Morgunblaðið - 23.04.1998, Qupperneq 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 23. APRÍL 1998 49
I
<
<
<
<
<
<
<
<
<
<
<
<
<
<
<
i
<
i
i
+ Sverrir Gauti Di-
ego fæddist í
Reykjavík hinn 24.
mars 1940. Hann lést
á Landspítalanum
16. april síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Friðrik Aðalsteinn
Diego, deildarstjóri
Alþjóða flugmála-
stofnunarinnar í
Reykjavík, f. 13.12.
1913 í Bolungarvík,
d. 15.6. 1985, og
Svanfrid Auður Val-
týsson húsmóðir, f.
4.4. 1917 í Leira á
Valdres í Noregi, d. 17.4. 1993.
Systkini Sverris eru: Sonja Di-
ego, f. 7.10. 1936, Erla Diego, f.
20.8. 1943, og Dóra Unnur Diego,
f. 19.3. 1954.
Hinn 13. ágúst 1963 kvæntist
Sverrir Kolbrúnu Haraldsdóttur,
f. 27.8. 1942, og eignuðust þau
fjögur börn, þau eru: 1) Valtýr
Helgi Diego, f. 22.7. 1961, kvænt-
ur Helenu Hrafnkelsdóttur og
eiga þau einn son, Hrafnkel Di-
ego. Valtýr var áður giftur Onnu
Kristinsdóttur og eiga þau tvo
syni (tvíbura), þá Sverri Arnór
Diego og Kristin Arnar Diego. 2)
Svanhildur Auður Diego, f. 23.2.
1964 og á hún tvö börn, þau Kol-
Kveðja frá Danmörku
Sólin skín, fuglarnir eru önnum
kafnir við söngæfingar og hreiður-
gerð, fagurgræn grasflötin nýsleg-
in. Pað er ilmur af vori í golunni.
Sunnan við perutréð blakta
Dannebrog og íslenski fáninn hlið
við hlið, í hálfa stöng, í hljóðlátri
virðingu við óumflýjanlegan gang
lífsins.
í dag gerist allt svo undur hægt.
Hægt og þungt. Þannig er allt
þessa dagana, þrátt fyrir vorið og
sólina. Hugurinn leitar í ótal far-
vegi minninga. Þær hreyfa sig
hægt, rétt silast, ýmist áfram eða
aftur á bak. Sumar jafnvel eldri en
ég sjálf. Eg man nefnilega vel
hversu fullkomlega ósanngjarnt
mér fannst að vera ekki með á
gömlu fjölskyldumyndunum með
systkinum mínum. Það var afskap-
lega greinilegt að þeim þótti af-
skaplega gaman, öllum þrem, á öll-
um þessum myndum sem ég var
ekki til á.
Flestar minningar eru þó tengd-
ar Laufásveginum og sambúð okk-
ar systkinanna með mömmu. Stig-
inn lá eins og vélinda milli okkar.
Um hann streymdu börn og bura í
endalausri hringi-ás, sumar, vetur,
vor og haust, í gleði og sorgum, upp
og niður, inn og út - ávallt með við-
komu á miðhæðinni hjá ömmu og
afa.
Best þykir mér þó að geta hugs-
að löturhægt til baka til fermingar-
veislu Sonju Katrínar í lok mars-
mánaðar. Hvert talað orð þann dag
var á við tíu þúsund og hvert orð ei-
líft. Ég get teygt út höndina og
þreifað á þessum degi. Ég anda að
mér og finn reykmettað loftið,
blandað ilmi af rósum og gömlum
og nýjum bókum, ég heyri jóla-
sveinahláturinn, lít hægt í kringum
mig og sé allt það besta sem við
eigum.
Dóra Diego og fjölskylda.
Kveðja frá yngri systur
í Svíþjóð
Inte vet jag vad han tankte,
han kanske ville ha en bror,
men inte blev det sá,
han fick bai'a mig.
(Ekki veit ég hvað hann var að hugsa,
kannski vildi hann eignast bróður,
en ekki gekk það eftir,
hann fékk aðeins mig.)
Ég greip mig í að hugsa á
sænsku þegar ég lét hugann reika
aftur til bernskunnar. Gauti bróðir
hefur alltaf verið stóri bróðir minn,
brúnu Ólínu Diego
og ísleif Gauta Di-
ego. 3) Eysteinn
Vignir Diego, f. 1.4.
1965, kvæntur Öldu
Hönnu Hauksdóttur
og eiga þau einn son,
Kristján Frey Diego.
