Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 50
38
EIMREIÐIN
um liug. Kalli átti til að vera stríð-
inn og ósvífinn, en liann var eng-
inn ódrengur. Enda fór sem mig
varði. Hann entist ekki til að sýna
þessum meinleysislega sessunaut fá-
leika til lengdar. Hann tók hann
undir sinn verndarvæng og varði
hann fyrir harðasta aðkasti liinna.
En þessir tveir piltar voru samt of
ólíkir til að geta orðið vinir. Nonni
leit upp til Kalla, þessa sterka og
snarráða órabelgs, með luindslegri
auðmýkt, og Kalli leit á það sem
leiðinlega og óhjákvæmilega
skyldu að sitja lijá lionum og verja
hann, ef þess gerðist þörf. En þeir
áttu ekkert sameiginlegt og töluð-
ust lítið við, voru aldrei sarnan ut-
an kennslustunda.
Skólavist forstjórasonarins var
píslarganga frá upphafi. Það var
öllum ljóst, öðrum en föður hans,
að drengurinn gat ekki lært, það er
að segja: ekki til bókarinnar. Hann
átti hvergi samleið með bekkjar-
bræðrum sínum, og það var meira
en meðal liúsavegur milli hans og
þess næstlélegasta.
Hann var með afbrigðum klaufa-
legur og óburðugur í framkomu, og
þegar hann átti, til dæmis, að lesa
á erlendum málum, stóð allur bekk-
urinn á öndinni af hlátri, og rass-
ibögur hans og kjánasvör flugu um
allan skólann. Hann sagði, að ull
vxi á kúm og hestarnir hefðu klauf-
ir; hann fullyrti, að Napóleon
mikli hefði verið biskup í Skál-
holti, og að Amsterdam væri höf-
uð borgin í Tíbet. Hann var svo
linur í margföldunartöflunni, að
hann var aldrei öruggur, þegar
komið var yfir fimm-sinnum töfl-
una. Öllum aðfinnslum og aðhlátri
tók hann með þögn og þolinmæði,
brosti jafnvel sjálfur með, vand-
ræðalegu og sauðarlegu brosi.
Hann átti sýnilega mikið af föt-
um og var allra manna fínastur í
skólanum. En þar með er ekki sagt,
að hann hafi verið snyrtilegastur,
því að fjarri fór, að hann væri það.
Fötin liéngu ólánlega utan á hon-
um og lionum var sennilega ami
að því að vera öðruvísi klæddur en
aðrir. Einhvern veginn liafði ég á
tilfinningunni, að lionum færi bezt
samfestingur.
Svo fór hann að verða beinlínis
sóðalegur, þegar á daginn leið,
blettóttur hátt og lágt, óhreinn og
jafnvel rifinn. Auk jress fór hann
að koma of seint í kennslustund-
ir úr hverjum frímínútum. Ég
grennslaðist eftir af hverju þetta
stafaði, og það kom í ljós, að hann
hafði tekið að sér reiðhjólaviðgerð-
ir fyrir skólasystkini sín. Nóg var
af hjólum og jrau í misjöfnu
ástandi eins og gengur. Og piltur-
inn varði öllum frímínútunum að
húsabaki við að lagfæra hjólin,
smyrja ]>au og jrurrka af þeim.
Ég kom að honum þar sem hann
var að Jressari iðju aleinn. Hann
var svo niðursokkinn i þetta, að
hann tók ekki eftir mér. En ég sa
strax, að þetta var ekki sama dauð-
yflið, sem ég hafði fyrir framan
mig í kennslustundum. Þarna var
áhugasamur maður, sem hafði yndi
af starfi sínu. Nú var á andhti
hans sami svipurinn og brugðið
hafði fyrir við eðlisfræðitækin í
skrifstofu skólastjóra í fyrsta skipt-
ið sem hann kom í skólann.