Morgunblaðið - 02.11.1999, Blaðsíða 54

54 ÞRIÐJUDAGUR 2. NÓVEMBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
tjúlíus fæddist 5.
ágúst 1946 í
Reykjavík. Hann
lést 25. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Sigurður
Júlíusson, bflstjóri,
f. 4. desember 1917,
d. 14. febrúar 1984
og Sigríður Gísla-
dóttir, f. 8. október
1925. Systkini hans
eru Brynhildur, f.
—'* 12. ágúst 1950 og
Gísli, f. 15. nóvem-
ber 1956. Eiginkona
Júlíusar er Lilja
Jónsdóttir, f. 4. aprfl 1950. Þau
giftu sig 5. aprfl 1975. Synir
þeirra eru Ingi Rafnar, f. 29.
febrúar 1976 og Jón Páll, f. 7.
janúar 1982. Fyrir átti Lilja El-
ísabetu Guðbjömsdóttur, f. 2.
júní 1967.
Júlíus ólst upp í Reykjavík og
Þegar Júlíus giftist Lilju sinni árið
1975, hófst nýr kafli í fjölskyldu-
sögu okkar. Það var ekki bara Lilja
sem eignaðist eiginmann. Litlu
Bettýju gekk hann í foðurstað og
bræddu hjörtu hvort annars á
undraskömmum tíma. Tengda-
mamma hans varð svo ánægð með
tengdasoninn að hún hélt fyrstu og
einu ræðu lífs síns í brúðkaupinu.
Okkur hinum í fjölskyldunni varð
hann ómetanlegur vinur og tók
virkan þátt í lífi okkar allra.
Tengdaföður sínum sýndi hann ein-
stakan sóma. A dögum firringar og
stofnana opnuðu þau Lilja heimili
sitt fyrir Jóni og sýndu honum þá
umhyggju sem þeim einum var lag-
^ið. Hjáþeim bjó hann samtals í átta
ar og fyrir það verður aldrei full-
þakkað.
Félagsveran Lilja sem var sísinn-
andi öllum sínum ættingjum og
vinahópnum stóra hafði fundið sér
draumalífsförunaut. Ótal sinnum
sótti hann þær Hjöddu og Stínu
móðursystur Lilju í mat og alltaf
virtist hann hafa jafngaman af því.
Heimili þeirra minnti stundum á fé-
lagsheimili. Hann var sjálfsagður á
vettvang ef erfiðleikar komu upp á
einhverju heimilinu og mættur áð-
ur en okkur datt í hug að biðja um
aðstoð ef eitthvað stóð til. Það var
ekki bara að hann umbæri okkur í
hinum skrautlegustu aðstæðum.
Hann virtist njóta þess að geta orð-
■*ð að liði.
Minningarnar eru margar, en sú
skærasta og sú sem hefur veitt
hvað mesta huggun síðastliðið ár,
er frá samveru okkar allra á Isa-
firði síðastliðið sumar. Það var eins
og eitthvað undarlegt lægi í loftinu.
Við hlökkuðum svo til ferðarinnar
að við vorum síhringjandi okkar á
milli og ákváðum að smyrja gott
nesti í stað sjoppufóðurs til þess að
gera sem mest úr ferðinni. Það var
eins og við yrðum unglingar aftur.
Á leiðinni vestur til Bigga og Stein-
unnar stoppuðum við hvað eftir
annað bara til þess að njóta sam-
verunnar. Júlli var á nýjum jeppa
og leyfði Jóni Páli syni sínum sem
^þá var 16 ára, að keyra mestalla
leiðina og m.a. yfir vestfirsku heið-
arnar. Það mátti ekki á milli sjá
hvorum þeirra þótti það skemmti-
legra, þó við hin værum með öndina
í hálsinum yfir óreyndum öku-
manninum.
Systkinin fimm hittust ásamt fjöl-
skyldum sínum, hjá Bigga og Stein-
unni og húsbændumir héldu okkur
dýrðlega veislu. Við eyddum helg-
inni saman og allir sýndu sínar
bestu hliðar. Við hlógum mikið og
enduðum með því eitt kvöldið að
vekja ættföðurinn og var þá orðið
úfengt síðan hann hafði orðið að
koma fram og sussa á bömin sín.
Við Júlli sátum saman einhverju
sinni og ræddum um fjölskylduna.