4) Friðrik Agnar Di-
ego, f. 17.11. 1979.
Sverrir Gauti lauk
landsprófi og var um
skeið nemandi í M.A.
og M.R. Hann var
kennari við Hóla-
brekkuskóla í
Reykjavik 1972-81
og síðan dagskrárgerðarmaður
hjá Ríkisútvarpinu og útvarps-
stjóri svæðisútvarps Reykjavíkur
og nágrennis þar til Rás 2 var
stofnuð á grunni þess. Hann hefur
auk þess fengist við mörg önnur
störf, var m.a. farmaður, togara-
sjómaður, fararstjóri á Islandi og
erlendis, blaðamaður, prófarka-
lesari, framkvæmdasljóri og eig-
andi auglýsingastofunnar Octavo
í Reykjavík. Upp á siðkastið
fékkst hann einkum við þýðingar
og textagerð.
Útfór Sverris fer fram frá Ás-
kirkju á morgun, föstudaginn 24.
apríl og hefst athöfnin klukkan
15.
sem ég hef alltaf litið upp til. Ég
vildi líka alltaf vera til taks ef hann
þyrfti á mér að halda á einhvern
hátt, eins og til að fara með honum
á kábojmynd í bíó - en það var bara
þegar pabbi gat það ekki. Sem bet-
ur fer slapp ég við að fara með hon-
um á völlinn. Það gerði pabbi. Þeg-
ar við fórum í berjamó var Gauti
stóri bróðir til taks til að hjálpa litlu
systur að íylla flöskuna sína svo
hún kæmi líka með eitthvað heim.
Ég man þegar við fórum niður í
Nauthólsvík og sátum á bryggjunni
þar og reyndum að veiða á band-
spotta með orm á öngli og ég man
eftir stríðsleikjunum í Óskjuhlíð-
inni þegar ég þurfti að koma í stað-
inn fyrir stráka sem ekki voru til-
tækir og hvernig við köstuðum okk-
ur niður þegar sprengjuvélamar
flugu lágt yfir. Svo fékk Gauti stóri
bróðir hjól og auðvitað vildi hann
að ég lærði að hjól - en það er erfitt
að hjóla undir stöng. Ekki vildi
hann samt gefast upp og svei mér
þá, mér tókst að læra að hjóla undir
stöng.
Við systurnar komum heim í
stutta heimsókn í mars, önnur að
skíra, hin að ferma, og hittum þá
Gauta bróður. Hann hafði alltaf
verið svo hress og kátur þegar við
heimsóttum þau Kolbrúnu mág-
konu og krakkana, alltaf til í að
hlaupa undir bagga og hjálpa til á
allan hátt. Það var ósköp indælt að
eiga svona stóran góðan bróður.
Ekki gi-unaði okkur við komuna til
Islands að það yrði í síðasta skiptið
sem við systurnar sæjum hann. En
við vissum báðar þegar við fórum
heim að brugðið gæti til beggja
vona.
Erla og fjölskylda.
„Heyi’ðu, hvað heitir aftur stóri,
skeggjaði, skemmtilegi kallinn?"
Þessi spurning hljómaði einhverju
sinni þegar lítill frændi var að rifja
upp heimsókn þess, sem í dag er til
grafar borinn. í svipinn er erfitt að
finna þrjú betri og beinskeyttari
lýsingarorð yfir Sverri Gauta Di-
ego.
Gauti, eins og við kölluðum hann
alltaf, lifði lífinu lifandi eins og
hann átti kyn til. Fortíðin var eigin-
lega ekki til umræðu og framtíðin
var bara eitthvað sem kom á morg-
un. Dagurinn í dag var það sem öllu
máli skipti. Gauti var gleðimaður í
víðasta og besta skilningi þess orðs.
Þessi stóri skrokkur með tilfinn-
inganæma hjartað dró að sér fólk
eins og segull. Fjölskylduna um-
vafði hann allri sinni ást og hlýju.
Aðra laðaði hann að sér með ein-
stökum frásagnarhæfileikum.
Spaug var honum eðlislægt og
skotspónninn oftar en ekki hann
sjálfur.
Það er ósvikinn söknuður sem
situr eftir að Gauta gegnum. Við
systkinin, makar og börn kveðjum í
hljóðri bæn og biðjum Guð að
styrkja Kollu, börn, barnabörn og
aðra ættingja í tómarúminu sem
myndast hefur. Tíminn læknar sár-
in. A meðan þau gróa yljum við
okkur við enduróm óborganlegra
frásagna.
Far í friði, frændi sæll.
