Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 48

miREIÐIN
30
irnir, hölum baslazt áfram án
þeirra.
Hann Jeit illkvittnislega á mig
og skólastjórann. Hvorugur okkar
hafði lokið því háskólanámi, sem
við liöfðum byrjað á.
Ég sá, að mér tjóaði ekki að and-
mæla.
— Þið takið þá drenginn af mér
í landsprófsdeildina.
Þetta var líkara skipun en til-
mælum.
— Ja, hvað segir þú um það?
Skólastjórinn sneri sér enn að mér.
— Þú hefur livort eð er mest með
þennan bekk að gera.
Mig langaði ekkert til að hjálpa
honum úr þessari klípu, enda var
ég á móti ]:>ví að taka piltinn. Mig
langaði heldur ekkert til að gera
þessum freka forstjóra neinn
greiða. Hins vegar liefði ég kosið
að gera eittlivað til að veita þess-
um renglulega og lnælda dreng
meira frjálsræði en hann leit út
fyrir að liafa.
— Þú sérð það sjálfur, skóla-
stjóri, að pilturinn hefur ekki þá
lágmarkseinkunn, sem við liöfum
krafizt til þess að komast í þessa
deild.
Forstjórinn gaf skólastjóranum
ekki tækifæri til að svara:
— Hvern fjandann varðar ykkur
íiim alómerkar einkunnir frá þess-
um náskóla þarna suður frá. Ég
kom með drenginn ltingað af því að
ég hef heyrt, að hér sé sæmileg
kennsla. F.n ef þið viljið ekki ...
Það kom hótunarhreimur í rödd-
ina.
— Bíðið andartak, greip skóla-
stjórinn fram í í ofboði. Hann var
hræddur við þennan volduga
mann. — Ja, hvað segir þú? spurði
hann enn, í von um að ég sæi mig
um hönd og hann gæti þar með velt
einhverju af ábyrgðinni yfir á mig-
— Ég hef þegar sagt mitt álit,
svaraði ég miskunnarlaust. — Það
er þitt að ákveða.
Forstjórinn kipraði augun og
horfði á okkur, tottandi vindilinn.
Hann beið átekta í ólieillavænlegri
þögn.
Skólastjórinn vissi ekki sitt rjúk-
andi ráð.
— Bíðið aðeins við ineðan ég lít
í kladdann, tautaði lrann og fór
að fletta einhverjum doðranti með
fumkenndum handatiltektum, í al-
geru tilgangsleysi, meðan hann var
að reyna að komast að niðurstöðu
um það livað gera skyldi. Hann
vissi, að með því að taka piltinn
í umrædda deild, var hann að
brjóta ríkjandi reglur. En liann
vissi líka, að forstjórinn var valda-
mikill áhrifamaður, sem betra var
að hafa með sér en móti. (Og nu
var hann einmitt að berjast fyrir
byggingu nýs skólahúss.)
Ég hafði gefið piltinum auga
meðan á jiessu samtali stóð. Fyrst
hafði hann staðið eins og dæmdur
þarna inni í skotinu; það datt
hvorki af honum eða draup.
En nú fóru eðilsfræðitækin 1
skápnum að draga athygli hans að
sér. Eftir því sem hann virti þau
lengur fyrir sér glaðnaði meira yhr
honum, sauðarsvipurinn og tom
leikinn þokuðu fyrir sívaxandi
áhuga. Daufleg og syfjuleg augun
urðu beinlínis skarpleg. Loks
gleymdi hann því, að hann var