Skagfirðingabók - 01.01.1975, Síða 110

SKAGFIRBIN GABOK
aði af brennisteinsryki, og týndi allur peningur nyt og
veiktist mjög margur, en hey urðu sem verst; var þá sól
blóðrauð um miðja daga, og sá ekki milli bæja. Fölnuðu
súrur og birki og lyng og öll fjallagrös, er mönnum var
mestur styrkur að, og komu þar af harðindi þau hin
miklu, er síðan voru með vetrarríki og öðru því, er að
studdi.“3
Einnig getur þess í Espihólsannál, að á þessu ári hafi fjöldi
fólks flosnað upp að norðan.4
Arið 1784 var einungis framhald af harðærinu 1783:
„Harða vetur féll mikill peningur í Skagafirði sem ann-
ars staðar og ógurlegur grúi hesta, því að þeir voru áður
mjög margir, en eftir það tókst mannfallið með megn-
um hungursóttum, þá er áður var allt étið, sem tönn festi
á, gjörðist og þjófaöld mikil, og var Vigfús Scheving
sýslumaður svo hlífinn sem har.n mátti, helzt við þá, er
til neyddir voru stuldarins."5
Við þetta bætir Espihólsannáll og segir marga hafa orðið bráð-
kvadda, bæði fyrir vestan og í Fljótum.0
Ekki verður lát á harðindum árið 1785, en þá bjargaði sjávar-
afli því í Fljótum, sem bjargað varð, og Espihólsannáll segir, að
hákarlatekja hafi verið „fín í Fljótum“.7 En ekki var jafn fagurt
til lands að líta, hungur var mikið og pestir gengu:
„Nú féll mjög fólk í landi, en konungur hafði þá fyrir
9 árum eða 10 gefið 700 dali til Hólastóls og hélzt það
síðan og lánaði landsmönnum matvörur allar.“*
Er með öðrum orðum svo komið, að harðindi hafa verið slík,
að styrkur frá hendi konungs var skilyrði þess, að unnt væri að
búa áfram í landinu. En styrkir bægja ekki sóttum frá, og árið
1786 héldu harðindin áfram:
108