Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 42

BO
EIMREIÐIN
degi til dags, ekki einungis frá morgni til kvölds, á svipstundu get'
ur hann ummyndazt eins og — eins og furðuvera, sem gædd sé und-
ursamlegum töframætti.
Á góunni í vetur liðu svo dagar og vikur, að ásýnd hans birtist
ekki. Mér fannst allt tómlegra og fátæklegra en ella, finnst það
ávallt, þegar langt líður, án þess að ég sjái hann, — hef þá enga
freistni til að setjast við vesturgluggann í stofunni og beina augun-
um að skarði því í húsaröðinni, sem ég hef skírt Goðaskarð. Lengi
vel hugaði ég daglega að honum, oft á dag — stundum, en loks var
ég hættur því, var orðinn hálfmóðgaður við náttúruna, þrátt fyrir
mikla veðurblíðu. Eitt kvöldið var sólsetrið óvenjulega fagurt og
einkennilegt, en það gat varla heitið, að ég fengi notið farfagald-
urs sólarinnar, því að hvergi varð Jökullinn séður.
En svo var það sunnudagsmorgun, að ég stóð upp frá skrifborð-
inu, þegar birti, og gekk inn í stofu, fór út að austurglugganum og
sá, að boghvelfing austurloftsins var svarblá. Ég færði mig að glugga,
sem veit mót norðri, og loftið yfir Esju og Akrafjalli var fagurblátt.
Og sko, það var tekið að grænka undir hlið hússins, sem við mér
vissi. Það heiddi í hug mínum, ég fann ólga í mér þá gróðrargleði,
sem stundum tryllti mig til ærsla, meðan ég var ungur. Og svo fór
ég að raula þessa vísu Steingríms:
„/ sumardýrð á himni háum
með hatt og skó ur sólargljá
hver dagur nú á buxum bláum
og blárri treyju gengur hjá."
Og nú var ég kominn í það skap, að ég kunni mér geð til að
flytja mig að glugganum á vesturhliðinni. Og loksins, — þama bar
hann við hafsbrún, drifhvítan, og það var sem frá honum geislaði
tærum friði. Og tær var hann og hreinn, sá fögnuður, sem um mig
streymdi. Ég sat lengi hljóður. En allt í einu sá ég fyrir mér ásýnd
Steingríms og minntist kvöldsins á Stapa. Ég stóð á fætur og gekk
fram í skrifstofuna, þar beið mín starf, sem á lá, sem ég hafði vakn-
að til að vinna þennan sunnudagsmorgun. En það var gleymt-
Ég gekk að bókaskápnum og tók mér í hönd nýjustu útgáfuna af
ljóðum skáldsins frá Amarstapa, virti fyrir mér mynd hans, blað-
aði, las hér og þar í ljóðunum — og loks meirihlutann af hinni fögru
lýsingu sonar skáldsins á föður sínum og móður. Ég staldraði við
þessi ummæli, las þau síðan á ný: