Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 40
28
EIMREIÐIN
hennar — skáldin þessarar ungu kynslóðar kannski? Hinir hæfi-
leikaríku listamenn hennar? Reyndn að spyrja þá, hvort þeim finn-
ist sér samboðið að vegsama gróður og fegurð og taka undir við
þig og segja: allt er hreinast, sem himninum er næst — ha, hæ,
himninum! . . . Þú hristir höfuðið, og þú varpar öndinni líkt og
þegar ])ér varð af munni: Og þungt eins og sorgin. Sorg? Það er
ekki svo sem það sé sorg, sem þjáir þá. Það er . . . það er einhver,
ég vil ekki ákveða ónáttúra. Ég veit ekki, hvort þú manst vís-
urnar þínar Valið, en liitt er víst, að ég man þær:
„Meenun vors á morgni geklt
málarinn um leiginn;
öðrum megin eygði þrekk,
ungrós hinum megin.
Eitthvað frumlegt, eitthvað nýtt
á við tíðar smekkinn;
minna rósblóm mat hann frítt,
málaði svo þrekkinn."
,,Ég þori ekki hér — frammi fyrir þér, sem þetta ortir, særður af
saurgun þinnar tíðar manna á listinni og fegurðinni, sem var
móðir hennar í vitund þinni — ég þori ekki að bera mér í munn
sumt, sem leitt hefur í hug mér þessar vísur þínar — en ég las, áðui'
en ég fór núna að heiman, ljóð, já ljóð mundi það eiga að vera —
sem heitir Friðþæging, — þú heyrir það — það heitir Friðþœging
— og ég ætla að voga mér að fara með það:
„Allteinsog útjöskuð hóra
fer i kirkju á sunnudagsmorgni
öðlast friðþœging
fleygir syndinni framani guð
Þannig slit ég þjáninguna úr sinni mcr
þeyti henni út i bláinn.
Megi hún smella á andlitum ykkar.“
Þetta kveður skáldið sinni kynslóð um þjáninguna. Þú kvaðst
okkur:
Ei vitkast sá, sem verður aldrei hryggur.
Hvert vizku barn á sorgar brjóstum liggur.
A sorgarliafs botni sannleiks perlan skin,
Þann sjóinn máttu kafa, ef skal hún verða þin.“