Við vorum sammála um að eitt ætt-
um við alla vega sameiginlegt og
það væri að við væmm lunkin við að
velja okkur maka, enda höfðum við
^ótt í sama genasafnið efni í afkom-
^idur okkar. Júlli sagði mér líka
tók verslunarpróf
frá Verslunarskóla
íslands 1966 og
vann þjá Sindra-
stáli hf. allan sinn
starfsferil fyrir ut-
an árin 1987-89
þegar hann stund-
aði nám við Thames
Polytechnic í Lond-
on. Júlíus starfaði
mikið að félagsmál-
um. Hann var um
tíma í stjórn skíða-
deildar Fram og
formaður deildar-
innar frá 1973-77.
Einnig tók hann virkan þátt í
Round Table hreyfingunni á Is-
landi og var landsformaður árin
1981-82.
Útför Júlíusar fer fram frá
Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
hvað honum liði vel í þessari íjöl-
skyldu. Óafvitandi um það sem
beið, þjappaði fjölskyldan sér sam-
an og treysti böndin þannig að við
væram fær um það í sameiningu að
takast á við hvað sem væri.
Stuttu síðar kom reiðarslagið. Júlli
greindist með taugasjúkdóminn
hræðilega MND. Við skiljum það
nú hvers vegna læknar era sam-
mála um að það sé sjúkdómurinn
sem þeir vilji síst deyja úr. Við vit-
um líka núna að sjúkdómurinn lék
hann Júlla okkar sérstaklega
grimmilega og varpaði dökkum
skugga yfir fjölskylduna alla.
En þetta erfiða ár átti líka sínar
ljósu hliðar. Það kom í ljós að þau
Lilja og Júlli höfðu áunnið sér slíka
ást og vináttu að færri komust að
en vildu _við að styðja þau og að-
stoða. „Urvalsliðið" svonefnda sló
hring um fjölskylduna og saman
áttum við dýrmætar stundir þrátt
fyrir allt.
Lilja stóð alla tíð eins og klettur við
hlið Júlla, en aldrei sýndi hún aðra
eins reisn og undanfarna mánuði.
Að öllum öðram ólöstuðum verður
líka að nefna hversu vel Litla Bettý
stóð sig við hlið mömmu sinnar og
Júlla. Hún var vakin og sofin yfir
velferð hans og lét færa sig til í
vinnu til þess að geta sinnt honum
sem best. Elsku besta Liljan okkar,
Bettý, Ingi Rafnar, Jón Páll, Sig-
ríður, Binna og Gísli. Hugur okkar
er hjá ykkur og við sendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd okkar Tómasar, Bettý-
ar og Sverris, Harðar, Birgis og
Steinunnar,
Guðrún Jónsdóttir.
Það er nákvæmlega ár síðan Júlli
hringdi í mig í vinnuna og sagði
mér að hann hefði verið greindur
með MND-sjúkdóminn. Við rædd-
um lengi saman í símanum og hann
sagði mér hvað fælist i þvi að fá
þennan sjaldgæfa sjúkdóm sem nú-
tíma læknavísindi eiga svo fá ráð
við. í hönd fór mjög erfitt ár hjá
Júlla, en sterkur persónuleiki hans
hefur aldrei komið betur í Ijós en í
baráttunni við þennan ógnvænlega
sjúkdóm. Júlli tókst á við sjúkdóm-
inn af æðruleysi og miklu hugrekki.
Hann kvartaði aldrei, lundin alltaf
jafn létt og hann gerði að gamni
sínu fram á síðasta dag. Hann var
ekki einn í þessari baráttu, þar sem
Lilja stóð eins og klettur við hlið
hans. Það var aðdáunarvert að sjá
hvað hún var hugulsöm og nærgæt-
in við hann.
Það er mikil gæfa að eiga vin eins
og Júlla og margir munu sakna
hans. Við kynntumst þegar við hóf-
um báðir nám í Verslunarskóla Is-
lands um 16 ára aldur. Fljótlega
tókst með okkur góður kunnings-
skapur sem síðar þróaðist í mikla
vináttu. Við höfum átt margar góð-
ar stundir á liðnum áram, bæði
þegar við vorum að ferðast og
skemmta okkur saman ungir og ól-
ofaðir og ekki síður eftir að við
eignuðumst báðir fjölskyldur. Oft
töluðum við um hvað það hefðu ver-
ið dýrmæt ár þegar við bjuggum
báðir með fjölskyldumar í Eng-
landi og treystum þar vináttubönd-
in. Við byrjuðum báðir að spila golf
fyrir nokkrum árum og margar
ánægjustundir höfum við átt á golf-
vellinum með Nonna og Jóni Ás-
geiri, gömlu skólafélögunum úr
Versló. Sérstaklega er minnisstæð
golfferðin okkar fjórmenninganna
til Skotlands iyrir tveimur árum.
