Skagfirðingabók - 01.01.1975, Qupperneq 149

FLJÓT í SKAGAFIRBI Á NÍTJÁNDU ÖLD
var þar byggt allstórt salthús, sem síðar var flurt til Haganesvíkur
upp úr aldamótum24 (sjá mynd 1, no. 11).
Enn rak Einar á Hraunum lifrarbræðslu í Hraunakróki, en þar
var aðallega brædd hákarlslifur, en einnig önnur sú lifur, er til
féll, eins og Guðmundur Davíðsson lýsir:
„Lifur þá, sem aflaðist á vetrarskip hans og annara Fljóta-
manna, lét hann bræða niðri við sjó í Hraunakrók, í
geysistórum potmm. Voru pottarnir settir á samsvarandi
hlóðir, og kynt undir mó, sauðataði og rekavið. Þurfti að
vaka við það nótt og dag, því að aldrei mátti eldur deyja
undir pottunum, fyr en fullbrætt var. Tók þessi lifrar-
bræðsla langan tíma á hverju vori. Þannig var og brædd
þorsklifur sú, er til féll í sveitinni og ekki var notuð til
ljósa.“25
Einnig kom Einar nærri verksmiðjurekstri, en hann stofnaði
ásamt Snorra Pálssyni niðursuðuverksmiðju á Siglufirði.2 G Þessi
iðja hófst árið 1879 og soðið var niður í dósir kjöt, silungur,
heilagfiski og síld. Þessi varningur var seldur á markað erlendis
og mun hafa líkað vel.2‘ Þó varð lítið úr framkvæmdum er til
lengdar lét, og að Snorra látnum, árið 1883, var verksmiðjan flutt
til Haganesvíkur, þar sem hún stóð að mestu ónotuð unz tímans
tönn fékk henni grandað.28
Eins og á þessum dæmum úr sögu Einars á Hraunum má sjá,
hefur hann komið mjög víða við, og dæmi þessi eru sýnishorn af
því, sem í sjávarútvegsmálum var að gerast í Fljótum í lok 19.
aldar. Enda þótt þessar framkvæmdir verði að mestu fyrir áhuga
og elju eins manns, má öruggt telja, að sveitungar hans hafa ekki
sýnt þessu fálæti, heldur styrkt hann í tilraunum hans og tekið
upp þá hætti, sem bezt reyndust. Hann hefur þannig verið nokk-
urs konar fyrirmynd eða leiðbeinandi í sinni sveit.
Ekki verður svo skilizt við fiskveiðar í Fljótum, að ekki sé
minnzt á veiðar í ám og vötnum. Heimildir um þessar veiðar eru
fáar, sem og um margt annað, en þó getur Guðmundur Davíðs-
147