Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 43

EIMREIÐIN
31
»Ég held það sé ekki ofmælt að segja, að þrjá fjórðu hluta dags
hvers síðustu æviár hans hafi bros leikið um varir hans og glamp-
ar frá hans fögru sál ljómað í augum hans. En einmitt þessir
gíampar og bros hans áttu að miklu leyti rót sína að rekja til þess,
sem fyrir augu hans bar og veitti honum yndi . .
Ég staldraði síðan aftur við þessi orð:
„Mér finnst ég sjá föður minn heitinn í garðinum sínum, eins
°g ég sá hann svo oft áður, sjá hann lyfta grænu liminu upp í sól-
skinið. . .
Það sem fyrir augu lians bar — birta hreinleiki, fegurð — lyfta
Srænu liminu upp í sólskinið, — þrá til að vita allt lifandi njóta í
Sem ríkustum mæli undramáttar gróðrarafla lífsins, — hvílíkur
auður, hvílík arfleifð . . . Og hvað mundi hann frekar þrá, hvers
frekar njóta, hinn tigni sonur sólar og gróðrar og dáandi hinnar
hreinu og tæru fegurðar, en að þjóð hans mætti hugsa og lifa þann-
*§> að hún yrði verðug þess, sem hann biður henni til handa í
þessari bæn:
„Yfir voru cettarlandi
alda faöir skildi halt,
veit þvi heillir, ver það grandi,
virzt að leiða ráð þess allt.
Ástargeislum úthell björtum
yfir lands vors hteð og dal,
Ijós þitt tendra i lýðsins hjörtum,
Ijós, er aldrei slokkna skal.“
Silfurtúni, 3. apríl 1960.