Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 44

— Enda þótt segja niegi, að ár-
angur krossferðanna yrði ekki mik-
ill ... ja, þaö mætti jafnvel segja
að hann yrði liarla lítill eða enginn,
þegar miðað er við þann liöfuðtil-
gang þeirra að frelsa landið helga
úr höndum Tyrkja, þá má þó svo
segja, að hann . .. hér ... hafi orð-
ið harla mikill . . . og ... liér . . .
— En, kennari, hvernig getur ár-
angur krossferðanna hafa orðið
bæði harla rnikill og enginn? spurði
ósvífin rödd framan úr bekknum.
— Stilltu þig, gæðingur, og bíddu
þangað til ég hef lokið við setning-
una.
— Já, en setningin er bara orðin
svo löng, gall önnur rödd við aftar í
stofunni.
— Bíðið þið við; þið skuluð báðir
fá tækifæri til að gera grein fyrir
skoðunum ykkar á afleiðingunr
krossferða á eftir, svaraði ég rólega
og illkvittnislega.
Þrjátíu ára kennarareynsla hafði
kennt mér að rjúka ekki upp við
svona peyja, því að það er eimnitt
það, sem þeir ætlast til. Betra að
bíða átekta og leita færis síðar. Við-
skipti kennara og nemenda er oft
eins konar kalt strið, með lævísleg-
um brögðum og grimmdarlegum
hefndarráðstöfunum á báða bóga,
þó að fjandskapurinn standi
kannski sjaldan djúpt eða endist
lengi.
Þetta var síðasta kennslustundin
fyrir hádegishlé, og ég var orðinn
þreyttur og sljór. Ég var farinn að
finna til þess á síðari árum, að fjög-
urra til fimm stunda samfelld
kennsla var að verða mér ofraun.
Og þennan rnorgun hafði ég kennt
(--------
SONUR
FIRMANS
_________
dönsku tvær stundir, mannkyns'
sögu tvær og landafræði eina stund-
Stagl og aftur stagl, barátta við
trega og þrjózka nemendur, surna
hverja, barátta, sem manni finnst
oft vonlítil og árangurslaus, sarn-
hliða baráttunni við að slaka ekki
á stjórninni, aganum.
En ég reyndi að vera þess rninn-
ugur, að nemendurnir voru líka
orðnir þreyttir. En þeir hlífðust
heldur ekki við að láta það óspart
í ljós. Þeir geispuðu, horfðu út u®
gluggana, köstuðu bréfkúlum °S
rispuðu myndir af beru kvenfólkr a
borðin; slöttólfurinn Palli Geirs
svaf vært fram á borðið sitt í öftustu
röðinni, og mér fannst ekki ómaks-
ins vert að vekja hann.
Þetta var grár og gugginn liaust-
dagur, eins og þeir geta livimleið'
astir orðið í Reykjavík. Útsynnings-
élin eltu hvert annað yfir nesin og
sundin og buldu á rúðunum, svo að
varla heyrðist mannsins mál 1
verstu hryðjunum. Og þótt eitt-
hvert lát yrði á, sást ekki til sólai-