Skagfirðingabók - 01.01.1975, Síða 72

SKAGFIRÐINGABÓK
tókst það. Farangri mínum var komið fyrir og svo bílstjóranum
og mér sömuleiðis, og þar eð tíminn var svo naumur fyrir mig,
byrjaði ég strax næsta dag að safna skordýrum í nágrenninu á
meðan ég beið þess, að prestur kæmi heím aftur og ég gæti feng-
ið flutning fram að Bjarnastaðahlíð. En allt fór þetta á annan veg.
Séra Tryggvi kom heim og talaði dönsku við mig — frúrnar
höfðu vantreyst sér til þess — og gerði mér skiljanlegt, að fólkið
í Bjarnastaðahlíð gæti ekki við mér tekið, en velkomið var mér að
dvelja á Mælifelli. Feginn tók ég boðinu, og aldrei hef ég séð eftir
því, að örlögin höguðu þessu svo.
Brátt komst ég að raun um, að ekki var eintómt kvenfólk á
Mælifelli. Strákur var þar, fóstursonur þeirra séra Tryggva, Krist-
mundur Bjarnason, bónda á Grímsstöðum í Svartárdal. Þegar
tími gafst til, fór hann að hjálpa mér við söfnunarstarfið og fylgdi
mér, þegar þurfti, á hestum og byrjaði einnig að kenna mér orð
og orð í íslenzku. — „Eg skil ekki, hvernig þið talið saman“, sagði
séra Tryggvi, og víst hefur verið skrýtið að hlusta á okkur tala
eins konar pidgin-íslenzku. „Orðavalið er frumlegur óskapnaður“,
skrifaði ég í dagbók mína. En hvað um það, við gátum ræðzt við,
og ári síðar var ég svo vel á veg kominn, að ég gat spjallað við alla
í sveitinni.
Eg var orðinn sveitamaður; það var mergurinn málsins. „Mig
langar óskaplega heim“, skrifaði ég eftir viku; „mér líður afskap-
lega vel, og mig langar að koma hingað aftur“, skrifaði ég eftir
þrjár vikur. Og það átti fyrir mér að liggja: árið 1933 var ég þar
í þrjá mánuði og árið 1937 í fimm mánuði. Eg starfaði þar sem
vísindamaður, en ég varð einnig skagfirzkur sveitamaður, og mig
langar til að segja svolítið frá því, hvernig mér féll þessi tvíleikur
og hvernig hann tókst mér.
Vísindalega byrjaði ég á því að kynna mér landslagið um-
hverfis Mælifell. Þar var allt, sem ég óskaði mér: stórt tún, sem
hefur nú verið skipt í tvennt. Hinn jarðarhlutinn heitir Reiðholt,
og þar var mér fagnað í sumar sem glötuðum syni af Vilhjálmi
Öskarssyni bónda, sem fyrir 40 árum var vinnumaður á Nautabúi
og meira að segja eini maðurinn, sem ég hitti og kannaðist við
70