Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 60
48
EIMREIÐIN
eðlisfræðiskápinn og reiðlijólavið-
gerðirnar.
Hann bauð mér sæti og við sát-
um þegjandi andartak.
— Hvers vegna gerðirðu þetta,
Nonni? spurði ég svo.
— Að brjótast inn, áttu við? ...
Nonni var frjálslegur og ófeiminn
og það jafnt þótt minnzt væri á af-
brot hans ... — Mig vantaði bæði
smáhluti í bílinn, sem ég var á, og
svo þurfti ég á verkfærum að halda.
— En peningarnir?
— Jú, sjáðu til. Ég ætlaði að drífa
mig að heiman og fara út á land
og reyna að fá vinnu við bílavið-
gerðir einhvers staðar þar sem þeir
eru ekki eins strangir með að
heimta iðnpróf. Ég var til í að
vinna fyrir lítið eða ekki neitt
svona fyrst. Þá þurfti ég einhverja
peninga til að borga fyrir herberg-
iskytru og eitthvert snarl að éta.
— En hvað hyggstu nú fyrir? í
framtíðinni, á ég við?
— Það er allt í lagi. Ég verð sjálf-
sagt dæmdur og fer á Garðinn í
nokkra mánuði. Svo þegar ég er
laus þaðan, get ég farið hvert á
land sem er og farið að vinna fyrir
mér eins og aðrir.
— En hann faðir þinn? Þú gleym-
ir lionum afveg. Hvað heldurðu,
að hann segi um öll þessi boðorð?
— Hann pabbi? — — — Nonni
brosti sigri hrósandi. — Hann skipt'
ir sér ekki af mér eftir þetta. Aldrei
framar. Hann hefur ekkert talað
við mig og ekki einu sinni spurt
um mig. Ég er alveg laus við hann-
.... Loksins.
Það leyndi sér ekki, að liann
liafði unnið sigur, stærsta sigur lífs
síns fram að þessu.
Ég sagði lionum frá sendiugu
móður hans.
— Já, veslings mamma ... Verst
að ég get ekki tekið hana með mér.
— Hvað þá ... í tugthúsið?
— Já, því ekki það? Það er þó
betra en lieima.
Ég sá, að fanginn þurfti engrar
huggunar við. Hann hafði aldrei
þurft hennar síður en nú. Hann
liafði aldrei verið rösklegri og eðh-
legri í framkomu.
Ég kvaddi. í dyrunum leit ég nin
öxl til hans. Hann stóð við borð'
ið, léttur á brún, drap fingrum a
borðröndina og blístraði nýjasta
dægurlagið.
Ég læddist hljóðlega út, sann-
færður um, að þessi fangi var
frjáls.