Morgunblaðið - 24.12.1996, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
ÞRIÐJUDAGUR 24. DESEMBER 1996 45
+ Anna Kristín
Hafsteinsdóttir
fæddist i Reykjavík
7. maí 1939. Hún
lést á heimili sínu í
Reykjavík 12. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Niels Hafstein
Pedersen, f. 25.10.
1913, d. 20.4. 1973,
og Hrefna Sveins-
dóttir Pedersen, f.
15.6. 1915. Fóstur-
foreldrar Önnu
voru Kári Sigur-
björnsson, f. 20.6.
1908, d. 15.11. 1991, og Sigur-
björg Laufey Einarsdóttir, f.
17.7. 1911, d. 15.9. 1992. Systk-
ini Önnu eru: Ágústa Nelly, f.
30.9. 1934, Sveinn, f. 11.1.1936,
d. 18.4. 1936, Sveinn f. 27.3.
1937, Hrafnhildur f. 28.7. 1940,
Ásdís, f. 11.2. 1943, Vilmar, f.
20.9. 1945, Kristinn, f. 30.5.
1948, Guðrún, f. 7.6.1952, Hjör-
dís, f. 27.9.1954. Fóstursystkini
Það var á sólbjörtum sumardegi
1963 sem mágur minn, Hreinn
Hjartarson, kom með unnustu sína,
Önnu Kristín Hafsteinsdóttur, í
heimsókn til okkar hjóna norður á
Vatnsnes í V.-Húnavatnssýslu. Það
var oft gestkvæmt á Geitafelli og
einyrkinn hafði ekki alltaf þann
tíma sem hann hefði gjarnan viljað
til að sinna þeim. En nú brá svo
við að hann sat lengur en hann oft
gerði áður yfir gestum. Fegurð
þessarar ungu stúlku, hláturmildi
og elskulegt viðmót gerðu það að
verkum að hann átti erfitt með að
Önnu eru: Pálmi, f.
2.9. 1929, Lúkas, f.
29.8.1931, Huldrún,
f. 15.6.1934, d. 11.4.
1935, Þorsteinn, f.
26.5.1944, Margrét,
f. 7.12. 1947, Sigur-
björn, f. 10.6. 1952.
Sonur Önnu er
Vilhjálmur Thomas,
f. 9.12. 1959. Hann
á einn son, Einar
Merlin.
Anna giftist 25.
október 1964 Hreini
Snævari Hjartar-
syni, f. 20.11. 1935.
Börn þeirra eru: Arna, f. 14.1.
1965, gift Pétri Jónssyni og
eiga þau tvö börn, Ástrós og
Patrik; og Snævar, f. 16.11.
1966, kvæntur Patriciu Fay
Lewis og eiga þau einn son,
Ara Lewis.
Útför Önnu fer fram frá
Fella- og Hólakirkju föstudag-
inn 27. desember og hefst at-
höfnin klukkan 15.
slíta sig frá þessum glaðværu gest-
um til þess eins að fara út í hvers-
dagsleikann, jafnvel þó sól skini í
heiði og verkin biðu í hrönnum. En
sem betur fer áttu þau hjón eftir
að koma oft til okkar síðar, og ekki
síst þar sem Ama litla dóttir þeirra
var hjá okkur nokkur sumur í sveit,
og alltaf voru þau sömu aufúsugest-
irnir. Sjálf gerðum við lítið víðreist
á þeim ámm, en þegar við komum
í bæinn leituðumst við til að heim-
sækja Önnu og Hrein ef nokkur
tími vannst til.
Þegar við hjón fluttum til Reykja-
víkur fyrir hálfu öðru ári, þá hitt-
umst við oftar, og þó það leyndi sér
ekki að Anna gengi ekki heil til
skógar var giaðværðin og hlýjan
öll hin sama. Það var aðdáunarvert
að sjá, hvernig þessi kjarkmikla
kona bar veikindi sín. Hún fór í
ferðalög og í göngutúra. Þegar
maður hitti hana á förnum vegi
átti hún það til að setjast á næsta
bekk og segja: Ég sendi hann Hrein
í búðina, ég nenni ekkert að vasast
í þessu sjálf. Ekki orð um annað.
