Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 85

EIMREIÐIN
73
eítú' götunni. „Will Evans,“ kall-
a®i hann fyrir utan verkstæði tré-
smiðsins. „Dai Thomas er búinn að
^ara til Llanstephan, og hann er
honhnn í vestið sitt.“
ȃg skal segja honum Morgan
i'á því,“ heyrðist kona trésmiðsins
segja innan úr myrkri verkstæðis-
llls, sem auk jjess var blandað ham-
arshöggum og sagarhljóði.
Við komum við lijá slátraranum
°S í liúsinu hans herra Price, og
hena Griff endurtók boðskap sinn
ems og hann væri borgarkallari.
Við söfnuðumst allir saman á
torginu. Dan skraddari var með
'eiðhjól, herra Price með litlu
ferruna sína. Herra Griff, slátrar-
Uln, Morgan trésmiður og ég klifr-
'"i'um upp í kerruna, sem liristist
°g skalf á alla vegu, og síðan trítl-
aði litli klárinn hans herra Price
‘li stað með okkur áleiðis til Car-
u^Mthen. Skraddarinn fór á undan
°g hringdi bjöllunni sinni í sífellu,
j 'ns og j)að liefði átt sér stað meiri-
attar íkviknun eða rán, og görnul
e,ling, sem stóð við hliðið hjá
ehanum sínum í öðrum enda göt-
j'unar, skauzt inn til sín eins og
rædd hæna. Önnur veifaði skær-
híum vasaklút.
»Hvert erum við að fara?“ spurði
eg-
j híágrannar hans afa voru eins
atiðlegir og gamlir menn með
S!arta hatta á liöfði og í svörtum
^kum, sem standa afsíðis á mark-
a shátíðinni. Herra Griff hristi
'ufuðið og muldraði: Ekki hafði
hk húizt við jjessu aftur af honum
‘u Thomas."
„Ekki eftir síðasta skiptið," sagði
herra Price sorgmæddri röddu.
Við skokkuðum áfram, skriðum
upp Stjórnarskrárhæð og skröngl-
uðumst niður í Lammastræti, og
skraddarinn hringdi bjöllunni
sinni í sífellu, og hundur hljóp
ýlfrandi undan hjólinu. Áfram hélt
vagninn, eftir steinlögðu götunum,
sem lágu niður að Towybrúnni, og
mér varð hugsað til hinna hávaða-
sömu næturferðalaga afa míns, jjeg-
ar rúmið ruggaði sitt á hvað og
veggirnir skulfu, og ég sá skraut-
lega vestið hans í huga mér og
höfuð hans, eins og pjötluábreiðu,
vaxið skúfum og brosandi í kerta-
ljósinu. Skraddarinn, sem fór á
undan okkur, sneri sér við í sætinu
á reiðhjólinu, sem sveiflaðist til
beggja handa og skrensaði á grjót-
inu. „Ég sé Dai Thomas!" hrópaði
liann.
Vagninn skrölti áfram og upp á
brúna, en jjar kom ég auga á afa
minn. Hnapparnir á vestinu hans
skinu skært í sólskininu; hann var
í þröngu, svörtu sunnudagabuxun-
um sínum, og á höfðinu hafði hann
liáan, rykfallinn hatt, sem ég liafði
séð í fataskápnum uppi á háalofti,
og hann hélt á gamalli tösku. Hann
imeigði sig í áttina til okkar. „Góð-
an daginn, herra Price,“ sagði
hann, „góðan daginn, herra Griff
og herra Morgan og herra Evans.“
Við mig sagði hann: „Góðan dag-
inn, drengur minn.“
Herra Griff beindi skræpótta
stafnum sínum í áttina til hans.
„Og hvað jjykist jjú vera að gera
uppi á Carmarthen-brúnni um