Morgunblaðið - 24.12.1996, Blaðsíða 40

40 ÞRIÐJUDAGUR 24. DESEMBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
H
STOFNAÐ 1913
ÚTGEFANDI: Árvakur hf., Reykjavík.
FRAMKVÆMDASTJÓRI: Hallgrímur B. Geirsson.
RITSTJÓRAR: Matthías Johannessen,
Styrmir Gunnarsson.
BOÐSKAPUR
JÓLANNA
EKKERT er eðlilegra en að einstaklingarnir, heimilin
og samfélagið hugi að efnahagslegri afkomu og
veraldlegum þörfum. Staðreynd er samt sem áður að
maðurinn lifir ekki á einu saman brauðinu. Og þar sem
mannsandinn rís hæst í leit að fegurð og sannleika,
þroska og fullkomnun - í bókmenntum, myndverkum
og tónlist - verður árangurinn ekki skýrður með líkam-
legum þörfum. Kveikjan að fegurstu listaverkum kyn-
slóðanna er guðsneistinn í brjóstum mannanna. Hann
er og kveikjan að hjálpar- og líknarstarfi víðs vegar um
veröldina.
Manneskjan er ekki stór, ein og sér, í umgjörð alheims-
ins. En í sérhveiju mannsbarni er guðsneisti, tendraður
af dýrð Drottins. Miklu varðar að glæða þennan neista
og gera að leiðarljósi í lífinu. Ekki sízt á helgum jólum
þegar við fögnum komu hans sem sagði: „Ég er ljós
heimsins. Hver sem fylgir mér mun ekki ganga í myrkri,
heldur hafa ljós lífsins.“
Jólin eru bæði skilgreind sem hátíð ljóssins-og hátíð
barnanna. Hvort tveggja er réttmætt. Guð, sem er kær-
leikur og ljós heimsins, kom í mannheim sem lítið barn.
Guðspjallamaðurinn Lúkas segir svo frá hinum fyrstu
jólum að engill Drottins hafi birzt hirðum og haft dýr-
mætan boðskap að flytja mannkyni: „Yður er í dag frels-
ari fæddur, sem er Kristur Drottinn, í borg Davíðs.
Hafið þetta til marks. Þér munuð finna ungbarn reifað
og lagt í jötu.“
Kristur sagði og við lærisveina sína, þegar þeir vildu
vernda hann fyrir ásókn barna: „Leyfið börnunum að
koma til mín, varnið þeim eigi, því slíkra er Guðs ríki.
Sannlega segi ég yður: Hver sem ekki tekur við Guðs
ríki eins og barn, mun ekki inn í það koma.“
Á helgum jólum eigum við að opna hugi okkar fyrir
Jesúbarninu, leyfa því að fæðast inn í líf okkar og sálir
- og varna því eigi. Yið eigum að leyfa því að glæða
guðsneistann í brjóstum okkar, móta breytni okkar og
viðhorf. Við eigum að upplýsa börn okkar um kærleiks-
boðskap Krists; leyfa þeim að koma til hans í jólasiðum
heimilisins og guðsþjónustum kirkjunnar - og varna
þeim eigi.
Á helgum jólum eigum við ekki hvað sízt að minnast
þeirra orða Krists að hvaðeina, sem við gjörum hans
minnsta bróður í daglegri breytni okkar, orðum og at-
höfnum, það gerum við og honum. Við eigum að tengja
þessi orð, sem boða hjálp og líkn, þeim veruleika, er við
okkur blasir heims um ból í dag: Tugmilljónir barna sem
þjást af hörgulsjúkdómum og milljónir fólks sem deyja
ár hvert af næringarskorti og læknanlegum sjúkdómum.
Áminning borgarskáldsins, Tómasar heitins Guð-
mundssonar, á ríkulegt erindi við okkur í dag eins og
þegar hún fram sett: „Því meðan til er böl, sem bætt
þú gazt, og barizt var á meðan hjá þú sazt, er ólán
heimsins einnig þér að kenna.“
Við þurfum raunar ekki að leita langt yfir skammt
að einmana, sjúkum eða þurfandi, sem við getum lagt
lið, ef vilji stendur til. Slíkir finnast hið næsta okkur -
í íslenzku velferðarsamfélagi líðandi stundar. En við
höfum samt sem áður, velflest, burði til að rétta hjálp-
andi hendur einhveijum bágstöddum. Það er hægt að
gera með milligöngu Hjálparstofnunar kirkjunnar,
Mæðrastyrksnefndar eða annarra sambærilegra hjálpar-
og líknarstofnana. Hjálp við aðra er dýrmætasta jólagjöf-
in sem hver og einn getur gefið sjálfum sér.
Síðast en ekki sízt eru jólin fjölskylduhátíð. Þau knýta
mikilvæg fjölskyldu-, vensla- og vinabönd, sem stundum
vill slakna á í erli og önnum hvunndagsins. Heimili og
fjölskyldur, sem eru hornsteinar samfélagsins, styrkja
samstöðu sína á helgum jólum. Það er vel. Við megum
á hinn bóginn ekki ofgera í veraldlegum þáttum jóla-
haldsins. Þeir mega ekki skyggja á kjarna málsins: Þá
jólagjöf sem mannkyninu, mér og þér og okkur öllum,
var gefin fyrir nær tvö þúsund árum.
Morgunblaðið óskar lesendum sínum og landsmönnum
öllum gleðilegra jóla, kærleika og friðar.
Morgunblaðið/Rax
FRÁ Hólum í Hjaltadal.
Hinfyrstujól
Nóttin er björt, því loftin öll stjörnurnar lýsa
leitandi mönnum hin skærasta þeirra er að vísa
á Betlehemsþorpið og gestunum gert er að læðast
í gripahús inn, þar sem mannkynsins von er að fæðast.
Hví hófu þeir langferð, hví gengu þeir Betlehemsgötu?
Guð hefur beint þeim að veikburða ungviði í jötu.
Þeir leituðu tilgangs, í skapandi skilninginn þyrsti
og skjól fyrir hættum og sorgum þeir fundu í Kristi.
Þótt Kristur sé fundinn er göngunni löngu ekki lokið.
Leitin er eilíf, þó hann hafi létt mönnum okið.
Eitt svarið er fengið, en glíman og lífsgátan krefjast
að gangan að jötu sé ætíð og sífellt að hefjast.
Davíð Oddsson

ORT 19. DESEMBER 1996.