Júlli var áhugasamur um marga
hluti, en þó áttu stál, íþróttir og fé-
lagsmál hug hans allan. Að loknu
námi i Versló hóf hann störf hjá
Sindra stáli og vann þar æ síðan að
undanskildum tveimur áram þegar
hann var við nám í Englandi í
markaðsfræði. Það voru fáir sem
þekktu „stálbransann" eins vel og
Júlli, enda átti hann virðingu sam-
starfsmanna sinna. Iþróttir voru
honum og fjölskyldunni hugleiknar
og vora þau Lilja einstaklega sam-
hent við að styðja við bakið á Inga
og Jóni Páli, hvort sem það var æf-
ing eða keppni í fótbolta eða á skíð-
um. Skíðaíþróttin var þeim þó sér-
lega hugleikin og áttu þau margar
góðar samverastundir á skíðum í
Bláfjöllum og í Austurríki.
Júlli hafði mikinn áhuga á félags-
málum og var ávallt reiðubúinn að
leggja fram krafta sína ef til hans
var leitað. Hann var um árabil virk-
ur félagi í Round Table-hreyfing-
unni á íslandi og landsformaður
hennar. Hann var mikill Framari
og var einn af brautryðjendum
skíðadeildar Fram og formaður
hennar á erfiðum uppbyggingarár-
um deildarinnar.
Júlli var drengur góður og mikill
vinur vina sinna. Hann var tillits-
samur og átti gott með að hlusta og
þess vegna var ekkert skrítið að
vinirnir sóttust eftir að ræða málin
við hann. Hann var dagfarsprúður
en það gat „fokið í hann“ og þá fékk
maður sannarlega að heyra það.
Júlli var hreinskilinn og sagði alltaf
það sem honum fannst. En jafn-
framt var hann var hlýr og blíður
en stundum dálítið lokaður um eig-
in tilfinningar. Hann var einstak-
lega bóngóður og hlífði aldrei sjálf-
um sér, enda vissi hann ekki hvað
það var „að nenna ekki“. Hann var
skemmtilegur og hrókur alls fagn-
aðar á góðra vina fundum.
Fjölskyldan var Júlla mjög mik-
ils virði og hann lét sér mjög annt
um hvernig Bettý og strákunum
vegnaði í lífínu. Bettý og Ingi hafa
fundið sinn farveg og Jón Páll hef-
ur, fóður sínum til mikillar ánægju,
fetað í fótspor hans og hafið nám í
Versló. Þá var honum ekki síður
annt um velferð Sigríðar móður
sinnar og er það mikill missir fyrir
hana að sjá á eftir góðum syni.
Elsku Lilja, Bettý, Ingi, Jón Páll
og Sigríður, missir ykkar er mikill.
Megi guð gefa ykkur þrek og styrk
á þessari sorgarstund. Hugur minn
er hjá ykkur öllum.
Júlli minn, kæri vinur, ég þakka
þér dýrmæta vináttu í gegnum ár-
in. Ég á eftir að sakna þín mikið,
hvort sem það var tveggja vina
spjall eða samverustundir fjöl-
skyldna og vina. Þegar ég set þess-
ar línur á blað og hugsa til þín koma
mér í hug eftirfarandi línur úr
Hávamálum:
Deyrfé,
deyja frændur,
deyrsjálfuriðsama.
En orðstír
deyraldregi
hveim er sér góðan getur.
Eggert Á. Sverrisson.
Okkur systurnar langar til að
minnast Júlíusar Sigurðssonar með
nokkram orðum.
Ég kynntist Júlla fyrst þegar
föðursystir mín hún Lilja hóf sam-
búð með honum. Stuttu seinna
báðu þau mig að vera brúðarmær
ásamt Bettý, er þau giftu sig. Ég
var einungis sjö ára gömul og var
það mikil upplifun fyrir mig að fá að
taka þátt í þessum sérstaka degi í
lífi þeirra.
Júlli var góður maður og vildi öll-
um vel. Hann var einkar geðgóður,
og það fylgdi honum ávallt friður og
ró. Þau voru ófá jólin sem við mun-
um eftir honum standandi með
viskustykki í hönd og vaskandi upp
ásamt mömmu okkar. Það var
sama hvað það var sem gera þurfti,
hann var ávallt tilbúinn að hjálpa til
eða veita aðstoð og það var alltaf
gert með glöðu geði.
