Morgunblaðið - 17.12.1998, Page 60

61 FIMMTUDAGUR 17. DESEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
MARGRÉT SELMA MAGNÚSDÓTTIR,
Grundarstíg 24,
Sauðárkróki,
sem lést á sjúkrahúsinu á Sauðárkróki mánu-
daginn 14. desember, verður jarðsungin frá
Sauðárkrókskirkju laugardaginn 19. desem-
ber kl. 14.00.
Svavar Einarsson,
Helena Svavarsdóttir, Reynir Barðdal,
Marta Svavarsdóttir, Sigurður J. Sigurðsson,
Magnús Svavarsdóttir, Ragnheiður Baldursdóttir,
Sigríður Svavarsdóttir, Hallur Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar og
tengdasonur,
SIGURÐUR HAFÞÓR SIGURÐSSON,
Grænabakka 4,
Bíldudal,
varð bráðkvaddur á heimili sínu þriðjudaginn
15. desember.
Guðrún Sigurðardóttir,
Eva Björg Sigurðardóttir,
Þröstur Þór Sigurðsson,
Sigurður Ingibergur Bergsson, Þorbjörg Ólafsdóttir.
+
Ástkær bróðir okkar, mágur og frændi,
JAKOBJÓNSSON
frá Litla-Langadal,
Skúlagötu 40a,
lést á Vífilsstöðum þriðjudaginn 15. desember.
Þorleifur Jónsson,
Sigurfljóð Jónsdóttir,
Margrét Jónsdóttir, Siggeir Björnsson,
Guðmundur Jónsson, Guðríður F. Guðjónsdóttir,
Jón Jónsson,
Ingunn Jónsdóttir
og systkinabörn.
+
Móðir okkai, tengdamóðir, amma og langamma,
ELÍN VALDIMARSDÓTTIR,
áður til heimilis
í Iðufelli 8,
lést á hjúkrunardeild Landakotsspítala þriðjudaginn 8. desember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Fyrir hönd aðstandenda,
Eiður Ágúst Gunnarsson,
Arnfríður H. Gunnarsdóttir,
Mjöll Gunnarsdóttir,
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
SIGURÐUR B. ÓLAFSSON,
Njarðargötu 3,
Keflavík,
lést á Borgarspítalanum þriðjudaginn
15. desember.
Jónína Einarsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
+
Ástkær eiginmaður minn,
INGIMAR INGIMARSSON
flugumsjónarmaður,
Tjaldanesi 1,
Garðabæ,
andaðist á heimili okkar aðfaranótt 16. des-
ember.
Sólveig Geirsdóttir.
+ Árni Þorsteinn
Egilsson fæddist
á Káifatjörn á Vatns-
Ieysuströnd 21. mars
1918. Hann lést í
Landakotsspítalan-
um 3. desember síð-
astliðinn. Móðir hans
var Margrét Arna-
dóttir Þorsteinsson-
ar, prests á Kálfa-
tjörn, og fósturfaðir
hans var Egill Bene-
diktsson frá Þor-
bergsstöðum í
Hörðudal, en þau
hjónin ráku um ára-
tuga skeið veitingahúsið Tjarn-
arcafé og veislusali í Oddfellow-
húsinu við Tjömina í Reykjavík.
Hálfbróðir Arna er Ingi Valur
Egilsson, f. 10.11. 1926, tann-
læknir í Bandaríkjunum.
Árni kvæntist 25.8. 1940 Finn-
borgu Ornólfsdóttur frá Suður-
eyri við Súgandafjörð, f. 22. nóv-
ember 1918, d. 13. júní 1993.
