Andvari - 01.01.1983, Blaðsíða 55
ANDVARI
„ÁÐUR MANSTU UNNI EG MEY“
53
Ástríður Helgadóttir. Gísli Brynjúlfsson.
Myndirnar eru fengnar úr myndasafni Þjóðminjasafns.
verður betra í vor þegar ástarblómin eru farin að spretta og springa út aftur;
það sælasta sumar sem eg hefi lifað og mun lifa er þettað liðna, en það er
horfið og kemur aldrei aftur, þegar ungt hjarta fyrst opnar sig fyrir ástaryl eins
og blóm fyrir sólargeislum, þá fannst mér eg ganga í einhvörri helgri náttúru,
innan um eintóm blóm og hún sveimaði þar alltaf utan um mig eins og verndar-
og sæluengill með rauðar rósir á brjóstinu. Pá var eg oft glaður og oft hryggur,
eitt augnatillit hennar réði því hvört eg átti heldur að vera, þá vissi eg ekki
að hún elskaði mig nema það sem eg stundum ímyndaði mér það, en svo
aftur varð eg efablandinn og hrvggur. Nú veit eg það fyrir löngu, og nú
megum við ekki vera saman, ekki horfa hvört í annars augu og drekka þaðan
ást, en það er það sama. Pað lagast allt og batnar; margir eru þeir sem hefðu
viljað fá hana t. d. Wilhelm Finsen, S. Melsteð og fleiri, en það dugar ekki,
hún hefur gefið hjarta sitt, þettað hreina brennheita hjarta, sem aldrei
hefur elskað áður, en nú gerir það í fyrsta sinni, og þó foreldrarnir ennþá ekki
hafði gefið samþykki sitt, þá ,,omnia vincet amor“,10
Svo er að sjá sem foreldrum Ástríðar hafi um síðir skilizt, að gagnslaust