Helgi Valtýr, Sigurður
Sveinn, Auður Edda,
makar og börn.
Að kveðja þig, elsku
bangsapabbi, er sárt. Ævinlega
verð ég þakklát íyrir að hafa verið í
Reykjavík í síðasta mánuði meðan
maðurinn minn var erlendis og fá
að hitta þig þegar ég heimsótti þig
á spítalann. Manstu? Þú knúsaðir
mig og sagðir: „Magnea mín, ég
ætlast ekki til þess að þú komir
svona á þig komin alla leið frá
Húsavík í hvert skipti sem ég
leggst inn á spítala." Og nú kemst
ég ekki til að kveðja þig þar sem ég
er komin á 40. viku meðgöngu. En
ég veit að þú skilur að ég kveð þig á
minn hátt og ég þakka þér fyrir
allt, elsku Gauti minn. Sérstaklega
hvað þú varst góður við mig þegar
pabbi minn dó árið 1987, en þá varð
ég heimalningur á heimili þínu og
Kollu frænku, þegar við Svanhildur
urðum bestu vinkonur.
Sárast þykir mér að þú hittir
aldrei manninn minn og kemur
ekki til með að kynnast barninu
okkar sem nú fer alveg að koma en
aldrei reiknar maður með því að
allt í einu sé ekki nægur tími til
alls. Litla dúllan mín á örugglega
eftir að fá að heyra margt um
bangsapabbann minn sem svo
mörg börn héldu að væri jóla-
sveinninn.
Elskulega fjölskylda mín, Kolla,
bræður og þó sérstaklega þú, Svan-
hildur. Mikið vildi ég vera hjá ykk-
ur og halda utan um ykkur og gefa
ykkur styrk. Elsku Svanhildur mín,
takk fyrir að hafa komið í brúð-
kaupið mitt um páskana þótt pabbi
þinn væri orðinn svona veikur. Þú
ert eitt af því besta sem til er og ég
er stolt af því að eiga þig sem bestu
vinkonu.
Minningin um þig, Sverrir Gauti,
mun lifa í hjarta mínu og ég þakka
þér aftur fyrir allt. Guð gefi okkur
styrk sem eftir sitjum og syrgjum.
Friðrik minn sendir ykkur samúð-
arkveðjur.
Magnea Magnús.
Mér bárust fréttir af alvarlegum
veikindum æskuvinar míns, Gauta
Diego, núna rétt eftir páska. Hann
hafði veikst alvarlega fyrir skömmu
og var allur að morgni hins 16. apr-
íl. Minningarnar leita á mann þegar
kveðja skal gamlan skólafélaga og
vin. Gauti var mjög sérstakur per-
sónuleiki og gleymist seint þeim
sem kynntust honum. Hann var
allra manna myndarlegastur á velli
og hárprúður vel. A æskuárum
okkar var Elvis átrúnaðargoðið og
skartaði Gauti Presleygi’eiðslu, sem
átti sér fáa jafningja. Þá átti hann
leðurjakka að hætti James Dean.
Þetta allt átti örugglega stóran þátt
í þeirri aðdáun sem veikara kynið
sýndi Gauta vini mínum á þessum
björtu skóladögum bernskunnar.
Gauti var strax á þessum unglings-
árum okkar annálaður málamaður.
Hann las yfirleitt allt sem hann
komst yfír, aðallega á ensku og
dönsku. Persónulega vakti hann
áhuga minn á enskum reyfuram,
sem haldist hefur æ síðan.
Leiðir okkar Gauta lágu fyrst
saman í Landsprófsdeild, sem þá
var í gamla Iðnskólanum í Lækjar-
götu. Þaðan lá leiðin í Menntaskól-
ann hinum megin við götuna. Skalli
varð að samkomustað okkar félag-
anna en þá réð sjálfur Skallinn, Júl-
íus Evert, þar ríkjum. Þetta var
SVERRIR GAUTI
DIEGO
fyrir daga Bítlanna. Presley og Bill
Hailey voru kóngarnir. Gauti hætti
námi í 4. bekk Menntaskólans.
Astæðurnar voru aðallega þær,
held ég, að skólinn hentaði honum
ekki. Ahugasvið hans vora fjölmörg
og kennslan þurr og leiðinleg að
hans mati. Engum af okkur félög-
um hans duldist að hann hafði næg-
ar námsgáfur en engu tauti var við
Gauta komandi. Hann labbaði bara
út til annarra verkefna.
Vinskapur okkar Gauta hélst alla
tíð en leiðir skildu á þessum ung-
dómsáram. Þegar við hittumst var
alltaf eins og við hefðum hist í gær.