Börn Árna og Finnborgar: 1)
Örnólfur, f. 15.2. 1941, kvæntur
Helgu Elínborgu Jónsdóttur og
Þegar ég kom fyrst inn á heimili
tilvonandi tengdaforeldra minna,
Finnborgar Ömólfsdóttur og Árna
Egilssonar, fyrir tæpum nítján ár-
um, var það tvennt sem vakti sér-
staka athygli mína: gríðarmiklar
bókahillur, sem við nánari skoðun
reyndust fullar af i'nvalsritum merk-
ustu höfunda, erlendra og innlendra,
og svo húsbóndastóllinn og skamm-
elið fyrir framan hann. Ami varð
fyrir því óhappi sem drengur að
slasast svo að annar fótur hans varð
uppfrá því stífur um hnjáliðinn; það
útskýrði skammelkl sem stífí fótur-
inn hvíldi jafnan á. I þessum stól sat
tengdafaðir minn löngum stundum,
las bækur og blöð, hlustaði á útvarp
og horfði á sjónvarp, og þegar gest
bar að garði lyfti hann annarri hend-
inni og sagði galvaskur: Hæhæ! Síð-
an spurði hann ófrávíkjanlega: Er
nokkuð að frétta?
Árni var, einsog Finnborg, einlæg-
ur tónlistarunnandi og hlustaði mik-
ið á klassíska tónlist og ég sé þegar
ég fer í gegnum safn þeirra hjóna af
gömlum hljómplötum að þau voru
ekki að hlusta á neitt slor. Þarna má
finna alla meistarana, hvort sem um
er að ræða sinfóníur, óperur, píanó-
eða fiðlukonserta, í flutningi frá-
bærra tónlistarmanna. Ég held að
Árni hafi einkum heillast af voldug-
um, ástríðumiklum tónverkum og
hann var ekkert að hlífa hátölurun-
um, né hlustum annarra, þegar and-
inn var yfir honum. Sjálfur lék hann
ekki á hljóðfæri, en tónlistaráhuginn
hefur hins vegar borið góðan ávöxt
hjá afkomendum þeirra Finnu -
Olga Guðrún er þekkt fyrir laga-
smíðar og söng, barnabörnin sex
hafa öll stundað tónlistarnám af
kappi frá unga aldri og tvö þau elstu,
Margrét og Jón Ragnar, eru tónlist-
armenn að atvinnu. Og nú eru barna-
barnabörnin tvö líka byrjuð að læra
á hljóðfæri.
Áhugasvið Árna tengdaföður míns
var vítt. Þrátt fyrir fötlun sína
stundaði hann golf fram yfir miðjan
aldur og náði þar pi-ýðis árangri, auk
þess var hann radíóamatör, áhuga-
maður um ljósmyndun og tafl-
mennsku og liðtækur bridsspilari.
Hann átti auðvelt með að læra
tungumál og á efri árum varði hann
mörgum frístundum í sjálfsnám í
spænsku.
Síðustu æviárin urðu tengdaföður
mínum nokkuð erfið. Heilsan bilaði
og minnið fór að svíkja hann, einkum
skammtímaminnið, en ýmislegt sem
gerðist áratugum fyrr, jafnvel í
barnæsku, mundi hann í smæstu at-
riðum. Hann var víðfórull maður,
starfaði sem loftskeytamaður bæði á
fragtskipum og fiugvélum og hafði
gaman af því að ferðast, og þegar
talið barst að reisum í útlöndum
komst hann gjaman á mikið flug í
frásögnum sínum.
Undir lokin þegar heilinn var far-
inn að stríða honum þótti honum oft
sem hann væri á ferðalagi og gat þá
eiga þau fjögur
böm, Margréti, Jón
Ragnar, Álfrúnu
Helgu og Árna Egil.
Börn Margrétar
Örnólfsdóttur og
Þórs Eldon eru
Sunna Eldon og
Örnólfur Eldon. 2)
Margrét, f. 11.6.
1951, í sambúð með
Manuel Martinez
Perez, og 3) Olga
Guðnin, f. 31.8.
1953, gift Guðmundi
Ólafssyni og eiga
þau tvö börn, Sölku
og Finn.
Árni var loftskeytamaður að
mennt og starfaði fyrst sem Ioft-
skeytamaður á farskipum, þá
um borð í flugvélum í upphafi
millilandaflugs Loftleiða en síð-
an næstum fjóra áratugi við fjar-
skiptastöðina í Gufunesi uns
hann Iét af störfum fyrir aldurs
sakir.