Ljósin í lífi hans Júlla var fjöl-
skyldan hans, þau Lilja, Bettý, Ingi
og Jón Páll, og voru þau iðin við að
eyða tíma sínum saman. Júlla
fannst alltaf gaman þegar öll fjöl-
skyldan kom saman og var hann
góður gestgjafi.
Lilja og Júlli notuðu vetrarmán-
uðina til að fara á skíði og þegar við
systurnar voram yngri fengum við
oft að fara með þeim upp í fjall þar
sem þau kenndu okkur undirstöð-
urnar í skíðaíþróttinni. Það var al-
veg ótrúlegt hvað Júlli gat verið
þolinmóður við að kenna okkur, og
með áhuga hans náði hann einnig
að smita okkur af áhuga á þessari
frábæra íþrótt.
Stuttu fyrir siðustu páska kom
Júlli og eyddi nokkram dögum hjá
okkur á Isafirði. Veikindi hans voru
farin að ná yfirhöndinni en hann
bar sig samt vel og aldrei var íangt í
húmorinn hjá honum og breiða
brosið. Ég man sérstaklega eftir
því þegar vinafólk hans fór með
hann upp í fjall og hann fylgdist
með fólkinu renna sér á skíðum
góða stund. Hann ljómaði hreinlega
og efast ég ekki um að hann hafi þá
verið að rifja upp þær stundir sem
hann eyddi ásamt fjölskyldunni
sinni á skíðum bæði í Bláfjöllum
sem og erlendis.
Við systumar fórum hvor í sínu
lagi í heimsókn til Júlla áður en við
fóram af landi brott, ég í júní og
Snjólaug í ágúst. Hann tók vel á
móti okkur og óskaði okkur
velfamaðar í því sem við tækjum
okkur fyrir hendur. Við vissum að
við væram að kveðja hann í síðasta
sinn en samt héldum við í vonina að
fljótlega fyndist einhver lækning á
sjúkdómnum sem að lokum sigraði
hann.
Elsku Lilja, Bettý, Ingi Rafnar
og Jón Páll. Við biðjum góðan Guð
að leiða ykkur í gegnum sorg ykkar
og gefa ykkur styrk. Við viljum
einnig senda móður Júlla og systk-
inum hans okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Minningin um góðan mann held-
ur áfram að lifa í hjörtum okkar
allra.
Sigurveig og Snjólaug
Birgisdætur.
Nú er Júlíus vinur minn dáinn
eftir erfiða sjúkdómslegu. Fyrir að-
eins einu ári greindist hann með
MND (hreyfitaugungahrörnun),
sem engin lækning er til við í dag.
Ég kynntist Júlla þegar við vor-
um um 14 ára gamlir og urðum við
strax nánir vinir. Ég man þegar
ljósmynd var tekin af okkur vinun-
um í sparifötunum 17. júní og Júlli
stillti sér upp í miðjunni, að hann
var mun lægri en við hinir. En það
átti eftir að breytast. Hann bæði
stækkaði og hækkaði og í mínum
augum bæði í áliti og virðingu fyrir
einstakt skapferli og hressileika.
Oft var metingur á milli okkar hvor
var hærri og munaði aðeins hálfum
sentímetra. Ég held að Júlli hafi
haft vinninginn þar. En eins og
Júlli sagði oft þegar hann vildi ekki
rífast: Hafðu það bara eins og þú
vilt.
Við vorum mikið saman í gegn-
um Verslunarskólann frá 1962 til
1966 og var skemmtanalífið í
Glaumbæ mikið stundað eins og all-
ir í Versló gerðu. Þegar Versló lauk
um vorið 1966 fór Júlli að vinna hjá
Sindra, en hann hafði alltaf unnið
þar á sumrin með skólanum.
Oft ræddum við saman um þá vit-
leysu að hafa ekki haldið áfram í
Versló til að taka stúdentsprófið,
því Júlli átti mjög auðvelt með lær-
dóminn og var hann mjög áhuga-
samur um íslenskuna og oft stríddi
hann mér með dönskunni og stund-
um bað hann mig að segja 55 á
dönsku þegar aðrir heyrðu, en ég
var ekki sleipur í að segja tölurnar.
Júlli starfaði mikið í skíðadeild
Fram og fóram við margar skíða-
ferðirnar til útlanda bæði til Aust-
urríkis og Italíu. Það var ákaflega
JULIUS
SIGURÐSSON
þægilegt að ferðast með Júlla og
Lilju. Aldrei vora nein vandræði og
alltaf var hann jákvæður, alveg
sama hverju var stungið upp á. Og
ef það vantaði snjóinn til að fara á
skíði, þá var það ekkert sérstakt
vandamál í augum Júlla. Þá var ein-
göngu gert eitthvað skemmtilegt
eins og að fara í gönguferð og fá sér
einn bjór á eftir.
