Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 52

40
EIMREIÐIN
Ibúðarh ús íorstjórans var stórt
og glæsilegt, ferhyrnt og fyrirferð-
armikið eins og hann sjálfur,
gluggarnir breiðir, þakið mikið og
sneitt af burstunum eins og á
5tjórnarráðinu. Garðurinn var vel
ræktaður og reglubundinn.
Við gengum upp breiðar marm-
aratröppur inn í víðan forsal, frem-
ur dimman, búinn þungum og dýr-
um húsgögnum. Þegar við komum
inn, stóð dökkklædd kona innst í
salnum. Hún ætlaði að forða sér
út, en forstjórinn kallaði til henn-
ar:
— Halló, kona! Ég kem hérna
með aðalkennarann stráksins.
Heilsaðu upp á liann.
Hún nálgaðist okkur hægt og
hikandi. Þetta var há og grannvax-
in kona á miðjum aldri, og það
leyndi sér ekki, að liún hafði verið
mjög lagleg, en fríðleikur hennar
var nú mjög tekin að fölna. Son-
ur liennar var líkur henni. Hún
var dökkhærð, en farin að hærast.
Hörundsliturinn var fölur og
ég þóttist sjá, að konan væri eitt-
hvað undir áhrifum víns.
Hún rétti mér slappa og þvala
hönd sína og leit á mig dulráðu og
tvíráðu augnaráði, og taugaóstyrkt
bros lék um munnvikin.
— Svo að þér eruð að reyna að
kenna honum Jóni mínum? sagði
hún.
— Auðvitað er hann að því, mað-
'urinn, sagði forstjórinn og tók aí
mér ómakið að svara. — Gerið svo
vel að koma hérna inn í stofuna
■ og fá yður einn lítinn, og hann
ýtti mér inn í stóra stofu. Þar var
mikill íburður hátt og lágt, dýr
málverk á veggjum, þunglamaleg
húsgögn, þykk teppi á gólfum. Hér
virtist allt vera í stíl húsbóndans,
innan dyra og utan; það var eins
og enginn byggi í þessu húsi nema
hann.
Hann opnaði stóran og fallegan
vínskáp og blöstu þar við raðir af
skrautlegum flöskum, staupum og
glösum. Hann valdi góða tegund
af skozku viskýi og blandaði sóda-
vatni. Við skáluðum.
Hann leit lævíslega á mig yf*r
glasbarminn:
— Ég mundi borga yður vel • • •
mjög vel, ef þér komið stráknum
gegnum prófið í vor, sagði hann
lágt og ísmeygilega. Þetta var sjálf-
sagt lokaaðferðin, sem hann greip
til í erfiðum viðskiptasamningum-
Ég setti frá mér glasið.
— Það er því miður ekki hægt
að kaupa namsgáfur í fólk, sagði
ég-
Hann styggðist við.
— En hann skal og hann verð-
ur, hvað sem það kostar. Vegna
firmans. Lærður forstjóri mundi
auka álit þess. Hann gæti komizt
í bæjarstjórn, jafnvel á þing.
Ósjálfrátt hafði hann sýnt ffléi
inn í draumaheim sinn, heim ia$-
ils metnaðar og metorða. Það var
því að bæta gráu ofan á svart, þeg'
ar ég sagði:
— Hvers vegna látið þér dreng'
inn ekki læra vélvirkjun eða raf-
magnsfræði? Fyrir það er hann
hneigður.
Hann horfði á mig með drarnbi
og fyrirlitningu.
- Ég er hræddur um, að þcl
skiljið mig ekki, eða ætlizt þér íl