Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 46

34
EIMREIÐIN
legt, og lilaðið alls konar drasli:
stílabókum, próiverkefnum, skýrsl-
um, skírteinum, eyðublöðum og
neftóbaksdósum. Vinstra megin við
gluggann stóð skápur allhár og var
skot milli lians og veggjar. í skápn-
tim voru eðlisfræðitæki ýmiss kon-
ar í opnum hillum og læstum hólf-
um. Skólinn hafði eignazt sæmileg
tæki fyrir nokkrum árum, og treysti
skólastjóri engum til að varðveita
slíka dýrgripi nema sjálfum sér.
Tímdi hann varla að lána kennur-
unum tækin til kennslu, nema með
eftirgangsmunum.
Það voru gestir hjá skólastjóra.
Sjálfur stóð hann við skrifborð sitt,
og sá ég strax, að honum var ein-
hver meiri en lítill vandi á höndum.
Hann var öðru hverju að dusta krít-
ina af snjáðu kambgarnsfötunum
sínum svörtu, án þess þó að gera sér
á nokkurn hátt ljóst, hvað fyrir
honum vakti í því starfi. Þetta var
bara vani hans, og hann var jafn-
krítugur sem áður. Þess á milli
strauk hann grátt, lýjulegt yfir-
skeggið eða lagfærði gleraugun,
enda þótt þau sætu þar kyrfilega
föst.
í armstólnum sat fyrirferðarmik-
ill maður, ekki ýkja hár, en gildur
og ákaflega herðabreiður. Andlitið
var breitt og mikilúðlegt, kjálkarn-
'ir miklir. Feitt andlitið var allt
rjótt og nokkuð þrútið, dimmrauð-
ir blettir í kinnunum. Ég kannaðist
strax við manninn. Hann var einn
af þekktustu athafnamönnum og
kaupsýslumönnum bæjarins, eig-
andi og forstjóri stórfyrirtækisins
„Hjól og hemlar," og aðaleigandi
félagsins „Gas & Gufa h.f.,“ auk
þess sem liann var í stjórn fjölda
annarra fyrirtækja. Hann var við-
urkenndur harðskeyttur dugnaðar-
maður, sem unnið hafði sig upp úr
fremur litlum efnum með atorku
og hagsýni.
Nú sat hann þarna í tötralegri
skrifstofu skólastjórans og reykti
gildan Havannavindil og hafði
sýnilega neytt öðrum upp á skóla-
stjórann, enda þótt hann hefði
skönrm á reykingum og yndi löng-
um glaður við sínar neftóbaksdósir-
Við eðlisfræðiskápinn stóð ann-
ar gestur. Það var unglingspiltur,
grannur og renglulegur, með jarpt,
slikjulegt hár, vatnsblá augu. Hann
var óupplitsdjarfur og var alltaf að
fitla eitthvað við sjálfan sig, rétt
eins og skólastjórinn.
Skólastjóranum létti greinilega,
þegar ég kom inn, og hann sneri
sér umsvifalaust að mér:
— Jæja, þú ert þá kominn þarna,
góði. Sko, þessi ágæti maður er að
færa okkur nemanda.
Ágæti maðurinn rétti mér þrjú
fingur til kveðju. Það gerði sonur
hans líka. Annar gerði það af stæri-
læti, hinn af feimni.
— Drengurinn var í Suðurhverf-
is-skólanum í fyrra, en ... hm • • •
föður hans fellur ekki ... hm • • •
alls kostar við þann skóla.
— Það er enginn skóli, það hel-
víti, sagði forstjórinn. Drengurinn
lærði ekki neitt. Það er allt kennur-
unum að kenna. Þeir nenna ekki
að kenna og eru óhæfir til þesS
starfs.
— Er pilturinn ekki vel frískur?
spurði ég.
— Auðvitað er hann gaddhraust-