Andvari - 01.01.1983, Blaðsíða 100

98
ANDVARI
ÍIJÖRN HALLDÓRSSON
fá þig fyrir aðstoðarprest, svo mikill
hörgull sem er af kennimönnum. í laun
skaltu hafa allt það, sem jeg get upp-
borið af aukaköllunum og I æðaregg
í tilbót fyrir hverja messu, en kríuegg
fyrir barnsskím.
„Laufáspresturinn,“ sem þú svo kall-
ar, þegar þjer þóknast að láta hans get-
ið í vinarbrjefi, hefur skrifað föður sín-
um þess efnis og í þeim anda og tilgangi,
sem jeg ráðgjörði við þig síðast áhrær-
andi Garðshorn, Kaupang og þar að
lútandi, en hvaða svar „prestur okkar“,
er þú svo nefnir, muni fá, það veit hann
ekki, því hann er enn ekki búinn að sjá
það og hefur aldrei verið forspár. Jeg
er annars ennþá - við áframhaldandi
umhugsun um málið - ekki eins hrædd-
ur um, að faðir minn muni ekki eptir-
láta mjer partinn að bralla með, eins og
hitt, að það komi fyrir ek'ki í þessu til-
liti, þó hann svo gjöri. En skyldi nú svo
ólíklega tiltakast, að jeg gæti selt Garðs-
horn fyrir hið tilætlaða verð, 600 rd,
þá vildi jeg samt ekki hálfan Kaupang
fyrir meir en 700 rd, enda þó þar væri
engin kirkja, sem jeg þvert á móti þinni
skoðun tel fullkominn ókost við jörð-
ina í eignarlegu tilliti, svo að jeg til dæm-
is met leigu eptir jörðina allt að einum
tíunda parti ljelegri fyrir þá sök, eða hjer
um bil eins vissa 54 rd af allri jörð-
unni ikirkjulausri eins og 60 rd með
kirkju. Það er annars víst óþarfi að
Ieggja þetta niður að sinni, og „Laufás-
presturinn“ gjörir kannske ekki annað
en ergja með því Stórutjarnábóndann,
og það vildi hann ekki honum gjöra.
Svo veiztu líka, hvað mjer er þetta
leitt allt saman - jarðir að eiga og um-
sýsla meiga, þær að fala og um þær að
tala, þær að velja og þær að selja. Lýkur
því hjer jarðatali „prestsins okkar“.
PaJli þinn á nú að fara í fyrramálið,
og set jeg undir hann hest og læt fylgja
honum fram í Böðvarsnes. Hann hefur
komið sjer vel hjá okkur, og jeg gef
honum þann vitnisburð, að honum muni
vel kennandi, og það betur en í meðal-
lagi, hvað sem vera skal af algengum
fróðleik okkar á meðal „mörlandanna".
Já, jeg vildi óska, að helmingurinn af
þeim, sem nú nema skólalærdóm, væru
ekki lakar til þess hæfir, hvað gáfurnar
snertir, heldur en Páll og hefðu svo líka
eins gott hjarta eins og jeg hygg, að
hann hafi. Lítið hefur hann grætt á ver-
unni hjer og þó betra en ekki. Tilsögn-
in hefur verið lítil, því jeg hefi ekki
komizt til þess stundum, ekki nennt
því stundum, ekki verið heima stundum
og hann vesælf stundum. En tilsögnin
hefur verið góð, það sem hún hefur
tekizt, hann tekið vel á móti, - svo jeg
hrósi okkur báðum í einu; jeg mátti
ekki setja mig hjá með öMu. Ekkert hef
jeg prófað hann í reikningi, mjer er
ekkert leiðara en að kenna reikning, en
jeg hef orðið þess var, að hann er þar
kominn nokkuð á veg og svo sem nægir
til að bæta við sig með aldrinum. - Ef
við lifum aptur að vetri og ekkert kem-
ur fyrir, sem hamlar, vildi jeg gjarnan
lofa honum að vera annan mánaðar-
tímann og ala á honum í því sama, að
skiija dönsku og skrifa íslenzku, því
satt að segja finnst mjer það nú á hon-
um, að hann væri betur fær um að láta
töluverðar framfarir sjá á sjer eptir
annan eins tíma með annari eins leið-
beiningu. - Með öðrum börnum hef jeg
spurt hann úr þremur fyrstu kapítulun-
um og fundið einungis að því við hann,
að mjer þykir hann lesa of fljótlega,
eins og stundum hættir til næmum börn-
um, er fcunna vel. í dag las hann stilli-
legast, en þó offljótt, held jeg þú þyrft-
ir enn að vara hann við því; hann getur
vel gjört að því; jeg veit það á því, að
hann les stillilega og gætilega húslest-