Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 105

EIMREIÐIN
93
I bókinni eru myndir og ósýnt að
þír séu minni hlutinn a£ list hennar,
þótt hér verði þær hvorki lolaðar né
astaðar, en hamhleypan í snæljósinu
ékk enga mynd af sér, þótt Sigurður A.
1 bignússon í Morgunblaðinu telji
skáldskap byggjast að miklum hluta á
ITlyndurn og það sé sennilega satt, nema
|*ni ómyndir sé að ræða. En ef ólukku
anrhleypan hefði verið vistuð annars
S[aðar t. d. í tunglsljósi, þá liefði mátt
ugsa sér að við hana væri átt með
°xi þeirri, er gín við mánanum á
u®stu síðu við erindiskvölina og nafn-
hamhleypa væri þá einskonar kenn-
jngarígildi, sem þýddi það, að „þetta
^ynið" _ öxin - hefði það til að
leypa hamnum niður af sálartetrum
^anna.
En ég held, að þetta upptekna er-
Indiskorn eða lausmálsglefsa eða hver
rattinn það er, sé eins og ívar bein-
ausi getið fullsnemma, gæti hafa þurft
geymast fram yfir einhverja vígslu
upprunastað sínum áður en því væri
slePpandi.
En kannske hefur það aldrei átt að
era skiljanleg boð um neitt, heldur
1 eins átt að verka, sem ómur af hálf-
fteyr®u kalli, vera athyglisvaki. Þeir
Seta haft sitt að segja samanber harm-
s°guna á bls. 15 í bókinni: „Ég er
Ueyddur til að greina háreysti lestar í
Jarska.“ Og frá svo góðu gat athygl-
verið gripin, að það væri neyð að
sEipta.
Eipinberanir eru löngum dýrmætar
ösgjafir, en er opinberun einskis
^_ar á 15. s(gu þag hka? Opinberun
n ivers getur samkvæmt umtalinu
iestarhljóðið verið nógu slæm, en
^pinberun einhvers eða einskis hlýt-
að vera yfirþyrmandi skelfing,
hr 'U ^’ie&ti en sv0 a® reyrð verði í
j °sshársreipi bragliða, stuðla og ríms.
Peirri sameiginlegu opinberun alls
og einskis sé ég ekki til botns, og í
gjörð um hana veitti sennilega ekki
af öllu ummálinu um „Vök blend-
ingsins“, en svo heitir næsta kvæði
eða ókvæði, tjasl ellegar lausmálsglefsa.
Þar er að búast við gapi sem vök sú
er. Blendingar okkar fara trúlega að
þurfa plássið sitt og varla mun vökina
skorta, þessa flámynntu feigsvök, sem
Indriði á Ytra-Fjalli orti um og bíða
mun allra, jafnvel þeirra, sem bættar
hafa fengið ættir sínar með þjóða-
giautnum ameríska.
En innan um svona sýnishorn blik-
ar á eitthvað svo fallegt, að maður þor-
ir varla að snerta það. Aumingja mað-
urinn, ungur faðir, á sér „undran í
tannfé handa nýjum heimi.“
Er nú eiginlega kleift að vera lang-
reiður við nokkurn þann, sem á til
svona elskulegan blett?
En þegar maður er byrjaður að
brosa af samkennd og hlýju yfir kafl-
anum „Eign“, sem hugsunin urn tann-
féð er hrifsuð úr, og búinn að lesa
kvæðið „Von“, sem skilja má á að von
lians sé vanburða til vopnataks, en
geti þó látið högg heyrast átta rastir
í næðingi, búinn sem sagt að setja sér
fyrir sjónir kraftaverk veikleikans, þá
lýkur fyrsta kafla bókarinnar með
þeim fróðleik, að víkingar hafi stund-
að skíðaferðir um skóga.
Ætli það sé ekki rétt að blánað
liafi annar eggteinninn í sverði hans,
nema á báða hafi runnið. En það mun
hafa verið málmgott, því fallega getur
það sungið. Hér er „Stormur":
Þungur stormur, senr þræðir
í skógi
þyrnóttan veg
kaldur stormur og kvikur af rógi
ástin mín sofðu, ef eitthvað skeður
ég er hér vopnaður: mörg eru veður
og undarleg.