Skagfirðingabók - 01.01.1975, Blaðsíða 10
NAUTABÚSHJÓNIN
eftir guðmund JÓsafatsson frá Brandsstöðum
FÁir, sem ég komst þó ekki í nána snertingu við, eru mér
minnisstæðari frá bernskuárum mínum en Jón frá Nautabúi. Svo
fast er hann tengdur því býli, er hann þá sat, að enn vakir hann
á vörum aldinna Skagfirðinga sem Jón á Nautabúi, þótt nú séu
meir en fimm tugir vetra liðnir, síðan hann hvarf þaðan. Við,
sem áttum þá ekki völ annarra kynna af honum en þeirra, að
koma nokkrum sinnum þangað heim og alltaf í skyndiferðum,
eigum dálítið erfitt með að átta okkur á, hve rík ítök hann á í
minningum okkar. Þó er það ekki af því, hve títt hann gerði sér
um okkur smástráka, sem mættum honum hér eða þar. En við
hlutum að finna einhvern sérstæðan yl frá honum og konu han,s,
sem við komumst ekki hjá að njóta þá og njótum jafnvel enn,
þrátt fyrir öll árin, sem horfin eru.
En Jón réð ekki einn húsum þar á Nautabúi. „Sólveig var stór-
falleg kona, hvers manns hugljúfi, greind og skemmtileg," segir
Gunnþórunn Sveinsdóttir frá Mælifellsá í minningum sínum.
Gunnþórunn var alin upp í næsta nágrenni við Nautabú og mátti
því gjörla vita um heimilisháttu þar. Sigurlaug systir hennar var
kaupakona á Nautabúi og tekur mjög í sama streng, kvaðst ekki
hafa kynnzt ljúfari lund en Sólveig átti yfir að ráða. Kaupamaður,
sem var hjá þeim hjónum í Eyhildarholti, lét þessi orð falla, þegar
hann var spurður um þau: „Það, sem mér er minnisstæðast, er
hagleikur Jóns og mannkostir Sólveigar og hlýja hennar." En
8