Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 79

EIMREIÐIN
67
lJi'eytu“. Án efa gæti hann unnið
sum ljóð sín betur en hann gerir,
tíminn leyfði. Óvíst er þó, að
Þau bötnuðu að öllu leyti við það.
^eck virðist láta augnablikshug-
hrif ráða mestu um el'ni og form
kvæða sinna. Upprunaleg einlægni
er meginkostnr þeirra og mundi
ef til vill glatazt við fágun og yfir-
legu- Þess vegna hef ég sætt mig
Vlh ljóðin hans Richards, eins og
þau eru. í þeirn kemur skáldið til
dyfanna í þeim fötum, sem það er
klætt heima, á skemmtigöngu eða
1 ferðalögum, en hefur kastað próf-
ess°rskuflinum, fýsir jafnvel að
lara í sjóföt. Þannig kernst Beck
ah orði í Kveðju til íslenzkra sjó-
uranna:
kg Iiugvængjum flýg yfir hafið
1 hóp ykkar, farmenn í dag
því særinn mcr svellur í blóSi
°g seiðandi úthafsins lag.
Yrkisefni Richards eru marg-
leytt. Hann kveður brautryðj-
endalof, árstíðasöngva, ferðavísur,
taskifærisljóð, saknaðarstef. Bókin
j’Við Ijóðalindir", sem út kom á s.
ari, er helguð minningu hinnar
^auu eiginkonu skáldsins, Berthu
eck, sem lézt fyrir aldur fram, og
elst á hjartnæmri tileinkun í
tveim vísum. Yfirleitt finnast mér
'hinninga- og saknaðarljóðin beztu
'asði Becks, auk ættjarðarkvæð-
anna. Fyrjr löngu nam ég þetta er-
!ndi úr Heimhug og hef kunnað
^að síðan:
Ifýrðleg sem draumsýn brosir
ur djúpi móðurland.
klott á hún, báran bláa,
seni brotnar þar við sand.
Af svipuðum toga eru ýmis önn-
ur kvæði spunnin. Snörustu þættir
þeirra eru ættjarðarást skáldsins og
tryggð þess við upphaf sitt. Mér
er nær að halda, að í raun og veru
hafi Richard Beck aldrei af íslandi
farið, heldur búið þar í anda alla
tíð. Einnig að þessu leyti gæti
hann tekið undir með Stephani G.:
En svo ert þú, ísland, í eðli mitt fcst,
að einungis gröfin oss skilur.
Hvergi eru þættir endurminn-
inga, föðurlandskærleiks og sakn-
aðar betur sameinaðir en í þessu
einkar vel gerða og hugþekka
kvæði, sem skáldið nefnir Minn-
ingar. Skal það því birt hér í heild:
Ég glevmi síðla, móðir, þeirri miklu
sýn,
er huldust dimmum sævi fiigru fjöllin
þín
með svipinn tigna, liöfuðdjásn sem
helgilín.
Það var sem strengur brysti dýpst í
brjósti mér,
en sárt er, þá á hjartaböndin höggvið
er.
Þess sál er dauð, sem köldu geði frá
þér fer.
í bylgjuföllum heyrði ég þín hjarta-
slög,
í tónum vindsins æskudaga yndislög,
sem smaladrengnum léttu spor um
daladrög.
Mér gjöful reyndist minninganna
máttug hönd.
Með töfrum sínum lyftir liún úr liafi
strönd
og leiðir oss sem börn um æsku Edens-
lönd.