Menntamál - 01.04.1962, Qupperneq 35

MENNTAMÁL
25
SIGRÍÐUR INGIMARSDÓTTIR:
Frá styrktarfélagi vangefinna.
Erindi flutt á þingi Bandalags kvenna í Reykjavík
þann 30. október 1961.
Ég hef verið beðin að segja
hér nokkuð frá störfum
Styrktarfélags vangefinna,
en fyrst vildi ég mega fara
nokkrum orðum um málefni
vangefinna hér á landi al-
mennt og löggjöf þar að lút-
andi. Ég mun stikla á stóru
til að tefja ekki tímann um
of. Vangefnir teljast þeir ein-
staklingar, sem aldrei ná and-
legum þroska á við venjulegt
fólk vegna áfalla fyrir fæð-
ingu, í fæðingu eða á fyrstu
æviárum. Vel mætti nefna þetta andlega fötlun. Fávitar eru
þessir einstaklingar venjulega kallaðir. Alþýða manna hef-
ur löngum nefnt þá aumingja, eins og þið munuð kannast
við. Því miður hefur orðið fáviti allt of oft verið notað
í niðurlægjandi merkingu og það mjög ómaklega. Svo
mikil brögð eru að þessu, að aðstandendum er oft illa
við að heyra það notað í sambandi við börn sín eða aðra
skjólstæðinga. Ég hef þráfaldlega orðið þess vör, að fólk
getur sízt hugsað sér að senda börn sín á Kópavogshæl-
ið, einungis af því að það heitir Fávitahælið í Kópavogi.
Sigriður Ingimarsdóttir.