Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 104

92
EIMREIÐIN
Nokkrar slíkar bækur hafa komið út
hér hin síðari ár, en ákaflega misjafn-
ar. Um íslenzka fornfræði hefur Krist-
ján Eldjárn skrifað allmikið, en sá
galli liefur verið á, að flest það, sem
i bókum lians liefur birzt, liefur áður
verið flutt í útvarp og birzt í öðrum
ritum. Þetta er því blekking við al-
menning, sem hlýtur að hefna sín
fyrir höfund og útgefanda. —
Grafir og grónar rústir er einnig
blekking. Elún er samin af blaða-
manni, aðeins hrafl, og lilaupið úr
einu i annað, engin heild né lieildar-
mynd, aðeins myndir, misjafnlega
valdar og án þess að leiða til skiln-
ings, og lesmál sem fylgir þeim líkist
einna helzt óvönduðu lesmáli undir
myndum í dagblöðum. — íslenzka þýð-
ingin er ákaflega sérvizkuleg á köfl-
um og skemmir enn meir ómerkilega
bók.
Ekki vantar það, að mikið hefur
verið vandað til útgáfunnar. Þetta er
skrautbók, lituð og snyrt að utan og
innan og seld í forláta pappakassa —
og kostar kr. 380,00. — Að líkindum
hafa þeir, sem stóðu að útgáfunni,
liugsað sem svo, að nauðsynlegt væri
að koma í veg fyrir, að kaupandi fletti
bókinni á búðarborði áður en hann
keypti — og þess vegna lieppilegast
að liafa hana í kassa. Ef til vill liafa
þeir náð tilgangi sínum. En trúað gæti
ég því, að þó að þannig sé hægt að
blekkja einu sinni, þá sé það ekki
liægt aftur.
Það er sárt að þurfa að segja þetta
um svo vandað útgáfufyrirtæki, en af
auglýsingum og ýmsu öðru má dæma,
að annað sjónarmið ríki í þessu fyrir-
tæki nú en var fyrir nokkrum árum.
— Utgefendur ættu að fara að skilja
það, að auglýsingar þeirra geta riðið
þeim sjálfum að fullu.
VSV
Þorsteinn Jónsson jrá Hamri: TANN-
FÉ HANDA NÝJUM HEIMI.
Ég heyrði eina eitursnjalla vísu eða
öllu heldur tvær eftir orðhöfund of-
annefndrar bókar, en því tek ég svo
til orða, að bókin er gerð bæði af máli
og myndurn. Síðan sá ég kverið stadd-
ur gestur í annars liúsi og hafði hönd
á því.
Þá þekkti ég þegar svipinn, þar seffl
fyrir augum varð samskonar harðfengi
og livatleiki eins og búast mátti við
eftir lausavísum höfundarins. En þar
var líka fleira og ókunnuglegra, laus-
málshrúgur niðri á blaðsíðubotni eins
og lægi þar ívar konungur beinlausi
og veltist í vanskapnaði sínum.
Ég útvegaði mér samt bókina til
eignar og leit yfir hana alla.
Og þar var ekki að að gá. Eftir mínu
mati Iiafði greindur maður og huga
sínum ráðandi skilið þar eftir merki
sín allvíða, en annað varð ekki sund-
urdregið eftir minni markaskrá, hvort
vera myndi fótspor erkiengilsins Gab-
ríels ellegar skóför skrattans. Og hér
er þá fyrsti smíðisgripurinn til sýnis:
„Það býr maður í húsi og dvelur fyt'11
sér Við
fliikt hamhleypunnar í snæljósinu; 1
húsi þessu
er eilífrökkvað; í húsi þessu kenfflr
óttinn á
brjóst sofanda og vefur honum
drauma.“
Nafn fylgir ekki, jrótt vera mættl
til stuðnings skilningi lesenda.
Hver er svo hamhleypan? Áttu nokk-
urt þessháttar verkfæri? gæti maðffl
freistast til að spyrja guð sinn og skap
ara. Snæljós eru ýmsum kunnug, eI1
að í þeini sé Iiamhleypa dýr, eða gróð-
ur, dautt eða lifandi afl eða efni, sel11
heiti liamhleypa, er jrað engum ókuffl1
ugt öðrum en mér?