Útför Árna verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
farið hratt yfir heimsálfur og lent í
ýmsum ævintýrum. Sama kvöldið og
hann kvaddi þennan heim vorum við
að ræða um það ég og börnin mín að
þegar afi færi héðan myndi hann ör-
ugglega sigla á glæsilegri lysti-
snekkju yfir móðuna miklu klæddur
í bleiserjakka og með kapteinshúfu.
Þar biði Finna amma eftir honum og
þá fengi hann langþráðan draum
sinn uppfylltan, því hann beið enda-
loka sinna með æðruleysi og var for-
vitinn að kanna nýjar slóðir. Við
munum geyma hlýja brosið hans í
hjörtum okkar.
Blessuð sé minning Árna Egils-
sonar.
Guðmundur Ólafsson.
Mér er bæði ljúft og skylt að
minnast Árna Þ. Egilssonar með
nokkrum orðum er leiðir skiljast.
Hann var ekki bara tengdafaðir
minn heldur samferðamaður og vin-
ur í rúma þrjá áratugi. Árni var fríð-
ur sýnum og glæsilegur á velli. Hann
var þrekinn maður framan af ævi og
ég minnist þess er ég hitti hann fyrst
hversu stór mér virtist hann vera
þar sem hann sat í húsbóndastól sín-
um og hvíldi annan fótinn á skemli.
Ég hafði kviðið heil ósköp fyrir að
hitta tilvonandi tengdafólk mitt og
hjartslátturinn varð örari eftir því
sem ofar dró í húsinu, en Árni og
Finnborg bjuggu á 10. hæð í Sól-
heimum 25 ásamt dætrunum tveim,
Margréti og Olgu Guðrúnu, yngri
systrum Örnólfs.
Óttinn reyndist vera ástæðulaus,
og þegar þessi dökkhærði, þrekni
maður stóð upp og breiddi faðminn
á móti mér skynjaði ég strax þá
hlýju og elskusemi sem ég naut alla
tíð. Já, Árni í stólnum sínum, tott-
andi pípu og sötrandi pilsner, var
einn af þessum föstu punktum í til-
verunni, ekki vegna þess að Árni
væri latur, nei, hann vann mikið og
krefjandi starf. Hann varð hins veg-
ar fyrir því óláni sem ungur drengur
að verða fyrir slysi og hafði stýft
hné upp frá því. Árni var alveg ólat-
ur, því ef hann sat ekki í stól sínum
við lestur bóka eða fagtímarita var
hann í eldhúsinu að galdra fram dýr-
indis máltíðir. Hann var listakokkur
og átti ekki langt að sækja það.
Móðir hans, Margrét Árnadóttir,
var þekkt veitingakona í Reykjavík,
oft nefnd Margrét í Oddfellow,
starfrækti ásamt manni sínum, Agli
Benediktssyni, veitingahúsið Tjarn-
arkaffi um áratuga skeið.
Það var því ekki ónýtt fyrir mig,
óreynda húsmóður, að geta leitað til
annars eins snillings í matargerð og
hans. Best af öllu þótti okkur Örnólfi
þó að vera boðin í mat til Árna og
Finnborgar, sem þau voru ólöt við.
Börnin okkar nutu þess líka að koma
í heimsókn til afa og ömmu. Finn-
borg hafði líka mikið yndi börnum,
sagði þeim sögur; fræddi þau og oft
var tekið í spil. Árni var loftskeyta-
maður að mennt og starfaði lengst af
í Gufunesi. Hannn ferðaðist einnig
mikið um heiminn sem loftskeyta-
maður á farskipum og í flugáhöfnum
í flugi m.a. til fjarlægra landa.
Þannig rættust ef til vill draumar
ungs drengs sem ekki gat hlaupið
eins hratt og hinir krakkarnir.
Frásagnir Árna af ævintýraríkum
ferðalögum voru skemmtilegar og
jafnvel þegar skammtímaminnið var
orðið eilítið gloppótt voru minning-
arnar frá fyrri árum ljóslifandi og
hann varð eins og ungur í annað
sinn. Árni var lífsnautnamaður.
Ferðalög, veisluborð, góð tónlist,
brids, skák, svo eitthvað sé nefnt.
Hann var vel lesinn, grúskaði í
ýmsu, var afbragðsgóður ljósmynd-
ari, sem við nutum góðs af, afi tók
myndir og framkallaði sjálfur. Hon-
um lék svo margt í hendi.
