Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 80
EIMREIÐIN
(>8
Sjálfsagt er þetta ljóð ekki kveð-
ið í anda nýrrar bókmenntastefnu.
Porm þess mundi vera kallað liefð-
bundið. En ég fæ ekki betur séð en
jþjóðskáld á hvaða öld, sem er, væri
fullsæmt af að hafa ort það.
Ef til vill lýsir þó ekkert kvæð-
anna liöfundi sínum betur en
Visnar vonir. Grunar mig, að á bak
við það búi sár lífsreynsla. Vísast
liefði það getað verið samanþjapp-
aðra og rneir hnitmiðað að efni og
formi. En í því er látlaus og ein-
lægur tregi, engin stór orð né ýkj-
ur. Sannleiksgildi þess verður ekki
dregið i efa. Aðeins tvær vísur
skulu tilfærðar:
Einmana eg geng á grundu,
geng þar svo oft á kvöklum,
gref mínar visnu vonir
vetrar í snævi kiildum.
Má vera, að hulinn hlífi
himneskur verndarkraftur
vonunum mínum visnu,
veki þeim lífið aftur?
Kvæðið hefur þau einkenni góðs
kveðskapar, að þróun verður eða
hreyfing, gróður í sálinni. Skáld-
inu birtir fyrir sjónum. Það f®r
„bölva bætr“ undir lokin, „ef et
betra telk“, eins og Egill kvað.
Ýmis fleiri ljóð eru umtals verð.
En rúmið leyfir það ekki, enda átti
þetta aldrei að vera neinn ritdóin-
ur, aðeins frásögn af bókinni og
lieils hugar kveðja frá ættlandi Ric'
hards og rnínu með þökk fyrir ljóð-
in og órofatryggð hans við þessa
„litbrigða töfraeyju", eins og Gutt-
ormur skáld nefndi landið okkai-
Ég efast um, að margir af sonuin
þess unni því lieitar en Richard
Reck. Þ. G.