Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 59

EIMREIÐIN
47
rdð, og ók nú ú henni með geysi-
hraða austur í bæ. En lögreglan var
íast á eftir lionum og dró ú hann.
Munhann nú hafa séð, að þeir
ruyndu fljótt stöðva hann og gerði
hann þú tilraun til að aka ú lög-
reglubílinn — og tókst það. Búðar
bifreiðarnar fóru upp á gangstétt
°g upp að húsvegg og stórskemmd-
Ust, einkum lögreglubíllinn. Þótt
Undarlegt mætti virðast slapp
Nonni með nokkrar skrámur, en
annars ómeiddur, en annar lög-
regluþjónninn, sem var ú hinum
bílnum, slasaðist mikið og lú í
sjúkrahúsi, var þó ekki talinn í lífs-
hættu. Þessum blaðafréttum fylgdu
uryndir af bílunum, öllum fjórum,
°g lögregluþjóninum, sem meidd-
rst. Sagt var, að þjófurinn og öku-
uíðingurinn, hefði verið handtek-
'un ú staðnum, og sæti nú í varð-
haldi. Hann hafði enga tilraun
Sert til að veita mótspyrnu né kom-
ast undan. Hann hafði ekki öku-
réttindi.
Mér leið illa eftir þennan lestur.
®g hafði enga ró í mínum beinum.
Mér fannst ég mega til að fara til
^Tonna og tala við hann strax. En
uú var orðið úliðið dags.
Ég hringdi til lögreglustjórans,
sem var gamall kunningi minn, og
fyrir hans milligöngu fékk ég leyfi
að heimsækja Nonna í fanga-
húsið.
Ég gekk niður Skólavörðustiginn
1 þungum þönkum. Ég tók eftir
dökkklæddri konu, sem stóð ú
gangstéttinni andspænis fangahús-
tnu og starði upp f gluggana. Ég
'etlaði að ganga framhjú henni, en
M leit hún við, og birta frú götu-
ljósi féll framan í hana. Þetta var
kona forstjórans, móðir Nonna.
Ég heilsaði vandræðalega og hún
tók kveðju minni:
— Ó, það eruð þér, sagði hún og
lífvana broskippir flöktu um
vinstra munnvikið. — Ætlið þér
að fara — þarna inn?
— Jú, ég ætla að fara þarna inn.
— Ó, viljið þér þú vera svo vænn
að fú honum Nonna mínum þenn-
an böggul; það eru hrein og hlý
nærföt. Ætli það sé ekki ósköp
kalt í þessum húshjalli? Og svo er
dúlítið af súkkulaði. Honum þykir
alltaf svo gott súkkulaði.
— Jú, ég skal fú fangaverðinum
böggulinn, sagði ég.
— Fangaverðinum? en ... jú,
auðvitað. Þakka yður fyrir.
Ég tók við bögglinum. Þú kom
hún fast að mér, og ég fann að
sterka vínlykt lagði af henni. Hún
brosti framan í mig og brosið var
ekki laust við drýgindi:
— Ég sagði þetta alltaf. Ég vissi
það ósköp vel. Hann getur ekkert
lært hann Nonni. Hann getur það
ekki.
— Nei, hann getur ekkert lært,
svaraði ég.
Nonni sat ú rúmi sínu, þegar ég
kom inn í klefann. Hann var að
blaða í bók. Það var Bílabókin.
Hann stóð rösklega upp og heils-
aði mér.
En þetta var ekki sama dauðyflið
og hengilmænan, sem setið hafði
í kennslustundum hjú mér fyrir
nokkrum missirum við lítinn orðs-
tír. Svipur hans var nú miklu lík-
ari því, sem ég hafði séð hann við