Það mesta sem ég heyrði hana
segja, þegar hún átti erfitt með að
leyna vanlíðan sinni: Þessi óhræsis
meðul fara svolítið leiðinlega í mig.
Ég minnist Önnu svilkonu
minnar sem glaðværrar, hjarta-
hlýrrar og elskulegrar konu, en
umfram allt óvenju hugrakkrar
konu. Blessuð sé minning hennar.
Við hjónin vottum Hreini og
börnunum og öðrum aðstandendum
dýpstu samúð okkar. Guð gefi ykk-
ur styrk á þessum erfiða tíma.
Eyjólfur R. Eyjólfsson.
Hinn 27. desember kveðjum við
elskulega samstarfskonu og vin-
konu, Ónnu Kristínu Hafsteinsdótt-
ur. Margs er að minnast, en sam-
viskan er ekki góð hjá okkur því
alltaf ætluðum við að hittast fyrir
utan vinnutíma, tala og hlæja sam-
an, eins og gerðum svo oft i vinn-
unni.
Nú er Anna farin, allt of fljótt,
en leiðir okkar eiga eftir að liggja
saman aftur annars staðar og þá
eigum við eftir að taka upp þráðinn
og taia um börnin okkar og barna-
börn og hafa gaman af.
Elsku Hreinn, börn og barna-
börn.
Okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Hansína S.G. og Ásdís E.B.,
Póstmiðstöð.
ANNA KRISTÍN
HAFSTEINSDÓTTIR
SVEINDÍS ÓSK
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Sveindís Ósk Guðmunds-
dóttir var fædd í Reykjavík
30. júlí 1979. Hún lést af slys-
förum 7. desember síðastliðinn.
Útför Sveindísar fór fram frá
Bústaðakirkju 13. desember.
Elsku Sveindís okkar lést af
hörmulegum slysförum hinn 7. des-
ember síðastliðinn. Það vakti upp
mikla sorg þegar okkur var sagt
að Sveindís okkar væri látin en
sagt er að þeir deyi ungir sem
guðirnir elska mest, við höldum því
fram að henni hafi verið ætlað
miklu stærra og merkilegra hlut-
verk en það sem er í boði hér.
Sveindís var frábær vinkona og
gat ávallt fengið fólk til þess að
hlæja og gleðjast, sama hvernig
það var upplagt er það kom til
hennar. Við áttum margar góðar
stundir saman og þó aðallega þeg-
ar skemmtun átti sér stað, því hún
hafði unun af því að skemmta sér,
og munum við eiga mjög góðar
minningar um þessar stundir. Okk-
ur þykir rosalega vænt um hana
og er þetta því mikill missir fyrir
okkur.
Elsku Gummi, Kidda, Brynjar,
Unnar, Bella, vinir og vandamenn,
megi Guð vera með ykkur á þess-
ari miklu sorgarstundu og í fram-
tíðinni.
Þínar vinkonur,
Dagbjört Nína
og Sandra Lind.
Sagt er að þeir deyi ungir sem
guðirnir elska. Við vorum harmi
slegin þegar sorgarfréttin um and-
lát Sveindísar barst okkur. Sveind-
ís var nemandi í Hjallaskóla allan
sinn grunnskólaferil. Hún var hug-
Ijúf og elskuleg stúlka sem stund-
aði nám sitt samviskusamlega.
Sveindís var hlédræg og bar ekki
tilfinningar sínar á torg. Engu að
síður féll hún vel inn í hóp skólafé-
laga sinna. Ótal myndir koma upp
i hugann þegar horft er um öxl.
Margar ferðir voru farnar og mörg
verkefnin unnin og alltaf var
Sveindís sami prúði nemandinn sem
gott og þægilegt var að vinna
með. Hún velti fyrir sér ýmsum
ráðgátum lífsins eins og eftirfar-
andi ljóð sem hún orti í 8. bekk
ber með sér.
Ástin er eitthvað sem enginn skilur,
hvorki ég, þú, hann né hún.
Hún er eins og sólin og vorið
en ekki hríð og bylur.
Það er erfitt að sætta sig við
þegar ungt fólk í blóma lífsins fell-
ur frá. Það er von okkar að minn-
ingin um hugljúfa dóttur og systur
megi sefa sorg hinna nánustu.
