Skagfirðingabók - 01.01.1975, Side 159
FLJÓT í SKAGAFIRÐI Á NÍTJANDU ÖLD
„hann áður hefur legið yfir Sandós, um Haganessand og
yfir Hraunaós og Hraunamöl, þá liggi hann eptirleiðis
suður með Hópsvatni yfir Dælisós og austur að Fljótaá
og yfir hana austur sýsluveginn norðanvert við Ketilás.“11
Þá kemur fram í fundargerð svslunefndar 22. febrúar 1897, að
amtmaður hefur samþykkt þessa skipan og svo hitt, að Fljóta-
menn gera um það fyrirspurn, hvenær þeir fái endurgreitt fram-
lag sitt til brúargerðarinnar.12
A 19. öld var mikið unnið að vegagerð í Fljótum sem og víðar.
Unnið var með handverkfærum og vegir hlaðnir úr grjóti og torfi
og skurðir gerðir til hliðanna. Grjót báru menn á sjálfum sér, en
fluttu á hestum lengri veg. Bændurnir unnu sjálfir að vegagerð
eftir því sem hreppsfundir skylduðu þá til hverju sinni, eins og
fram kemr í bókun hreppstjóra í nóvember árið 1867:
„Þann 9. þ.m. var fundur haldinn hjer í hrepp fjölsóktur
af bændum. Var þá ákveðið að hver búandi skildi vinna
2 dagsverk að vegabótum í haust.. ,“.13
Telja verður, að þessi skylduvinna hafi mælzt misjafnlega fyr-
ir, enda tafði hún bændur frá bústörfum. Arið 1878 kemur svo
fram í bókun hreppstjóra, að aukafundur hreppsnefndar 8. febrú-
ar á því ári hafi ákveðið, að niður skyldi lögð skylduvinna við
vegabætur í sveitinni, en í stað þess verði vegabótagjald greitt af
bændum og sjálft starfið unnið af daglaunamönnum.14 Þannig
var kvöðinni létt af herðum bænda, en þeir, sem tíma höfðu,
gátu unnið að vegagerð og þegið laun fyrir.
Ekki verður vikið að einstökum verkefnum vegagerðar hér,
enda var eitthvað unnið á ári hverju, ýmist við viðhald og endur-
bætur ellegar lagningu nýrra vega. En þó verður að geta þess, að
árið 1881 segir í sýslufundargerð, að unnið hafi verið allnokkuð
að varanlegri vegarlagningu um Siglufjarðarskarð, og veitt hafi
verið af fé landshöfðingja til greiðslu á kostnaði.15 Unnið var að
þessu verkefni næstu árin, unz sæmilega fært mátti telja yfir þenn-
157