Menntamál - 01.04.1962, Page 57

MENNTAMÁL
47
Þegar reyna skal nothæfni prófs af þessu tagi, er það
augljós ávinningur að geta prófað með því hóp manna,
sem áður hefur verið prófaður með öðru hæfileikaprófi,
sem reynsla er fengin af. Með því fást mikilvægar upp-
lýsingar um hið nýja próf og auk þess samanburður á
hinum tveim aðferðum. Má af honum draga almennar
ályktanir um öryggi slíkra prófana.
Nú vill svo til, að fjöldi íslenzkra barna og unglinga
hefur verið greindarprófaður fyrir nokkrum árum, þegar
dr. Matthías Jónasson og samverkamenn hans stöðluðu
próf fyrir íslenzk börn. Ákveðið var að fá til tílraunar
unglinga, sem áður höfðu verið prófaðir með aðferð dr.
Matthíasar, og voru valdir í þessu skyni þeir, sem þá
höfðu verið athugaðir 6 og 7 ára, en nú voru þeir 16—
17 ára. Árið 1959—1960 voru prófaðir nær því 100 þess-
ara unglinga. Meðaltími milli hinna tveggja prófana var
9 ár og 9 mánuðir. Við hina tölufræðilegu úrvinnslu og
samanburð prófanna voru notaðar niðurstöður af prófun
80 einstaklinga, 40 pilta og 40 stúlkna, kalla ég þetta
framvegis tilraunarhópinn.
Hópur þessi var þannig valinn, að meðalgreindarvísi-
tala hans við fyrri prófun væri sem næst 100 og dreif-
ing sem næst normaldreifingu. Tókst að fá hóp, sem upp-
fyllti þessi skilyrði það vel, að meðaltal greindarvísitölu
var 100,09 og dreifitala 15,0.
Hér skal eigi lýst þeim tölufræðilegu athugunum og
samanburði, sem hafði að markmiði að kanna nothæfni
einstakra atriða og þátta prófsins, heldur aðeins þeim
samanburði, sem gerður var á heildarniðurstöðum hinna
tveggja prófana, en hann gefur vissa hugmynd um stöð-
ugleika greindarvísitölunnar og það, hversu treysta má
prófum af þessu tagi.
Þyngd prófs Weehslers reyndist nálega hin sama og
prófs dr. Matthíasar. Eftirfarandi tafla sýnir þetta ljós-
lega: