maðnr hefir verið á Frakklandi síðan
þeir voru uppi Rissjelju og Masarein. — Hann
gengur boginn að ræðustólnum, en þegar hann er
þar kominn, lifnar liann allur'við; hann hefur
höfuðið, augun vakna, ennib sléttist, yfirbragð
hans glaðnar allt vib, og fyrirlitlega brosið, sem
honum er eginlegt, leikur honum þá um varir.
Ræðan rennur uppúr hönum, einsog árstrauraur,
og svo margir sem hata hann, þá dást þó allir ab
honum, að minnsta kosti meðan hann talar; og
stakur er hann livab það snertir að tala mönn-
um hughvarf. þaunig heppnaðist honum að fá
það samþykkt að vollarnir umhverfis Parisarborg
væri víggyrðtir og hervirkjaðir, svosem mörgum
þókti það ísjárverbt á undan. Snmir og það ekki
allfáir létu á sér heyra, að það miðaði til að
stvrkja konúngsvaldið, því vollarnir væri fremur
til þess, að verja borgina gegn sjálfum innbúunum,
þegar og ef uppreisnir yrði innanborgar, heldur-