Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 81

HEIMSOKN TIL AFA
S MÁSAGA
eftir Dylan Thomas.
ÚM miðja nótt vaknaði ég af
^umum mínum, sem voru
ptungnir svipum og snörum eins
'uigum og höggormum, og stroku-
lestum, er þeystu áfram yfir fjalla-
^körð og eyðifláka þakta kaktus-
JUrtum með stóra fjórhjólaða
'agna í eftirdragi, og í næsta her-
ergi heyrði ég gamla manninn
Uópa: „Nú, nú, áfram!“ og „hott,
ott> so!“ og smella hvellt í góm.
Íletta var í fyrsta skipti, sem ég
Ulfði dvalið í húsi afa míns. Um
k' °Hið, þegar ég skreið
ið
upp
niitt, hafði tíst í gólfborðunum
eins 0g m^surri; 0g i músunum
þilja tísti eins og í gömlum
g°lfborðum, rétt eins og einhver
,'"!lar gestur hefði gengið eftir
nn. Þetta var mild sumarnótt, en
k uggatjöldin liöfðu flökt til og frá
? trjágreinarnar slegizt utan í
. j'ggann. £g hafði dregið brekán-
k UPP fyrir höfuð og var brátt
°>nin á þeysisprett ríðandi á bók-
lnni minni/
j,’’^frant, liott, so, áfram, engla-
Kö^rn*r mfnir-" hrópaði afi minn.
t c u hans virtist ung og hvell, og
ha'1^ k‘uis hafði sterka hófa, og
}. nu Var búinn að breyta svefn-
1 erginu sínu í víðáttumiklar
grassléttur. Mér datt í hug að gá
að því hvort hann væri veikur eða
hvort hann hefði kveikt í rúm-
fötunum sínum, því að móðir mín
liafði sagt mér að hann kveikti í
pípunni sinni undir brekáninu, og
skipaði mér að hlaupa eftir hjálp,
ef ég fyndi reykjarlykt að nóttu til.
Ég gekk á tánum í gegnuni myrkrið
að herbergisdyrum hans, straukst
um leið utan í lnisgögnin og felldi
kertastjaka með þungum dynk.
Þegar ég sá, að það var ljós í her-
berginu, varð ég hræddur, og unt
leið og ég opnaði dyrnar, lieyrði ég
afa öskra „nú, áfram, hott, áfram“
eins hátt og griðungur með gjallar-
horn.
Þarna sat liann þá uppréttur í
rúminu og ruggaði í ákafa á báðar
hendur eins og rúmið væri á fleygi-
lerð eftir ósléttum vegi; brúnirnar
á rúmteppinu með skúfunum not-
aði hann fyrir tauma; ósýnilegu
hestarnir hans stóðu í skugganunr
af kertaljósinu, sem logaði við rúm-
ið hans. Utan yfir náttskyrtuna
sína hafði hann farið í rautt vesti
með látúnshnöppum, sem voru eins
stórir og valhnetur. Úr yfirfullum
pípuhausnum, sem stakkst út úr
kafloðnu skegginu, stóð reykjar-