Elsku Kristín, Guðmundur, Unn-
ar Freyr og Brynjar, við hugsum
hlýtt til ykkar þessa dagana í
Hjallaskóla og biðjum guð að
styrkja ykkur í ykkar sára missi.
Starfsfólk Hjallaskóla.
Skammdegismyrkrið varð ennþá
svartara og frostið nísti hjartað
þegar Kidda og Gummi hringdu
árla morguns laugardaginn 7. des-
ember og sögðu mér lát einkadótt-
ur sinnar. Það var erfitt að trúa
því að hún Sveindís, þessi elskulega
og ljúfa frænka okkar, væri svo
skyndilega frá okkur tekin.
Hún var snemma ijörmikil og
dugleg en þó fór aldrei mikið fyrir
henni. Hún var snemma mjög barn-
góð, enda hlý, hvers manns hug-
ljúfi og algjör ömmustelpa.
Elsku Sveindís frænka. Við „álf-
arnir á 78“ eigum svo margar dýr-
mætar minningar um þig sem ekki
verða frá okkur teknar. Við þökk-
um þér innilega fyrir þessi allt of
fáu ár sem við fengum að njóta
samvistar við þig, og biðjum þér
blessunar guðs á nýjum vegum.
Elsku Kidda systir, Gummi,
Unnar, Bella og Brynjar. Við sam-
hryggjumst ykkur af heilum huga,
og biðjum Guð að gefa ykkur styrk
í þessari þungu sorg.
Margrét, Svanhildur, Róbert,
Sveinn Pálmi og Marteinn.
Þegar ég frétti að hin góða vin-
kona mín Sveindís Ósk Guðmunds-
dóttir væri dáin af slysförum nísti
sársaukinn gegnum merg og bein,
mér fannst sem hið versta hefði
gerst, hún sem var öllum svo góð.
Alltaf var hún tilbúin að hugga og
hressa ef hún fann að þess þyrfti
með.
Við vorum mjög góðar vinkonur
og mér þótti mjög vænt um hana, |
söknuðurinn er sár. Alltaf var gott
að tala við hana, hún kunni að
hlusta með opnu hjarta og meiri
skilningi en flestir og var alltaf til
staðar. Eins og gengur í vin-
kvennahópi vorum við ekki alltaf
á sama máli en hún sagði okkur
þá að hætta öllu bulli og henni
tókst oftast að sætta alla á ný.
Henni þótti vænt um vini sína og
gaf sér alltaf tíma fyrir þá. Hún
kætti mann með beinum spurning-
um og grínlegum svörum. Hún
Sveindís okkar var vel gefin og
ekki var hún skaplaus. Hún var
mjög góð í íþróttum og þó sérstak-
lega í körfu, þar gat hún malað
drengina okkar.
Það var svo á liðnu hausti, sem
ég fann hve góð vinkona hún var
mér, er við fórum saman til systur
minnar á Neskaupstað og fórum
að vinna þar í síld. Þar kynntumst
við ennþá betur hvor annarri og
vináttuböndin treystust. Þann tíma
geymi ég í hjarta mér. Nú er hún
farin og við skiljum ekki hvers-
vegna. Við vonum að henni líði vel
þar sem hún er nú og biðjum algóð-
an Guð að varðveita engilinn okk-
ar. Við munum aldrei gleyma henni
Sveindísi Ósk. Fjölskyldu hennar
allri sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Vinir að eilífu.
Sigrún Aradóttir og
Heiðar Gunnarsson.
SESSELJA ÞORDIS
VÍGL UNDSDÓTTIR
+ Sesselja Þórdís
Víglundsdóttir
var fædd að Höfða
í Biskupstungum 4.
júní 1907. Hún lést
12. desember síð-
astliðinn. Sesselja
var elst átta barna
hjónanna Víglund-
ar Helgasonar og
Jóhönnu Þorsteins-
dóttur sem áttu bú
sitt að Höfða. Tvær
systra Sesselju lifa
hana, þær Gunn-
þórunn og Guðrún.
12. nóvember 1932
giftist Sesselja Sigurði Kristni
Þórðarsyni, bóndasyni frá
Votmúla í Flóa. Áttu þau heim-
ili í Hafnarfirði þar til lýðveld-
isárið 1944 er þau fluttust að
Tungu við Suðurlandsbraut í
Reykjavík. Þar bjuggu þau í
nær 20 ár þar til þau fluttu um
set í Hátún 19. Þau Sesselja og
Sigurður eignuðust tvær eftir-
lifandi dætur, Helgu og Þór-
hildi Vigdísi.