Þannig var Gauti. Ræðinn og bros-
hýr á hverju sem gekk í lífinu.
Gauti kom víða við á lífsleiðinni.
Hann starfaði sem móttökustjóri á
hóteli, kennari, fararstjóri og síðast
en ekki síst sem útvarpsmaður og
var einn sá fyrsti hér á landi sem
innleiddi svonefnda rabbþætti í út-
varpi, sem nú þykja sjálfsagðir en
voru það ekki þegar Gauti tók þann
háttinn upp. Mér fannst Gauti njóta
sín best sem útvarpsmaður. Þar
kom fjölþætt þekking hans, mál-
færni og meðfæddur húmor best í
ljós. Því miður hætti Gauti alltof
fljótt í útvarpinu.
Um leið og ég votta Kolbrúnu,
eiginkonu hans, börnum og barna-
börnum mína dýpstu samúð bið ég
góðan Guð að geyma þennan ein-
staka mann, sem skilur eftir hlýjar
minningar hjá öllum, sem hann
þekktu.
Bergur Guðnason.
Við andlát og útför Sven-is Gauta
Diego vil ég minnast gamals vinnu-
félaga og vinar fáeinum orðum. Það
var á vettvangi Ríkisútvarpsins,
gömlu gufunnar svokölluðu við
Skúlagötu 4, sem leiðir okkar lágu
íyrst saman. Vorið 1984 var dag-
skrárdeild útvarpsins að hleypa af
stokkunum nýjum síðdegisþætti á
rás 1. Ég hafði unnið að dagskrár-
gerð með hléum árin tvö á undan
og var nú kallaður með skömmum
fyrirvara til að stýra hinum nýja
þætti ásamt tveimur öðrum um-
sjónarmönnum sem ég þekkti ekki.
Annar þein-a var Sverrir Gauti Di-
ego. Mér er minnisstætt þegar
fundum okkar bar fyrst saman
niðri á Skúlagötu. Því hafði verið
hvíslað að mér að nýi maðurinn
hefði aldrei unnið við útvarp en
virtist samt öllum hnútum kunnug-
ur og aldeilis óbanginn við hljóð-
nemann. Mér hálf brá er ég leit
þennan háa, þrekvaxna og skeggj-
aða mann sem var að blaða í gögn-
um inni í fundarherbergi. Hann
heilsaði með þéttu handtaki, brosti
hlýlega og sagði eitthvað snjallt og
fyndið. Og mikið óskaplega talaði
maðurinn hratt. Að fáum mínútum
liðnum fannst mér að þennan mann
hefði ég þekkt um aldur og ævi.
Þannig var Sverrb’ Gauti Diego.
Þannig hófst samstarf okkar hjá
Ríkisútvarpinu sem varði næstu ár-
in. Þátturinn okkar, Síðdegisút-
varpið, var á virkum dögum í beinni
útsendingu og umfjöllunarefnið
þjóðfélags- og dæguimál, listir og
menning. Því var oft naumur tími
til undirbúnings þó umsjónaimenn-
irnir væru þrír í fullu starfi. Ég
held að útvarpshlustendur geri sér
sjaldan grein fyrir hve gífurleg
vinna og álag fylgir því að halda
þess konar þætti úti. Oft gekk mik-
ið á að tjaldabaki og þá var gaman
að vinna með Gauta. Hann var hug-
myndaríkur, fljótur að átta sig á
kjarna málsins og kunni að útfæra
hugmyndimar fyrir útvarp. Hér
nutum við og hlustendur reynslu
hans sem kennara, blaðamanns,
móttökustjóra erlendra ferða-
manna og sérfræðings í almenn-
ingstengslum, en við allt þetta hafði
Gauti fengist. Hann var því fróður
og fjölhæfur en hafði umfram allt
áhuga á fólki og mannlegum sam-
skiptum. Hann kunni sitt fag en
fleira kom til. Oft henti að til okkar
kom fólk sem hafði frá atburðum
eða málefnum að segja, sem al-
menning varðaði, en skorti reynslu
í að koma fram opinberlega. Gauta
var einkar lagið að eyða kvíða þess-
ara gesta okkar og ótta við hljóð-
nemann með hlýrri og vingjarn-
legri framkomu. Nokkur spaugs-
yrði gerðu galdurinn og allt gekk
að óskum. Sverrir Gauti var sér
meðvitaður um að útvarp ætti að
vera fyrir fólkið og frá fólkinu kom-
ið, eins og hann orðaði það. Hann
var andsnúinn öllum elítuhugmynd-
um, útvarpið skyldi vera almenn-
ingsútvarp í raun og sann, fræða,
upplýsa og svo sakaði ekki að hafa
gaman af öllu saman.
