Morgunblaðið - 13.10.1987, Blaðsíða 66

„Hann er hcrnfrjmammCL. Hahn olatt af
dró-ttar vclinni."
*
Ast er...
... að muna eftir af-
mælisdegi hennar.
TM Reg. U.S. Pat Off.—aU nghts rtMrved
° 1987 Los Angstes T«im Syndicats
Með
morgunkaffmu
svo dögum skiptir eftir
innblæstrinum.
1----------------------------
HÖGNI HREKKVlSI
Athugasemd við grein
um „fornaldarástand“
Fornaldarástand
kgwti VelvakAndi.
Við erum bér nokkrar stelpur I
LanfrholUikóla sem viljum vekja
athygii á þvi óréUlcti er viðgengat
enn I nokkrum akólum á höfuð-
borgarsvæðinu. Að aögn jafnréttia-
ráðs eru það a.m.k. 4 skólar auk
Langholtaskóla þar eem það forn-
aldarástand rfkir að atúlkur Uera
aóeins sauma og strákar smiói.
Þetta er látið óáreitt af yfirvöldum
þrátt fyrir að það aé skýrt tekið
fram i jafnréttis- og grunnakólalðg-
um að kynjunum akuli ekki
mismunað á nokkum hátt.
Slðaatliðinn vetur Iðgfki stúlkur
I Langhottsakóla sig hart fram við
að fá þetta leiðrétt og aöfnuðu m_a.
undirduiftum i 6. 7. og 8. bekk.
1 ,;.uan akólastjórani á málinu var
sú að úthluta stútkum smiðanám-
akuð tyrir utan veiýulegan skóla-
tlma en saumatimunum máttu þaer
ekki aleppa. Þetta námskeið átti að
koeta 160 kr. en eftir nokkrar mála-
lengingar fékkat þetta gjald felH
niður. Meira var ekki haegt að gera
þar aem .það vantaði tlma og kenn-
ara*. Þetta fínnst okkur I meira
lagi undarieg afaökun þar aem við
gctum ekki aéð að það geti verið
erfíðieikum bundtð að nemendur
jBilar fyrir 11
Ikaupleigusa
I ugir f greinarverð fr
Landinn spertur ke
hvergi vantar stflin
Einhver gaukur óti
á avo flotta bflinn.
Ágæti Velvakandi.
Strákar vilja láta í sér heyra
vegna greinarinnar „Fomaldar-
ástand“ í Morgunblaðinu 27. sept.
sl.:
Við vitum að í gamla daga kunnu
karlmenn að tæja og kemba ull,
vefa og jafnvel prjóna og konur
gengu í öll störf til sjós og lands.
Við skiljum að þið viljið læra að
smíða, því það viljum við líka, þess
vegna viljum við ekki að þið fáið
tímana okkar að hálfu. Það er allt
í lagi að strákar læri dálítið að
pijóna og sauma, við gerum það
líka í Langholtsskóla til 12 ára ald-
urs og þið smíðið í skólatíma og
án þess að borga fyrir. Eftir þann
aldur hefur skólinn okkar aftur á
móti ekki skyldað okkur til að
mæta í saumatíma, við eigum þess
þó kost, ef áhugi er fyrir hendi,
eins og þið að smíða.
Stelpur, við ætlum hvorki að
sauma fötin á okkur eða konur
okkar þegar við verðum fullorðnir
og við eyðum frístundum okkar
dálítið öðruvísi en stelpur. Þið
breytið þvi ekki. Vonandi eigum við
val í framtíðinni, í því felst réttlæti
og frelsi.
Nokkrir strákar í
Langholtsskóla.
Óskalög sjúklinga
- hvers vegna
á að leggja
þáttinn niður?
Til Velvakanda
Það hafa áreiðanlega margir
hrokkið illa við að morgni laugar-
dagsins 19. september þegar stjóm-
andi Óskalagaþáttar sjúklinga lýsti
því yfír í lok þáttarins að ráðamenn
Ríkisútvarpsins hefðu ákveðið að
feila þannan dagskrárlið niður, að
minnsta kosti í vetur hvað sem svo
yrði. Þetta vora ótíðindi hin mestu
og í fyllsta máta eðlilegt að fram
kæmu kröftug mótmæli. Þetta er
visst gerræði enda er risin alda reiði
og sársauka sem verða mun viðvar-
andi. Þessir menn halda að sér
leyfist allt og þeir sem eru þolendur
ofríkisins annað hvort þegi eða segi
já og amen. Nefnd aðför er svo
óþörf og ómakleg í alla staði að það
er ekkert til sem réttlætir hana.
Ef þetta á að vera einhver spam-
aðarráðstöfun hjá stjórnarliði
Ríkisútvarpsins, þá kemur hún eins
illa niður og orðið getur. En það
var svo sem auðvitað að ráðist yrði
á garðinn þar sem síst skyldi.
Sjúklingar eiga erfitt með að bera
hönd fyrir höfuð sér og leita réttar
síns þegar á þeim er brotið og þeim
hrint út í horn án nokkurs fyrir-
vara, eins og hér hefur gerst.
Kröfuganga er þeim ekki tiltækt
vopn og ekki eiga þeir sér samtök
sem hamla gegn ofríki.
Óskalagaþáttur sjúklinga mun
að ég hygg vera elstur þeirra þátta
sem á fyrstu árum stofnunarinnar
voru settir á dagskrá til að uppfylla
óskir vissra hópa hlustenda. Hann
vann sér fljótt hylli og varð á með-
al vinsælustu þátta. En síðan
fjölmiðlafarganið varð svo óhóflegt,
sem raun ber vitni, og úr svo mörgu
að velja að margir vita varla sitt
ijúkandi ráð, er eins og þátturinn
hefi lent í einhveijum öldudal. Engu
að síður mun alltaf verða mikil
þörf fyrir hann. Álíti einhverjir ann-
að er það mikill misskilningur.