Eftir að Finnborg lést 1993 var
Árni einn í kotinu og þar vildi hann
fá að vera þar til yfir lyki. Hann fékk
þá ósk uppfyllta þar til undir það síð-
asta. Það hefði þó ekki getað orðið
nema vegna þess að Olga Guðrún,
yngsta dóttir hans, gerði honum það
kleift. Hún fórnaði dýrmætum tíma
sínum í að sinna föður sínum með
daglegum heimsóknum af einstökum
skilningi og natni sem hann kunni
vissulega að meta.
Árni var sáttur við að leggja upp í
síðustu langferðina. Hann hafði skil-
að góðu dagsverki. Hann var orðinn
lélegur, eins og hann sagði sjálfur,
og tilbúinn að kveðja. Ég veit honum
líður vel, lausum úr viðjum, og ég sé
hann fyrir mér svífa um, léttan og
bjartan eins og norðurljósin sem
dönsuðu á himninum nóttina sem ég
frétti andlát hans þar sem ég var
stödd fjarri höfuðstaðnum. Ég
gladdist með honum og hlakka til að
hitta hann aftur. Guð blessi sál hans
og gefi honum frið. Ég þakka honum
allt sem hann var mér, Örnólfi og
bömunum alla tíð.
Helga E. Jónsdóttir.
Mig langar að segja nokkur orð
um hann Arna afa minn sem mér
þótti svo vænt um.
Afi var einhver hlýjasta mann-
eskja sem ég hef þekkt. Nú þegar ég
hef verið að hugsa um hann og rifja
upp kemur alltaf sama myndin upp í
hugann. Þegar ég kom inn úr dyrun-
um í Sólheimunum sá ég Árna afa
sitjandi í stólnum sínum og þegar
hann sá mig breiddi hann út stóran
faðminn og sagði: Nei! Hvað sé ég,
ertu komin elskan? Svo fékk maður
innilegt faðmlag og koss og afi hló.
Svona hlýjaði afi mér um hjartaræt-
urnar. Þegar ég var krakki var alltaf
mikið tilhlökkunarefni að fara í
heimsókn til afa og ömmu í Sólheim-
um, ég tala nú ekki um ef maður átti
að fá að gista hjá þeim. íbúðin þeirra
var líka alveg sérstök. Á 10. hæð
með glugga í allar áttir svo það var
hægt að gleyma sér langtímum sam-
an við að skoða borgina og sjóinn úr
lofti og fjallahringinn. Þar fékkst
líka ristað franskbrauð með þykkum
ostsneiðum og kók úr grænum og
bláum glösum eins og maður gat
mögulega komið niður. En allt væri
þetta nú lítils virði ef afi og amma
hefðu ekki verið svona skemmtileg
og góð. Það var líka alltaf hlýtt í Sól-
heimunum en kannski var það ekki
síst mannleg hlýjan sem gerði það að
verkum að við systkinin vildum helst
alltaf hlaupa um teppin á nærfötun-
um einum saman.
I mínum augum var Árni afi algjör
ævintýramaður. Hann hafði ferðast
um heiminn, fyrst kornungur sem
messagutti og síðar sem loftskeyta-
maður á skipum og flugvélum. Ég
skoðaði heilluð húðflúruðu indíána-
stúlkuna á upphandleggnum og
skildi ekkert í því þegar afi sagðist
sjá eftfr að hafa asnast til að láta
gera hana á sig. Svo var afi með
staurfót og sagan um hvernig það
gerðist gerði hann að enn meiri
hetju. Afi átti amerískan bíl sem ég
var mjög hrifin af en þegar ég var
sjálf farin að keyra bíl og afi hættur
hældi hann mér í hástert fyrir hvað
ég væri góður bílstjóri. Síðan hefur
enginn getað talið mér trú um nokk-
uð annað.
Síðustu árin var minnið farið að
gefa sig. Hann átti erfitt með að
muna á hvaða aldri fólk var, sem
skiptir náttúrulega engu máli hvort
eð er, en hann minnti alltaf að ég
ARNIÞ.
EGILSSON