Skagfirðingabók - 01.01.1975, Page 138
SKAGFIRÐINGABÓK
hið mikla harðbýli í fannþungri sveit, þar sem snjóa tók seint upp
á vorin; tíð harðindaár með sumarhretum og óþurrkum af öðru
tagi og skæður pestagangur í fé af og til. Uppgiafar bænda verður
nokkuð vart á áttunda og þó einkum níunda áratugnum, þegar
fólk streymdi til Vesturheims. Harðæri var þá mest, sem fyrr scgir.
Annars virðast Fljótamenn hafa seiglazt við búskap sinn við erfið-
ar aðstæður, og við aldamót er ástandið fremur gott, ef miðað er
við öldina í heild.
5.
Fhkveiðar og vinnsla afla
Fiskveiðar hafa um aldir verið önnur bjargræðisleið
Fljótamanna.
„I lok 15. aldar og á 16. öld urðu hákarlaveiðar að auka-
atvinnugrein í sumum helztu sjávarhéruðum landsins.
Fiskur hákarlsins var verkaður og á borð borinn í heima-
húsum, en lýsið gerðist útflutningsvara. Veiðar þessar
héldust í svipuðu formi og ámóta að magni um langan
aldur, eða fram yfir miðja 18. öld. Þá kom heldur fjör-
kippur í atvinnugrein þessa, svo að hún óx allmikið á
næstu árum. . . Langmestar voru hákarlaveiðarnar á
Norður- og Vesturlandi. Norðanlands stóðu í fremstu
röð bændur af Skaga og úr Fljótum.“1
Þarna má sjá, að hákarlaveiðar eru rótgróin atvinnugrein í
Fljótum á 19. öld, enda voru fiskveiðar frá fornu fari stundaðar
þar. Ágæt lýsing fiskveiða fyrir miðja 19. öld er í Sýslu- og sókna-
lýsingum, þar sem séra Jón Jónsson lýsir Barðsprestakalli og
Holtsannexíu árið 1841. Honum farast svo orð meðal annars:
„Hákarlaveiðar eru mest stundaðar, nokkuð líka fiski- og
silungsveiðar. Fiskur fæst helzt: þorskur, smáfiskur, heil-
agfiski og lítið af ýsu. A Hraunakrók er byrjað að brúka
136