Og hveijum skyldi það vera að
kenna að þessi ágæti þáttur ber
nú ekki sitt barr sem fyrr? Yfir-
stjóm útvarpsmála og þá fyrst og
fremst æðsta ráði tónlistardeildar-
innar. Svarið liggur ljóst fyrir. Það
er eins og þessum þlætti sé orðið
ofaukið í dagskránni. Það sýndi
m.a. hrakningur hans á milli rása
á sínum tíma. Það var því líkast
sem hvomg rásin vildi hafa hann,
og það mátti merkilegt heita að
honum skyldi ekki þá þegar vera
greitt það banahögg sem nú vofir
yfir.
Það er einkennileg staðreynd að
það stemmir nokkum veginn saman
að þegar yfirstjóm Ríkisútvarpsins
sýni þá ofrausn að hafa tvær rásir
starfandi og bæta því við síðar að
láta aðra þeirra halda uppi hávaða
allan sólarhringinn, þá er farið að
þrengja æ meira að Óskalagaþætti
sjúklinga. Klipið var meira og meira
af tíma hans og loks farið að telja
svo eftir þann tæplega hálfa
klukkutíma sem hann fær í dag-
skránni einu sinni í viku hverri að
nú verður að þurrka hann út. Og
auðvitað er ekki um að ræða endur-
tekningu þótt annað hver þáttur eða
svo, sem nú er á dagskrá, sé japlað-
ur tvisvar. Ég spyr þá sem hér
stjóma málum, og óska svars án
undanbragða, hvaða efni það sé,
sem er svo mikilvægt fyrir stjómar-
liðið að koma að og svo ómissandi
fyrir hlustendur að fá notið, að rétt-
lætanlegt sé að drepa fyrir það
gamalgróinn og þýðingarmikinn
útvarpsþátt.
Jórunn Ólafsdóttir
Yíkverji skrifar
" t?£TTA ER JÓ\ - pö HEFOK ROTAÐ JoA "
„ HANN L/€TUR ÞÆR ALL-AR BERA MAFN -
5PJÖLP.,,
Inýlegu tölublaði af tímaritinu
Time er fjallað um sérstætt
fyrirbrigði í bandarísku þjóðlífi.
Þar er sagt frá þremur ungum
konum, sem vakið hafa athygli
Qölmiðla þar af mismunandi
ástæðum. Ein þeirra varð þekkt
vegna þess, að hún var einkarit-
ari North, ofursta, sem frægur
varð vegna íransmálsins. Hún
hafði aðstoðað hann við að eyði-
leggja skjöl, sem tengdust málinu
með því að setja þau í svonefndan
tætara. Hinar tvær eiga sér aðra
sögu. Önnur þeirra varð þjóðkunn
vegna þess, að hún var vinkona
Hart, forsetaframbjóðanda en
kynni þeirra urðu til þess að hann
varð að draga sig í hlé í barát-
tunni um forsetaefni demókrata.
Hin náði athygli almennings
vegna þess, að kynni hennar og
sjónvarpspredikara nokkurs, sem
hafði byggt upp milljónaveldi í
kringum trúboð, urðu honum að
falli.
Þessar þijár ungu konur eiga
það nú sameiginlegt, að þær vinna
skipulega að því að hagnast á
„frægð“ sinni, ráða til þess sér-
staka umboðsmenn o.sv. frv., sem
skipuleggja það hvernig þær geti
grætt sem mesta peninga. Ein-
hvem tíma hefði það þótt saga
til næsta bæjar, að fólk, sem með
þessum hætti blandast inn í alvar-
leg hneykslismál, geti snúið þeim
upp í mikinn peningalegan hagn-
að. En svo virðist sem það skipti
ekki lengur máli á ijölmiðlaöld
nútímans hvers vegna fólk verður
þekkt, heldur hitt að það verði það
með einhveijum ráðum.
XXX
Við fyrstu sýn virðist þetta
háttalag fólks hjá stórþjóðum
heldur framandi og ógeðfellt. En
við nánari umhugsun má spyija:
er sá hugsunarháttur, sem býr að
baki því að gera hneykslin í
Bandaríkjunum að verzlunarvöru
fyrir þá, sem í þeim lenda, að
breiðast út hér? Sú var tíðin, að
fjölmiðlar settu sér ákveðin mörk:
það þótti ekki við hæfi að birta
viðtöl, hvorki við sakamenn eða
sjúkt fólk. í þeirri afstöðu fólst
hvorki fordæming né fordómar,
heldur hitt, að sumt fólk á rétt á
að vera í friði. Of ef þeir einstakl-
ingar hafa ekki sjálfír dómgreind
til að meta það á þann veg hljóta
fjölmiðlar að taka tillit til fjöl-
skyldu og annarra aðstandenda.
Þetta hefur breytzt. Fjölmiðlar
draga fram í dagsljósið fólk, sem
lent hefur í margvíslegri ógæfu.
Auglýsingatækni nútímans er not-
uð til þess að selja ógæfu þessa
fólks eins og hveija aðra sölu-
vöru. Er í raun og veru nokkur
munur á þeim vinnubrögðum, sem
nú orðið tíðkast á fjölmiðlum hér
í þessum efnum og þegar sett eru
upp sérstök fyrirtæki í Banda-
ríkjunum til að hagnast á „frægð“
þeirra kvenna, sem hafa vakið
athygli almennings vegna kynna
af forsetaframbjóðendum og öðr-
um slíkum?