Síðdegisútvarpið rann sitt skeið,
aðrir þættir tóku við. Enda þótt við
Gauti ættum eftir að verða sam-
ferða á Ríkisútvarpinu næstu árin
varð samstarf okkar ekki eins náið,
en vinátta okkar varði. Oft var gott
að leita ráða hjá honum í stóra og
smáu og gaman var að rifja upp
Skúlagötuárin. Arið 1987 flutti rás
1 í nýja útvarpshúsið við Efstaleiti.
Miklar breytingar vora að eiga sér
stað í þessari gömlu stofnun. Nýir
yfirmenn höfðu tekið við, einokun
Ríkisútvarpsins var aflétt og sam-
keppni hafin á öldum ljósvakans.
Það var spennandi að vinna við út-
varp á þessum árum og vera þátt-
takandi í ævintýrinu. Þess nutum
við Gauti báðir. Hann var réttur
maður á réttum stað og tíma.
I októbermánuði 1984 stóð verk-
fall opinberra starfsmanna. Út-
varpið var lamað og því lítið fyrir
okkur Gauta að gera annað en að
fara á baráttufund í Austurbæjar-
bíói eða í síðdegisgöngu í kringum
Tjömina með syni okkar, fimm ára
drenghnokka, þá Ki-istján Frey og
Friðrik Agnar, sem í dag eru góðir
vinir og kunningjar. Eftir útvarps-
árin bar fundum okkar Svems
Gauta sjaldan saman þó við hefðum
spurnir hvor af öðrum í gegnum
syni okkar. Síðari árin átti hann við
vanheilsu að stríða og hafði skerta
starfsorku. Fyrir nokkrum vikum
greindist hann með illvígan sjúk-
dóm sem mér barst fregn af fyrir
skemmstu. Ég var að búa mig und-
ir að heimsækja hann er ég spurði
andlát hans. Enginn má sköpum
renna. Ég kveð gamlan samstarfs-
mann og góðan vin og votta eigin-
konu hans og fjölskyldu mína
dýpstu samúð. Minningin um góðan
dreng lifir.
Einar Kristjánsson.
Á haustmánuðum 1974 lágu leiðir
okkar Gauta fyrst saman þegar við
voram ráðnir til kennslu í nýstofn-
uðum Hólabrekkuskóla. Skólinn
var þá tímabundið til húsa í Réttar-
holtsskóla. Mér er það ógleyman-
legt þegar ég kom inn á litla kenn-
arastofúna og sá Gauta í fyrsta
sinn, hversu aðsópsmikill hann var;
inn í þetta herbergi fór enginn án
þess að taka eftir honum. Hann
hafði svör á reiðum höndum við öllu
sem bar á góma og sá alltaf hið
spaugilega á öllum hliðum tilver-
unnar, ljósum sem dökkum. Strax
tókst með okkur ágætis kunnings-
skapur sem þróaðist smátt og
smátt í vináttu sem entist ævilangt,
þótt leiðir lægju ekki oft saman síð-
ustu árin.
Gauti var einn þeirra sem í dag
eru nefndir leiðbeinendur, því hann
hafði ekki þá kennaramenntun sem
fæst í skólum, en fáa hef ég hitt á
lífsleiðinni sem hafa verið betri
kennarar. Hann var strangur en
sanngjarn, kröfuharður en um leið
skilningsríkur á aðstæður nem-
enda. Þegar eitthvað bjátaði á hjá
þeim leituðu þeir fyrst til hans með
sín vandamál. Hann kenndi um
margra ára bil í Hólabrekkuskóla
og þúsundir karla og kvenna sem
voru unglingar á þessum árum
minnast hans nú vafalaust með hlý-
hug.
Nú þegar þessi góði félagi er fall-
inn frá og farinn á nýjar slóðir
hvarílar hugui’inn til fjölmargra
ánægjustunda með Gauta og Kol-
brúnu og börnum þeiri’a. Þótt sinn-
ið fyllist söknuði, er það huggun
harmi gegn að Gauti er nú leystur
undan áralöngu heilsuleysi og hefur
fengið frið. Fjölskyldan sendii’ Kol-
brúnu, börnum og öðrum vanda-
mönnum innilegar smúðarkveðjur á
þessari erfiðu stund
Rafn Jónsson.