Útför Sesselju hefur farið
fram í kyrrþey.
Sesselja Þórdís. Það gat aldrei
gengið að kalla þessa konu tengda-
mömmu eða tengdó. Hún varð mér
því fljótlega Setta frænka. Hún var
stórbrotin kona og sérkennileg
blanda af heimsmanni og dalbúa.
Lítt var hún gefin fyrir manna-
mót og tilstand, en færðist verulega
í aukana ef góða gesti bar að garði.
Ég kynntist þessu vel sem ungur
kærasti á heimilinu. Oft bar að
Magnús stórkaupmann bróður
hennar í heimsókn. Þá var öðrum
með lempni vísað úr eldhúsinu,
hurðinni lokað og skotið á einka-
fundi þeirra systkina. Magnús vissi
betur en aðrir hvert leita skyldi
með flókin úrlausnarefni. Hvar á
hann yrði hlustað og gott til mála
lagt. Ég kynntist þessu enn betur
síðar, þá sjálfur kominn í viðskipta-
brölt. Ég var sleginn eldhúsriddari
og átti ótal stundir með Settu
frænku í djúpum pælingum um
stórviðskipti. Þegar mikið var um
framkvæmdir dugði ekkert minna
en daglegar áfangaskýrslur. Áhugi
hennar á viðskiptaferli tengdason-
anna var einskær. Stórfréttir vildi
hún heyra tvisvar en dvaldi ekki
við smáatriði. Hún var í senn ein-
stakur hlustandi og margt vitið var
til hennar sótt. Setta frænka gerði
hinsvegar aldrei um
auð eða ættir heldur
hvort viðkomandi hefði
eitthvað vitrænt til
mála að leggja, væri
áhugaverður af sjálf-
um sér.
Góðum dreng en
einstæðingi, Guðmundi
Þorkelssyni, kynntust
þau Setta og Sigurður
fyrir margt löngu.
Húsfreyjan varð Guð-
mundi mesti bakhjarl í
ólgusjóum þessa
heims. Það hlýtur að
hafa verið honum mik-
ill styrkur að eiga ávallt skjól í
þessu húsi manngæsku og umburð-
arlyndis.
Sérhvert ár um það leyti er frost
fer úr jörðu, fór Setta frænka aust-
ur að Höfða og dvaldi þar fram
yfir réttir. Stjórnaði hún öllu innan-
stokks sem utan, um hábjargræðis-
tímann. Þá voru dæturnar með
henni og síðan barnabörnin hvert
af öðru.
Sigurður bóndi hennar var mikill
barnaknúsari og barnabörnin
kynntust vel koddaskrafi og krist- *
inni trú hjá afa. Þessir eiginleikar
voru ekki áberandi í fari Sesselju.
Þó lét hún sér einkar annt um börn-
in og var þeirra klettur, en með
sínu lagi. Nafna hennar Selja Dís
er bundin við störf í fjarlægum lönd-
um. Það hlýtur að vera henni sárt
að geta ekki kvatt ömmu sína í
meiri nálægð.
Setta frænka hafði feikna mikinn
áhuga á brids. í Tungu var mikið
spilað, sérstaklega meðan þeir
Hagabræður voru þar hálfgerðir
heimalningar. Þótt hún væri elst
af spiiafélögunum var henni hvað
síst um að hætta leik. Eitthvað
hafði ég fiktað við spilið þegar leið-
ir okkar lágu saman en hún vakti
hjá mér eldlegan áhuga. Það var
óvæntur heiður fyrir mig þegar
Setta frænka sá ástæðu til að bijóta
sinn stíl og bregða sér af bæ til að
horfa á lokaorustuna þegar ég var
að vinna minn fyrsta Islandsmeist-
aratitil.
Það er aðdáunarvert hve þær
systur Helga og Dúdda sýndu móð-
ur sinni mikla umhyggju síðustu
ár hennar. Ég votta þeim og öðrum
aðstandendum Sesselju Þórdísar
samúð mína.
Jón Hjaltason.