Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 45

^ásaga
eftir
Ra^ar Jóha
nnesson

Lofiið í skólastofunni var þungt
°S iúlt, því að ekki var hægt að
°pna glugga, þegar svona stóð upp
1 tllviðri. Stofan var auðnarleg og
°yndisleg eins og margar skólastof-
Ur- Allt of stórir, gapandi gluggar,
st°lar, borð, skápur í einu horninu.
^vört tafla og mynd af Jóni karl-
nil|ni Sigurðssyni voru eina skraut-
'ð á veggjunum.
Lg þraukaði enn við að skýra af-
eiðingar krossferða fyrir nemend-
Urtl naínum. Ég sá, þar sem ég sat á
PaHinum, við kennaraborðið, út á
Laðið við framhlið skólans. Og nú
^ eg, að stór og glæsileg bifreið
'°tn brunandi að húsinu, svo að
Paut; í mölinni undir hjólunum.
>etta var fallegt farartæki, síðasta
afsprengi amerískrar bílatækni. En
cg gaf því engan gaum og þumb-
a®ist áfram við krossferðirnar. Og
Pað var engu líkara en síðasta
r°ssferðin væri nú hafin, þarna i
3ekknum, — og beindist gegn mér.
Loft
ko:
var lævi blandað, og allt í einu
m snarpt teygjuskot þjótandi
framan úr stofunni, rétt við eyrað
á mér og skall í töflunni á bak við
mig. En ég var of þreyttur til að
fara að rekast neitt í því.
Allt í einu var rekið eitt bylm-
ingshögg á hurðina og henni lirint
upp í sama vetfangi. Inn kom Óli
Jóns, nemandi í 2. bekk D, sem var
næstur kennarastofunni. Óli stað-
næmdist á þröskuldinum, rjóður
og hnöttóttur, og stóð á blístri af
ákafa:
— Kennari! Skólastjórinn vill fá
að tala við yður strax!
Bekkurinn, sem ég var að kenna,
sá sér óðara leik á borði:
— Megum við þá fá frí það sem
eftir er af tímanum?
Ég leit á klukkuna og yfirvegaði
málið. Lítið var eftir af kennslu-
stundinni.
— Ojú, ef þið lofið því að ganga
liljóðlega út.
— Já, já, já, við lofurn því upp
á æru og trú.
Og 26 pilta bekkur gufaði upp
tillölulega hljóðlega.
Ég var að velta því fyrir mér,
þegar ég gekk inn ganginn, livaða
mál væri nú á döfinni, sem skóla-
stjórinn ætti erfitt með að ráða-
frarn úr. Efann var að vísu roskinrt
og reyndur og eldri en ég og hafðf
stjórnað skóla alllengi. En hann
átti samt alltaf jafnörðugt með að
taka ákvarðanir í vandamálum. Þá
var hann vanur —að koma til mín
og grenslast eftir skoðunum mín-
um, án þess að leita beinlínis ráða.
Skrifstofa skólastjóra var undar-
legt sambland af safni, geymslu-
kompu og skrifstofu. Skrifborðið
stóð hægra megin, stórt og fornfá-
a,