Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 26

14
EIMREIÐIN
maður Valtýs og Eimreiðarinnar. Bréfunum fylgdu reikningar,
ósjaldan ofurlítil greiðsla sem ritlaun, og nákvæmt uppgjör við
Guðmund fyrir viðskiptin. Á móti ritlaununum kom áskriftargjald
hans sjálfs og eitthvað tveggja annarra, sem faðir minn stóð skil á.
Mér gleymist aldrei, hve bréfin, reikningarnir og utan á umslagið
var fagurlega ritað, allt með eigin hendi dr. Valtýs.
Á orði hefur verið haft, live Valtýr var dáður fyrir stillingu og
æðruleysi, þegar að honum var gerð hörðust hríð á þingi af andstæð-
ingum. Til eru og aðrar frásagnir, er sýna, að lionum var ekki fisjað
saman. Ein sú skemmtilegasta er eftir Þorstein Jónsson, formann að
Laufási í Vestmannaeyjum. Segist Þorsteini svo frá, að eitt sinn hafi
Jiann við annan mann, Friðrik að nafni, í miklu brimi verið að
Rithönd Valtýs Guðmundssonar.
skyggnast eftir sel á Faxaskeri, en orðið frá að liverfa vegna brims.
Þegar þeir komu suður með Yztakletti, sáu þeir skip koma af hafi-
Flautaði það ákaft, og reru þeir að því. Erindi þess við Eyjar var
að setja einn farþega í land, doktor Valtý Guðmundsson. Tóku þeir
hann í bátinn, en á leiðinni í land fengu þeir svo vondan sjó, „að
ekki munaði liársbreidd, að bátnum hvolfdi. Þegar ósköpin voru af-
staðin, sagði doktor Valtýr með mestu hægð: „Þið virðist vera ýmsu
vanir hér í Vestmannaeyjum.“
Þegar doktor Valtýr gekk upp Hrófin, því þar lentum við, sagði
Friðrik, og kenndi mikillar aðdáunar í röddinni: „Það er ekki mysa
í karlinum þeim arna.“ Þessi viðurkenning frá honum var á við
mörg lofsyrði annarra.
Doktor Valtýr var í framboðsferð, þegar atburður þessi gerðist.
Var þetta, ef ég man rétt, í fyrsta sinn, sem liann kom til Eyja til að
tala við liáttvirta kjósendur . . . Og því hef ég ekki gleymt, að við
komumst þarna í kynni við reglulegan kjarkmann, eða þá að hann
liefur liaft óvenjumikið vald á tilfinningum sínum.“
Kjarkur Valtýs byggðist á bjartsýni hans. Löngum trúði hann þvi»
að sér gengi barátta sín að óskum. Hvort tveggja, kjarkurinn og
bjartsýnin, entist lionum fram í andlátið, þótt öndvert gengi stund-