Eimreiðin - 01.01.1960, Blaðsíða 53

EIMREIÐIN
41
uð ég geri einkason minn að járn-
smið — klénsmið? Nei, við höfum
'’óga smiði á verkstæðum okkar.
J-n firmað vantar lærðan aðstoðar-
[orstjóra, hagfræðing eða lögfræð-
lr*g • •. mætti kannske vera verk-
fræðingur.
Við lukum úr glösunum, og svo
iór hann með mig upp á loft, þar
sem herbergi sonarins var.
^að munaði minnstu að illa færi,
l)egar húsráðandi opnaði herberg-
ls<lyrnar, því að í söniu svifum
. °m svifflugvélarlíkan fljúgandi
'nnan úr herberginu og var nærri
k°mið í liöfuðið á forstjóranum.
S°nur hans stóð á miðju gólfi og
'orfði óttasleginn á föður sinn.
" Þetta er þá lesturinn þinn
nuna! þrumaði forstjórinn.
Það væri synd að segja, að illa
^®ri búið að Nonna, hvað hýbýla-
°st snerti. Þar var skrifborð, hæg-
'ndastóll, legubekkur, ritvél, teppi
4 gólfi. En þó líktist herbergið
'neira leikfangabúð en lestrarstofu
s ólapifts á sextánda ári. Þarna úði
°g grúði af bílum, af ýmsum gerð-
nni, 0g flugvélum. Margt af þessu
'■dði hann sýnilega búið til sjálf-
u’> því að á hliðarborði var mikið
i* ósanisettu efni í flugvélar. Marg-
r°tin Mekkano-tæki voru þarna
^1. a> °g úr þeim hafði hann búið
vagna, lyftur, krana og margt
beira.
~7 Það er eins og þessi drengur
L'lli nldrei að verða fullorðinn,
S4gÓi forstjórinn gramur. — Hann
1 eÓur alltaf þessu helvítis rusli í
,1 ingum sig. Það væri réttast að
<ls|a því ölln saman.
'onni leit til mín bænaraugum.
— Það ætti nú ekki að vera lak-
ara, að væntanlegur forstjóri í
„Hjól og liemlar h.f.“ hefði gaman
af að hafa verkfæri og vélar í kring-
um sig, sagði ég spaugsamur.
Forstjórinn mildaðist svolítið við
þessa athugasemd og gleymdi leik-
lóngunum og föndrinu.
— Ég er hér kominn með kenn-
ara þinn í heimsókn, sagði hann
við son sinn. — Hann segir, að
frammistaða þín sé fyrir neðan all-
ar hellur. Ég veit, að þú ert liund-
latur og slæpist við alls konar fönd-
ur og vitleysu. En það þýðir ekk-
ert fyrir þig að vera með nein und-
anbrögð. Lærdómurinn skal í þig.
Þú veizt, hvað ég ætlast fyrir með
þig og ég er því vanastur, að skip-
unum mínum sé hlýtt.
Það varð víst sárlítill árangur af
þessu samtali. Forstjórinn hótaði
syni sínum harðræðum og mér jafn-
vel líka. Pilturinn játaði öllu, sem
faðir hans sagði, en ég sló úr og í
og reyndi að leiða samtalið að öðr-
um viðfangsefnum.
Loks fann forstjórinn þetta og
hvessti á mig augun:
— Það er svo sem auðheyrt, að
þið kennararnir, gerið lítið til að
livetja nemendurna til námsins.
Þið dragið bara úr þeim og stand-
ið á móti áhrifum heimilanna.
Nú kreppti hann lmefana. — En
það skal verða ykkur dýrt, ef þið
fellið strákinn í vor!
Ég svaraði þessu engu, en fór að
skoða stórt svifflugvélarlíkan, sem
stóð á skáp.
— Þetta er falleg sviffluga, sagði
ég við piltinn. — Svífur hún ekki
langt?