Þegar Júlli og Lilja bjuggu í
London og ég var þar í viðskiptaer-
indum heimsótti ég þau hjónin og
áttum við skemmtilegar stundir
saman. Ég vissi, að Júlla fannst
þessi skólaganga sín í London vera
örlítil sárabót fyrir að hafa misst af
stúdentinum og þar var ég sam-
mála honum. I London byrjaði Júlli
að spila golf og hélt því áfram þegar
heim var komið og mynduðum við
skólafélagarnir Eggert, Jón Ásgeir
og ég, góðan golfhóp með Júlla og
hittumst við reglulega yfir sumar-
mánuðina. Um haustið 1997 fóram
við í viku golfferð til Skotlands, sem
Júlli var alltaf að minnast á enda
var hún ógleymanleg ekki bara
golflega séð heldur líka veðurfars-
lega. Jón Ásgeir hafði nefnilega lof-
að góðu veðri allan tímann, en ferð-
in var farin í september. Júlli hafði
tröllatrú á boðskap Jóns enda vora
þeir saman í liði á móti okkur Egg-
erti. Auðvitað fengum við sól og
blíðu. Júlli var svo jákvæður að
hann trúði alltaf á hið góða í öllum
og neitaði að trúa nokkru slæmu.
Við voram búnir að skipuleggja
golfferð haustið 1999, þegar Júlli
greindist með þennan MND-sjúk-
dóm. Þá var ákveðið að flýta golf-
ferðinni til vors 1999 til þess að
Júlli nyti ferðarinnar sem best. En
því miður hrakaði Júlla mínum allt-
of hratt og við fórum aldrei í golf-
ferðina. Hann og Lilja reyndu að
njóta líðandi stundar og ferðast
eins og hægt var. Síðasta ferð okk-
ar Júlla var stutt helgi í Hveragerði
með golfvinunum og fannst honum
sú ferð skemmtileg. Síðan lá leiðin
beint á spítala og má segja að Júlla
hafi hrakað mikið eftir það.
Ég hef aldrei á ævi minni kynnst
annarri eins kjarnorkukonu og
Lilju. Allan tímann stóð hún við
hliðina á Júlla og aðstoðaði hann
eins og hægt var. Þá sá maður hvað
Júlli hafði verið lánsamur að eign-
ast þennan lífsförunaut, sem hefur
staðið eins og klettur í allri þessari
sjúkdómsbaráttu, sem núna hefur
tekið enda. I vor stofnuðu ættingj-
ar og vinir Júlla ummönnunarhóp,
sem skipti með sér verkum við að
aðstoða Júlla og fjölskylduna. Þá
kom í ljós hversu Júlli var vin-
margur.
Ég samhryggist fjölskyldu Júlla;
Lilju, Bettý, Inga Rafnari og Jóni
Páli og sendi þeim samúðarkveðj-
ur. Einnig langar mig senda þakkir
til starfsfólks á líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi, sem vann
mjög sérstakt starf síðustu vikurn-
ar með Júlla.
Hvíli hann í friði.
Jón Óiafsson.
Góður drengur er genginn. Júlli
vinur okkar er kvaddur hinstu
kveðju. Það er sárt að sjá á eftir
góðum vini en á kveðjustund er
huggun að leita í sjóði minning-
anna. Allir sem þekktu Júlla eiga
um hann ríkulegan sjóð góðra
minninga sem lifa áfram.
Það er stundum sagt að þeir vinir
sem maður kynnist á uppvaxtarár-
um sínum í skóla og leik verði oft
bestu vinir manns gegnum lífið.
Vinskapur kviknar og dafnar við
sameiginlega reynslu og skólag-
öngu þótt leiðin að markmiðum sé
stundum grýtt og það skiptist á
skin og skúrir. Að upplifa slíkt sam-
an bindur félaga sterkum böndum
og sumir segja að slíkur vinskapur
geti ekki myndast síðar á æfinni.
Þannig upplifi ég og við félagar
hans úr Verzlunarskólanum V.í. ’66
Júlíus Sigurðsson. Á skólaáranum
bundumst við vinar- og tryggðar-
böndum sem héldu alla tíð. Eftir
skóla skildust leiðir og hver fór í
sína átt eins og gengur, sumir til
þess að mennta sig meira, aðrir á
vit atvinnutækifæra. Þetta ásamt
hefðbundinni fjölskyldumyndun,
íbúða- og húsabyggingum varð til